Syrpa - 01.06.1912, Blaðsíða 54

244
SYRPA
þilinu og hætti ckki lengra frá mér
en þrjú til fjögur fet. Eg rak upp
llljó'Ö.
“Ekki aö tapa staðnum,” sagöi
Kellaw í hásurn rómi. “Settu hann á
þig. Eg held eg sé að ráða gátuna,”
æpti hann. “Hvar virtist fótatakiö
hætta. ?”
“Þarna”; ég benti á staðinn.
Hann kraup á kné, kveikti á eld-
spýtu og tók að skoða grandgæíilega
þilið undir myndinni. Hönd hans
titraði af geöshræringu og andlit hans
var náfölt.
“Ekkert óvanalegt hér að sjá,”
tautaði hann.
“Kellavv,” sagði eg. “Við höfum
haft nóg af svo góðu í nótt, lagsmað-
ur.”
“Meira en nóg,” sannsinti hann og
þrvsti höndum aö enni sér. “Eátum
|)ó gott heita,” bætti hann viö.
“Komdu; eg skal segja þér hvers eg
yarð var, meðan við göngum niður
ganginn.”
Hann reis á fætur og við leiddumst
aiiður ganginn. Við gengum liægt og
•námum staðar hér og þar til aö snúa
af rafmagnsljósunum.
“Þ'egar söngurinn byrjaði,” hóf
hann mál sitt, “virtist röddin berast
gegnum þykkan vegginn. En hún
færðist nær og virtist brátt fast hjá
mér liinum megin við myndina. Þá
heyrði eg fyrst fótatakið eins og dyr
hefðu verið opnaðar fast hjá mér og
einhver kornið inn í ganginn. Gct-
urðu ímyndað þér nokkuð hryllilegra,
draugajegra? Eg var of skelkaður til
að hreyfa mig. Þú veizt hvað skeði
eftir það. Söngurinn hætti snögg-
lega—”
“Ekki langt frá mynd Patricks
Kellaw,” tók eg fram í.
“Rétt er það,” sagði hann og
þrýsti handlegg minn; hann var ó-
styrkur af æsingi.
“Við skulum ganga til rekkju,”
sagði eg. “Bezt að geyma dagsljós-
inu frekari framkvæmdir.”
Kellaw fylgdi mér til svefnherberg-
is míns.
“Getir þú ekki sofið, þá hugsaðu
uro þessar frekari framkvæmdir,”
mælti hann.
Hann var bersýnilega óstyrkur;
geðshræringin var að verka á taugar
lians. VTið dögurð viðurkendi hann
að sér hefði ekki komið dúr á auga.
“Eg gat ekki hætt að hugsa um
Katrínu, veslinginn. Eg fór því á
flakk klukkan sex og labbaði niður í
þorpið og réði tvo trésmiði. Þeir
byrjuðu að vinna klukkan sjö. Það
er annað en létt að rífa þessar gömlu
þiljur.”
“Þú Iiefir ekki eytt tímanum til
•einskis. Eigum við að standa yfir
þeim meðan ]ieir rífa þilið ?”
Hann hristi höfuðið ákveðinn.
“Nei; cg gæti það ómögulega. Þeim
vinst svo seint. Það væri kveljandi
nð hanga yfir þeim. Við skulum
reyna aö gera biöina ánægjulega,
knnningi!”
“Hvernig?” spurði eg.
“Út á “golf” flötunum; ef þú ert á-
nægður með það. Þar verða frægir
lcikendur að verki í dag. Eigum við
að fara? Það er æfinlega þess vert
að sjá mann, sem skarar fram úr öðr-
um ”
Við vorum út á flötunum um dag-
inn og gengum heim akveginn upp að
húsinu um klukkan sjö að kveldinu;
þar mættum við smiðunum.
“Svo þið eruð búnir?” spurði Kel-
law.
“Við losuðum um myndirnar, lierra
minn,” svaraði annar maðurinn, “og