Syrpa - 01.06.1912, Blaðsíða 16

206
SYRPA
Svo lög'ðu flestir á stað.
ÞaS var farið að hvessa. Vindur-
inn laumaðist inn undir svunturnar og
belgdi þær upp og kastaði þeim svo til
hliðar. Stúlkurnar reyndu að halda
þeim kyrrum, en það var ekki nema
stundar friður. Vindurinn kom aftur,
svo hæglátur, en lymskufullur, rak sig
á fæturna netta og smástíga, svo á
pilsin, lagði þau í fellingar og teygði
þau aftur eins og þau leyfðu, og kast-
aði þeim svo fram og aftur og lék sér
að svuntunum, reyndi svo að komast
inn undir peysuermarnar og inn á
bera handleggina, fitlaði við höfuð-
klútana og lét hornin á þeim blakta.
Svona lét vindurinn það ganga, þess-
ar smáglettur, sem líktust mest ástar-
glettum hálfvaxinna unglinga.
Inni í stofunni á Stað sátu hrepps-
nefndarmennirnir í Dalshreppi, þeir
Sigurgeir á Grund, Grímur á Brekku
og séra Pétur.
Sigurgeir var hár maður, en lieldur
grannlegur og orðinn lotinn í herðum.
Hann var hniginn á efri aldur og orð-
inn grár fyrir hæruin. Hann var stór-
skorinn i andliti. Ennið lá hátt með
stórum hofmannavikum. Nefiö var
þunt og beint, og liður á þvi miðju,
kinnfiskasoginn og lágu hátt kinnbein-
in. Augun voru grá og lágu innar-
lega, brúnamikill og loðbrýndur,
skeggið mikið og hæruskotið.
Grímur var yngri maður, svona á að
gizka um fertugt. Hann var tæpur
meðalmaður á hæð en all-gildvaxinn,
hárið svart og frernur grófgert, ennið
lítið, en vangarnir miklir. Nefið var
stutt og snubbótt að framan, hakan
ávöl og munnurinn nokkuð víður og
varirnar þykkar og brettust upp þeg-
ar hann talaði. Hann var holdugur í
andliti og blóðdökkur, augun dökkleit
og smá.
“Jæja, oddviti góður, hvaö var það
nú helzt, sem við þurftum að taka til
athugunar í dag, sjálfan drottins dag-
inn og rétt á eftir messu?”
Það var séra Pétur, sem talaði, og
beindi orðum sínum að Sigurgeir.
Sigurgeir ræskti sig og tók síðan
til máls hægt og stillilega:
“Yður er það nú að mestu leyti
kunnugt, þvi að ef eg man rétt, tók eg
það fram í fundarboðinu, að aðal-
verkefni fundarins væri að ráðstafa
Sigurði litla á Yzta-Bakka, því að
eins og yður er kunnugt, vill ekki Jón
gamli hafa hann framvegis ef hrepps-
nefndin lækkar meðgjöfina. En mér
finst að það væri óhætt að lækka
meðlagið. Það er eins og þér vitið
40 krónur. Drengurinn er nú orðinn
13 ára og duglegur eftir aldri, og
mætti hafa gott gagn af honum við
ýmsa snúninga. Eg gæti því ímyndað
mér, að einhverjir vildu taka hann
fyrir minna, við skulum segja 15—20
krónur. Jafnvel væri ekki óhugsandi,
að einhverjir tækju hann fyrir ekki
neitt í þessum vinnufólksvandræðum.
Mér hefir t. d. heyrst það á honum
Sigurði á Brandstöðum, að hann væri
ekki ófáanlegur til að taka hann fyrir
ekki neitt. Nú vildi eg bera þetta
undir hrpepsnefndina í heilu lagi og
heyra tillögur hennar um málið.”
Séra Pétur sneri upp á yfirvarar-
skeggið og horfði út í glugann.
“Já, vinir mínir! Eg er nú rétt
kominn úr guðs húsi, og hefi hugann
við hina andlegu fjársjóði okkar
mannanna; gengur mér því ekki vel
svona í fljótu bragði að átta mig á
þessum veraldlegu málefnum. Eg
verð því að biðja yður, vinir mínir, að
ráða mestu í þessu máli, enda þekkið
þið alt betur inn í þessar sakir en eg.
Því í þessu tilliti er eg ekki nema