Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 8

200
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Amra sló höndunum. «Og þú komst ekld
til okkar ?»
«Átti eg að gera barn mitt ófarsælt! Hann
má ekki fá að vita hvað um okkur hefir orð-
ið. I3ú mátt ekki segja honum, að jjú hafir tal-
að við okkur.»
«En hann er að leita að ykkur. Hann er
kominn langar leiðir að, til þess að reyna að
finna ykkur.«
»Hann má ekki finna okkur. Hannmáekki
verða eins og við erum orðnar. Ef þú getur
útvegað okkur þetta litla, sem við þurfum ineð,
til þess að lifa, Amra, þá konidu hingað svo
oft sem þú getur, kvöld og morgun, eins og
núna. Og svo«—það tók fyrir málróminn, og
henni lá við að falla í grát—«og svo getur
þú sagt okkur frá honum, Amra, En við hann
sjálfan-----ekki eitt orð!«
«Ó, góða lafði mín, mér verður það ómögu-
legt. ■>
«Viltu heldur gera okkur öll ógæfusöm?
er ekki nóg komið!» Hún tók vatnskrukkuna
og fékk Tirzu körfina. »Rú kemur svo í kvöld
aftur ef þú getur . . Vertu sæl!»
Amra stóð og horfði á eftir þeim, þangað
til þær liurfu inn í hellinn. -Svo lötraði hún
heim grátandi.
En upp frá þessu kom hún út til þeirra á
hverjum morgni og hverju kvöldi og færði
þeim það sem þær þurftu með. Ró að það
væri eyðilegt, og enginn sinti þeim þarna í hell-
inum, þá var þó vistin þúsundsinnum betri
en í fangaklefanum; í hellinum gátu þær séð
sól, tungl og stjörnur himins, og þær áttu þó
eina trygga sálu til þess að finna hjá huggun
og líkn.------------------
Ben Húr komst nú samt á snoðir um livað
orðið var um þær, móður hansog systur. Hann
hafði fundið Mallúk í Jerúsalem; Hafði Mallúk
þegar hafið ósleitilega, leitina að þeim mæðg-
um, og enda farið alla leið til virkisforing-
jans í Antoníuvígi. Foringinn sagði honum
vendilega frá þessum tveim konum, sem fundizt
hefðu í leyniklefanum, og hann leyfði honum
meira að segja að taka eftirrit af skýrslu þeirri
um málið, er gerð hafði verið landsstjóranum.
Rað lék enginn efi á því framar að það voru
þær. Ben Húr varð frá sér af harmi, að móðir
hans og systir voru iifandi, en þó sem dauð-
ar. „Líkþráar, líkþráar! Guð minn góður hjálpi
mér» kveinaði hann í sífellu. Sorgin og hefnd-
argirnin börðust um yfirtökin í sálu hans.
Loksins stóð hann upp. «Eg verð að fara
út að leita að þeim» sagði hann; „þær eru ef
til vill við dauðann af skorti.»
«Hvert ætlarðu að fara að leita að þeim?«
sagði Mallúk.
«Rær liafa ekki getað farið annað en í eina
átt.»
Mallúk reyndi að sefa hann og telja um
fyrir honum, og varð sú niðurstaðan að Mall-
úk fékk heimild til að stjórna leitinni. Dagstæða
tvo mánuði komu þeir báðir á degi hverjum
að borgarhliði því, er snýr út að Illræðisfjall-
inu, því að úti fyrir því hliði höfðu þeir lík-
þráu safnazt saman frá alda öðli til þess að
biðja þar ölmusu. Rar gáfu þeir liknargafir
sínar, spurðu þar eftir konum tveimut, og lof-
uðu hverjum þeim manni stórgjöfum, er hefðu
upp á þeim. Líka komu þeir oft út að brunn-
inum og spurðust þar fyrir um þær. En íbúarn-
ir í hellisgröfunum voru þagmælskir, enda höfðu
þeir verið beðnir fyrir það. En svo frétti Ben
Húr það, fyrsta morgun hins sjöunda mánað-
ar (sama leyti árs og októbermánuður), af
tilviljun, að tvær líkþráar konur hefðu verið
hraktar með grjótkasti út um fiskihliðið fyrir
nokkrum vikum. Hann fór að spyrjast nánara
fyrir um þetta, og bar þá heiin með tímann,
að það gátu engir aðrir verið en þær mæðg-
ur. En livar voru þær þá? Hafa líklega verið
flæmdar út í eyðimörkina— —eða eru þær dauð-
ar.? —
«Ó, guð feðra minna» æpti Ben Húr, »hve
lengi ætlar þú að láta alla þessa mannvonzku
vaða uppi refsingaslaust? Hve lengi á varmenna-
veldi Rómaborgar að standa?»
Hann gekk heiiti til gestahússins, þar sem
hann hélt til, vonlaus og í hinu versta skapi.
Húsagarðurinn var troðfullur ^f fólki, er þang-