Nýjar kvöldvökur - 01.07.1908, Page 13

Á FERÐ OG FLUGI.
157
um og reið til dátanna; vakti það undrun hans
hve fáir þeir voru, og mintist hann orða Couch
um herskipunina þar í landi. Við yfirforing-
jann, sem fylgdi honum, sagði hann: «Eru
hér ekki á friðartímum að minsta kosti 300
hermenn, hér eru ekkj nema um 150, hvar eru
hinir?«
«Náðugi herra,« svaraði foringinn, »það
eru ekki fleiri dátar og undirforingjar til, allir
hinir eru orðnir yfirforingjar og herstjórar,
og þeir standa hinu megin á torginu. Tign
sína hafa þeir hlotið eftir því í hve heppilegri
afstöðu þeir hafa verið gagnvart síðustu stjórn-
arbyltingunum. Pessir dátar, sem þér sjáið hér
hafa ekki náð hærri tign, af því að þeir hafa
ekki fylgt þeim stjórnarflokkum, sem sigur hafa
borið úr býtum.
Lavarede átti bátt með sig að fara ekki
að hlæja, en segir þó með uppgerðar alvöru-
svip: «Eg set hér nýjar reg!ur.« Síðan sneri
hann sér að dátunum og segir á hljómfögru
spönsku máli: »Mikilsvirtu hermenn. Föðurland-
ið og ríkisforsetinn lýsa ánægju sinni yfir fram-
kotnu yðvarri. Pér hafið ekki viljað skjóta á
alþýðuna, og hafið séð og skilið að vér erum
allir bræður, og eigum því ekki að berast á
hanaspjót innbyrðis. Dagar hamingjunnar
eru runnir upp yfir landi þessu og dagur
gleðinnar á einnig að renna upp fyrir yður,
virðulegu hermenn. Eg hefi ekki komizt hér
hl valda með háum og heimskulegum loforð-
um, og eg get því efnt miklu meira en eg
hefi lofað. Látið mig því heyra, vinir mínir,
hvers þér óskið og segið, hvað eg get gert
tyrir ykkur.&
«Hærri metorðastöður!« kölluðu dátarnir
e'num munni.
F*á kunngeri eg yður, og öllum þeim sen
n*rstaddir eru og mál mitt mega heyra, að ej
veiti yður öllum, einum og sérhverjum, hers
öfðingjanafnbót, og því ber yður að gang:
sveit hershöfðingja vorra og yíirforingja ni
Pegar,» sagði Lavarede hátíðlega. «Lifi frelsic
°g jafnréttið!»
' Lifi hinn göfugi forseti La Bareda! Lifi
stórmennið!« Nú glumdi við ópið, ekki aðeinsfrá
hinum metorðasjúku dátum, sem fengið höfðu
dýpstu óskir sínar uppfyltar, heldur og í mann-
fjöldanum í kring, sem heyrt hafði þenna boð-
skap. Fagnaðarlætin ætluðu aldrei að taka
enda, því allir dátarnir og vandamenn þeitra
voru í sjöunda himni, og almenningi fanst
hann nú geta fyrst séð þess glögg merki, að
þessi nýi forseti ætlaði að láta orðin: frelsi og
og jafnrétti hafa þýðingu í stjórnarfari sínu,
því höfðu þeir ekki átt að venjast áður. Lava-
rede sneri síðan aftur, tignaður einslog Cæsar,
til aðseturstaðar fórsetans, þar sem honum var
fyrirbúinn bústaður, og fylgdu ensku feðginin
honum. Um kvöldið Ijómaði allur bærinn af
flugeldum og rafljósum í virðingarskyni við
forsetann.
Lavarede hlustaði á þetta undrandi ogseg-
ir við Ieyndarráð Rabata, sem var ráðaneytis-
forseti hans: »Höfuðstaður vor er kominn
lengra á framfarabrautinni en eg hafði búizt
við. Hann er raflýstur.»
»Rað hefir hann haft í síðustu 5 árin«
svaraði ráðaneytisforsetinn. »Hér höfum vér
einnig símasambönd. Hingað liggja ýmsir leyni-
þræðir, og ef þér hlustið nú við leiðarann
þarna, munuð þér heyra að verið er að reyna
til þess að mynda gegn yðar hátign samsæri.«
»Samsæri til þess að myrða mig, eða
hvað?«
»Ekki það, hér era menn ekki myrtir, held-
ur samsæri til þess að koma yður á burtu
héðan.«
»Ekki er mér það á móti skapi, kæri Ra-
bata. Eg hefi reynt að gleðja fólkið hér í dag
svo mikið sem eg hefi getað, en meira hefi
eg ekki tíma til; eg verð að fara héðan hið bráð-
asta leiðar minnar.«
xPað megið þér ekki, því samkvæmt lands-
ins lögum má forsetinn aldrei yfirgefa landið.»
Lavarede fór ekki að lítast á blikuna. Hann
hafði tekið við forsetatigninni í þeirri von að
liann niyndi greiða fyrir ferðalagi sínu, en nú
virtist það gagnstæða ætla að verða oían á.
Hann fór þá fiam á það við ráðaneytis-