Syrpa - 01.06.1912, Blaðsíða 42

232
SYRPA
um ávalt sí'öan. I>egar Eyvindur
lór frá Traöarholti, segjá þaö bæöi
Arnesingar og Ve.Aiirðingar, aö
liann hafi farið vestur á vest-firöi,
og komist þar aö' búhokri með
ekkju þeirri er Halla hét, og börn-
um hennar og búið þar, sumir
segja á einbýlisjörö til ijalla, en
aörir á Hrafnfjaröareyri í Jökul-
íjöröum og Grunnavíkursókn, og
átti allgott bú, ogsegja þósumir, að
séra Snorri Björnsson hafi geíið
þau Eyvind og Höllu saman, þeg-
ar hann var prestur í Aöalvik
("1741—57J. Höllu þótti í mörg-
utn hlutum illa farið, bæöi var
hún harölynd, haföi ilt orö á sér
og þótti blendin í trú, svo aö hún
sótti nálega ekki kirkjtt, eöa hún
stóö fyrir utan kxtikjudyr, meöan
rnessa var flutt. Henni er svo
lýst aö skapnaöi og hittum á al-
þingi 1765, að hún væri "lág og
fattvaxin, mjög dimmlituð' t and-
liti og höndum, skoleygö og brúna-
þung, opinmynt, langleit og ínjög
svipill og ógeðsleg; dökk á liár,
smáhent og grannhent, brúkaöi
miikið tóbak.” Aftur þótti Ey-
vindi rnargt vel gefið, blíölyndi,
glaðlyndi, og leikfimi, svo aö hann
var sundmaðúr góöur og glimu-
maður, matina fráastur á fæti og
brattgengastur, kunni svo vel
handahlaup aö hann dró undan
fljótustu liestum, og kom 'honum
þaö oft aö góöu gagni, þegar hann
jiurfti að foröa lífi sintt og honum
var veitt eftirför; slyngur var hann
og áræöagóöur. En svo er hon-
um lýst á öxarárþingi 1765:
“Hann er grannvaxinn, meö stærri
mönnum, útlimastór, nær glóbjart-
ur á hár, sem er meö liöum aö
neöan, bólugrafinn, toginleitur,
nokkuö þykkri cfri vör cn neðri
vör, mjúktnáll og geðþýöur, hirt-
inu og hreinlátur, reykir rnikiö
tóbak, hæglátur í umgengni, bLö-
ínæltur og góöur vinnumaður,
hagur á tré og járn, lítt lc.andi,
óskrifandi, raular oft fyrir munni
sér rímuerindi, oftast atbakaö.”
Ekki er auöiö að sjá, hversu
lengi þau Eyvindur hafi búiö búi
sínu á vest-fjöröum áöur en þau
struku i óbygöir, né heldur fyrir
hverjar sakir þau struku, því sinn
segir hvaö um þaö, og þó ber
flestum saman í því, aö Eyvindur
hafi goldiö þar góömensku sinn-
ar, eöa klækja konu sinnar,
sem Vestfirðingar segja. En þeir
segja svo frá, að' Halla liafi lagt
lag sitt viö ótíndan þjóf, heldur
Arnes en Abraham, og eftir aö
þau höfðu drekt pilti noldmnn
sem var hjá hjónunum, niöur um
ís á Hrafnsfirði, hafi þau strokið
burt frá 'börnum sínum ungum.
Vildi þá Halla brenna bæinn, en
Eyvindur ekki, og iorst það ill-
virki svo fyrir. Dótti’- þeirra ein,
setn Ólöf hét, hljóp til næsta bæj-
ar, og sagði frá kvernig komiö
var, og varö því bömunuiin bjarg-
aö, en þau Eyvindur hlupu á fjöll
meö ýmsa búshluti og áhöld, og
ólu eftir þaö aklur sinn í útlegö
um 20 ár, og fluttu bygö' sína æ
lengra austur og noröur eftir
landinu í óbygðum, og skal hér nú
segja fátt eitt frá bústöðum ])ei,‘ra.
Eftir að þau Eyvindur 1 'göust
út, varð' þeirra fyrst vart á Hvera-
vöilum, fyrir vestan Kjalvcg á
Auölcúlu-afrétt. Gerði Eyvindur
þar skála og hlóð upp í einn hver-
inn, sem sézt liafa merki til fram
á vora daga; í hvernum suöti þau
mat sinn. Þár var tneö þeirn
Arnes, útileguþjófur, sem fyr var
nefndur. Á þessum stöövum héldu
þau sig, þcgar ])cir félagar stílu