Nýjar kvöldvökur - 01.07.1908, Síða 23

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
167
handlegg, og blikaði á gljáandi málm í hendi
hans. Og á augabragði kom eldglampi og hár
hvellur. Rað mátti ekki tæpara standa að sh-
Anothony gat slegið handlegginn á manninum
upp á við. Kúlan þaut í gegnum palmaviðar-
blað fáeinum þumlungum fyrir ofan höfuðið á
furstadótturinni.
■ Það var Rúmeníumaðurinn frá Kornitsa.
Málalok.
Strathcornie-einstigið er víðfrægt fyrir sína
mikilfenglegu fegurð.
A klettasnös, þar sem bjargvegurinn liggur
alveg út á brúnina, og hengiflug fyrir neðan,
stóð Feodora furstadóttir af Moravia. Fast hjá
henni stóð sir Anthony Musgrave hugsandi, en
augu hans hvíldu athugul á henni. í svipuð-
um stellingum höfðu þau staðið fyrir rúmum
tveimur árum, og það var sú endurminning,
sem gagntók allar hugsanir þeirra.
«Feodora, eg sé ekki leiðina til Kornitsa.»
Hún hrökk við og sneri sér að honum.
«Þér hafið þó ekki vonast eftir að sjá veginn
til Kornitsa hér?»
«Nú hversvegna ekki það» sagði hann bros-
andi ; »þegar eg kom hingað fyrir viku hafði
eg ekki búist við að finna yður hér.»
«Og þér hefðuð máske ekki komið ef . .»
Hér þagnaði hún alt í einu.
«Ef?» spurði hann.
«Ef hertoginn af Strathshire hefði ekki boð-
'ð mér» sagði hún fljótlega.
* Með endanum á stafnum sínum teiknaði
hann ógreinilega mynd í rykið, en eyðilagði
hana nákvæmlega aftur. «Eg held ekki» sagði
hann hugsandi.
«Og ef ein manneskja hefði ekki frelsað líí
01‘tt, veizlukvöldið?« sagði hún í lágum hljóð-
um.«
«Það var líka ein mannsskja, sem frelsaði
Hitt líf» svaraði hann blíðlega.
«Nei, nei,» sagði hún. Hún horfði á hann
°g hikaði dálítjð. «Hlustið á mig« sagði hún
sv°. «Eg verð að segja yður hvernig í öllu
'‘ggur. Lífi yðar var ekki nein alvarleg hætta
búin.» Með því að banda hendinni kom hún
í veg fyrir að hann tæki undrandi fram í fyr-
henni, og hélt síðan áfram máli sínu.
«Faðir minn var, eins og eg hefi minst á
við yður áður, hálfsturlaður maður, og greip
því oft til óyndisúrræða, til þess. að ná til-
gangi sínum. Eg var einkabarn hans, og hann
elskaði mig. Hann sá mig í huganum, — ef eitt-
hvað skyldi koma fyrir hann —vaxa upp, ó-
gifta og varnarlausa í samvistum með óment-
uðum bændakonum og ósiðuðum mönnum.
Þessi hugsun olli honum mikillar áhyggju og
kvíða fyrir framtíð minni. Að sönnu var einti
úr hans flokki —maðurinn, sem ætlaði að myrða
mig, —sem elskaðí mig mjög ákaft og ofsa-
lega, eins og slíkum mönnum er lagið að
elska.
«Og svo var hann afbrýðissamur. Já hann
vissi —það er að segja, hann hafði komist að
einhverju um fyrirætlan föður míns, og hann
hélt. að eg . .« — Hér þagnaði hún. — Sir
Anthony hneigði sig. «Það var þessvegna sem
hann elti mig til Englands, og það var þess-
vegna sem eg lézt ekki þe'.ckja yður, þegar við
funduinst kvöldið góða á dansleik sendiherr-
ans —,»
«Ó! nú skil eg.»
»En hann hefði aldrei getað orðið maður-
inn minn; og hver svo sem annar hefði vilj-
að giftast dóttur ræningjaforingjans?»
«Það var af tilviljun einni að jiér komuð til
okkar. Föður mínum leizt vel á yður, hann sá
að þér voruð af góðum ættum kominn, og
þar eð hann hélt að mér —að mér litist líka
vel á yður» —
«Já?» greip sir Anthony ákafur fram í.
«Þá fékk hann þá djarflegu hugm.ynd að
neyða yður til að giftast mér, og þannig að
sjá mér fyrir heimili og verndarmanni, þegar
hans misti við. Það sem eftir er — hvernig
hann reyndi til að framkvæma áformið, og
hvermg það mishepnaðist —er yður kunnugt
um.«
«Já, eg veit hvernig það mishepnaðist.«
«Hann vantreysti hugrekki yðar.»