Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 2

Í94
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
eg fimta klefanum upp,— átti eg ekki að gera
það ?« Foringinn kinkaði kolli. «Þá var ekki
nema einn gamall maður í klefanum, blindur,
tungulaus og nær allsnakinn. Hárið féll í snepl-
um niður um herðar honum, neglurnar á hon-
um voru eins og klær, og hann var ekki ann-
að en skinn og bein. Rað stendur um það alt
saman á skránni þeirri arna. Og þú manst líka
að eg lét hann fá bað og föt eftir þinni skip-
un, og svo fór eg með hann hér út fyrir víg-
ið og sagði honum að fara.»
«Nú nú, jæja, og hvað svo meira?» sagði
foringinn.
sRað var enginn annar í klefanum, og þó
sagði Valerius Gratus að þeir væru þrir. Og
eg hefi öll þessi ár fært þrem mönnum vatn
og brauð í klefann.«
«Hem, þú hefir þá líklega misskilið skatt-
landsstjórann.*
-<Nei, virkisforingi; núna fyrir örstuttu kom
gamli bandinginn úr fimta klefanum til mín
aftur, og gaf mér til kynna með bendingum,
að hann vildi aftur komast inn í kompu sína.
Eg lét hann skilja á mér að það fengi hann
ekki. En svo féll hann fram og kysti fætur mína
og -hafði við allskonar látæði — og svo fóru
mér að detta í hug þessir þrir fangar, sem í
klefanum væri, og Valeríus Gratus hafði talað
um, Og eg fór inn með hann. Hann gekk inn
í klefa sinn, en eg stóð úti fyrir. Valeríus Grat-
íus hafði sagt að klefinn væri sýktur af líkþrá;
karlinn fór til og laut niður við einn múrinn
og virtist mér þar vera op á. Rar rak hann
upp eitthvað sem átti að líkjast hljóði, og þar
var mannsrödd inni fyrir, sem tók undir við
hann. Það hlýtur einhver að vera þar inni til
hliðar við hann, herforingi — arinaðhvort til
hliðar við fimta klefann eða þá undir honum.»
Foringinn stóð upp; «það eru til betri inenn
á meðal Rómverja en Valeríus Gratus« 'tautaði
hann; «konidu, við skuium íara þangað. Skrá-
in getur legið þarna þangað til við komum
aftur,» sagði hann við einn undirmanna sinna,
er staddur var í heiberginu. Rú segir að þú
hafir átt að færa þrem mönnum vatn og brauð.
Rá hafa eftir því tveir fangar setið í leyniklef-
anum, fyrir utan karlinn. Látið mölva múrvegg-
inn niður. Utvegaðu undir eins verkamenn og
áhöld og Iáttu það ganga fljótt.» Svo fóru þeir
ofan í fangelsi þau, sem voru neðanjarðar.
Skömmu síðar var fimti klefinn fullur af
verkamönnum, sem fóru að rjúfa múrinn. Rauða
glætu Iagði afblysunum; höggin dundu ótt og
títt; steinn eftir stein hrundi niður; brátt kom
stórt gat á. Einn af verkamönnunum fór inn
í gatið, Iýsti inn fyrir með blysi og sagði:
«Er nokkur þar?»
Kvenmansrödd tók undir við hann inni
fyrir og mælti: «Við erum óhreinar.»
Svo stóð ritað í lögmáli Gyðinga: < Fjórir
eru þeir, sem telja skal dauða: blindir, líkþráir,
beiningamenn og barnlausir.« Hver líkþrár mað-
ur var talinn dauður. Hverjum líkþráum var
vísað utanborgar, s;:n hann væri lík; hann
mátti ekki tala við ættingja sína, nema standa
langt frá, hann inátti hvorki koma f musterið
eða samkundurnar, varð að halda til út í eyði-
mörkinni eða í dauðra manna gröfum, og að-
vara livern mann, er hann sá, með því að
æpa og kalla: »Óhreinn, óhreinn» Ressi hrylli-
legi, sóttnæini sjúkdómur gerði hvern líkþráan
mann að andstygð allra manna.
Herforinginn ætlaði rétt í þessu að ganga
inn í leyniklefann, en hörfaði til baka, er hann
heyrði orð þau, er inni voru töluð, og stóð
kyr í sömu sporum. «Hver ert þú?« kallaði
hann inn.
«Við eru tvær —eg og dóttir mín—komdu
ekki nær —snertu ekki við veggjunum og gólf-
inu hérna inni, klefinn er saurgaður af iíkþrá!
við erum óhreinar.»
«Hvað heitir þú, kona? og^hví situr þú hér?»
«í Jerúsalem var fursti nokkur, sem hét Húr.
Hann var virktavinur keisarans og allra góðra
Rómverja. Eg er ekkja hans, og þessi stúlka
er barn hans. En fyrir hvað við erum hér,
og hvað lengi við höfum verið hér —hefi eg
ekki hugmynd um. Valeríus Gratus veit það.
Sjáið hvílíkir aumingjar við erum orðnar, sjáið
nú aumur a okkur.»