Nýjar kvöldvökur - 01.07.1908, Qupperneq 21

ÓÁKVEÐNI MAÐURINN.
165
og fimm af þeirra mönnum féllu helsærðir til
jarðar. Retta óvænta áhlaup gerði þá alla æð-
isgengna af ótta, flýðu þeir því alt sem fætur
toguðu frá virkinu, sinn í hverja áttina. Uno--
frúin lá enn í ómegin, og Lavarede meðvlt-
undarlaus við hlið hennar, með sundurhöggna
bringu. Herra Murlyton stóð yfir þeim lítið
sár en ákaflega móður, og vissi ekkert hvaðan
á sig stóð veðrið, eða af hverju allir ræning-
jarnir hlupu á brott á sömu stundu og þeir
höfðu unnið sigur.
(Framh.)
Óákveðni maðurinn.
Þriðju vandræðln.
«Nei, ungfrú Moreton, eg gerði alls ekki
nokkurn samanburð.«
«f*að gátuð þér heldur ekki vel gjört, Carfax
lávarður.* Ungfrú Katrín Moreton horfði á
unga manninn í varðliðseinkennisbúningnum,
sem í þessu augnabliki var hennar dansmaður-
f*au stóðu rétt hjá dyrunum á danssalnum í
fyrknesku sendiherrahöllinni og horfðu á hinn
glæsilega hóp, sem iðaði aftur á bak og áfram
á gljáfægðu gólfinu. Skamt frá þeim stóð sir
Anthony Musgrave og talaði við mjög fagra
ungfrú, sem sendiherra Búlgara var nýbúinn að
gera honum kunnuga, og fegurð hennar hafði
komið unga, ógætna varðliðsforingjanum til
þeirrar ófyrirgefanlegu flasmælgi að hrósa einni
ungfrúnni í eyrað á annari.
«Sjá þetta eftirlætisgoð hamingjunnar* sagði
hann utan við sig, «það eru ekki allir, sem
geta vakið þokka hjá hjá Feodoru furstadóttur,
°g þó er þetta í fyrsta skifti,* sem hann talar
v'ð hana.«
^Þér öfundið hann?»
(<Æ, nei, — eg vildi að eins óska að eg
Jæri eins heppinn með tilliti til annarar ung-
rúar> sem eg þekki,» sagði hann fimlega.
Katie Moreton brosti, »og það er víst ekki
svo ervitt» svaraði hún ; »en eigum við nú ekki
a fara til hinna, Carfax lávarður?«
A meðan þessu fór fram var gagngerð
reyting komin á forlög sir Anthonys. Hér í
aussalnum í miðjum Lundúnum undir kring-
mstaeðum, sem komu í veg fyrir aUan efa um
miSskilning, var hann eftir öllum viðeigandi
reglum gerður kunnugur furstadóttur Feodoru
Chrizanovy af Moravia; en með eins mikilli
vissu var hann sannfærður um það, að tveim
árum áður hefði hún verið Zora Karapoulos dóttir
ræningjaforingjans. Og hún hefði nú efalaust
verið konan hans, ef hann aðeins þá hefði
viljað segja eitt orð, þegar honum hafði verið
boðin hönd hennar á svo undarlegan hátt.
Hann vissi að hún var kölluð Fedora og í sam-
bandi við þá staðreynd sem lafði Helena hafði
nýlega sagt honum, þóttist hann sjá dálítil ljós í
myrkrinu, en samt sem áður var mikið eftir,
sem var langt um ofvaxið skilning hans.
Rað sem gjörði enn tneiri rugling á hon-
um var það, að furstadóttirin lét hann hvorki
með orðum eða gjörðum skilja á sér að hún
hefði nokkuru sinni séð hann áður. Framkoma
hennar gagnvart honum var alúðleg og næst-
um vingjarnleg; líkt og það væri ókunnur mað-
ur, sem hún hefði aldrei fyr séð, en hún
hefði augnabliks ánægju af; en lengra náði það
ekki, að undanteknu því, að hún lofaði að dansa
við hann fimta dansinn. Að öðru Ieyti sýndi
hún honum enga sérlega hylli, og það var ekk-
ert það í framkomu hennar, sem gat gefið
nokkra bendingu um kunningsskap áður.
Fyrsti dansinn var þegar byrjaður, er sir
Anthony fór til lafði Helenu og bað hana um
dans. Hún hafði verið athugult vitni að móti
þeirra Feodoru furstadótlur og hans, en nú brosti
hún ánægð, því ósk hans rak á flótta þá al-
varlegu grunsemd, sem var að vakna hjá henni.
Loksins kom að fimta dansinum. Hann fór
að leita hennar með talsverðum lijartslætti.