Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 4

186
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
að sér inn í húsið, eins og við munum, dag-
inn sem því var lokað, og þar hafði hún
haldið til, alein, og hafði Símonídes hjálpað
henni á laun um alt það, er hún með þurfti.
Gratusi hafði hvorki tekizt að selja höllina eða
leigja hana út, svo mögnuð hafði gremjan ver-
ið í borginni út af því, hvernig honum fórst
við eigandann. Svo gekk líka sú saga, að reimt
væri í höllinni. Má vel vera að Amra hafi sézt
við og við upp á þakinu seint á kvöldin eða
á nóttunni við gluggana, en annars hélt hún
sér alveg inni við á daginn.
En Ben Húr stóð upp og gekk ofan fjall-
ið. Nálækt Kedronslæknum náði hann þjóð-
veginum, sem liggur til Silóaþorps og tjarnar-
innar þar. Hann hitti þar fjárhirði einn, er var
að reka kindur til torgs. Hann fór að spjalla
við hann, og varð lionum samferða fram hjá
Getsemane og til fiskihliðsins, og þar inn í
bæinn.
Pað var orðið dimt af nóttu þegar hann
kvaddi fjárhirðinn og sneri inn í stræti eitt ör-
mjótt, er lá til suðuráttar. Húsin þar á báðar
hliðar voru lág og skuggaleg. Honum var þungt
í skapi. Parna var Betesdatjörnin. Hann leit
upp. Rétt fram undan honum var Antoníuvíg-
ið, svört og skuggaleg tröllahlöð er báru við
gráleitan himininn. Hann nam ósjálfrátt staðar.
Vígið stóð þar, ramgert og gnæfandi —hver
mundi geta unnið það? Hervaldið mundihrökkva
til baka af því magnþrota — slægvizkan bregzt
svo oft tilfinnanlega; «og guð, sem alt megnar,
er oft svo seinn til að hjálpa.»
Preyttur og hugsandi gekk hann eftir stræt-
inu, er liggur með fram turninum, og gekk
svo í hægðum sínum til vesturs. Par yfir í
Bezeta var gestahús, og þar ætlaði hann að
halda til á meðan hann væri í Jerúsalem. En
hann gat ekki á sér setið —hann langaði svo
til að sjá þann stað, þar sem hann var borinn
og barnfæddur. Tunglið var komið upp, og
turnar Síonsborgar gnæfðu eins og kynjamynd-
ir upp í Ioftið í bláhvítu tungsljósinu. Parna
var húsið .. norðurhliðin á því. Það sáust enn
menjar af innsigli keisarans á hliðinu, og fjöl-
in með letrinu: »Eign keisarans« hékk þar enn.
Atti hann að drepa ádyr? ef til vill heyrði
Amra til hans, og kæmi út í einhvern glugg-
ann, Hann tók upp stein, gekk upp breiða stein-
riðið, og sló þrjú högg á annan hurðarvæng-
inn. Tómhljóð eitt heyrðist inni fyrir. Hann
barði aftur og gekk svo út á strætið og horfði
upp. Nei — þar var enginn. Brjóstvörnin á þak-
inu markaðist skarpt af við loftið. Hefði
nokkur verið þar uppi, hlaut hann að sjást.
Hann gekk þá vestur fyrir húsið; þar voru á
því fjórir gluggar. Lengi stóð hann þar og
starði — alt var eins og útdautt. Svo gekk hann
suður fyrir. Par var Iíka innsigli á dyrunum og
fjöl með letri á. Hann reif fjölina burtu, og
grýtti henni á strætið, svo settist hann á riðið,
beið þar og hugsaði sig um. Hugsanirnar fóru
að verða óljósar, og runnu saman. Preytan eftir
að hafá gengið svo Ianga leið, yfirbugaði hann,
og hann sofnaði.
Skömmu síðar komu konur tvær gangandi
úr þeirri átt, er vissi til Antoníuvígis, og voru
auðsjáanlega hræddar, stóðu oft við og virtust
hlusta. Pegar þær komu að strætishorninu
sagði önnur þeirra: „Parna er það, Tirza'.
Rað mátti heyra að önnur þeirra hafði ekka.
«Komdu nú, barn mitt« sagði sú er áður
hafði talað, «við skulum nú reyna að komast
út úr bænum. Ef menn finna okkur hér, þegar
sólin kemur, verðum við reknar út með grjót-
kasti.«
Hin hélt áfram að gráta. «Eg hélt að við
værum að fara heim« sagði hún; »en við eig-
um hvergi heima ; við erum dauðar.»
Móðir hennarreyndi að hugga hana. «Við
þurfum ekki að vera hræddar eins og stendur.
Komdu, við skulum fara.«
Pær héldu nú áfram fram með múrunum,
og komu að dyrunum. Par sáu þær fjölina með
letrinuá: »Eign keisarans.* Móðirin sló hönd-
unum saman afofurharmi. «Öllu hafa þeir svift
hann,Tirza, öllu,» sagði hún. *Pó að hann væri
lífs, þá gæti hann ekki hjálpað okkur. Við
verðum að lifa á ölmusubænum — —■ ef við
getum.«