Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 12

204
NÝJAR KVÖLDVÖKUR,
hugar að tala meira við hann. Rað horfði
þegjandi hvað á annað. Lavarede, sem fann
að eitthvað var broslegt við mannfélagsskipu-
lagið, sem mundi ríkja í þessari víðfrægu borg,
tók fyrst til máls:
Einkennilegt land; þjófarnir mynda félög,
borgararnir gjalda þeim háa skatta til þess að
fá að vera í friði. Lögreglan er til aðhláturs
og ekki metin tveggja aura virði.
»Eg vildi eg hefði aldrei farið inn í þetta
argvítuga þjófabæli» sagði herraMurlyton, »með-
ferðin á manni er ófyrirgefanleg, hvergi ann-
arstaðar í heiminum mundi þetta Iíðast.»
Lavarede sagði að svipað fyrirkomulag þessu
væri á nokkrum stöðum í Asíu og Afríku; lesta-
menn yrðu að borga ræningjahöfðingjum ákveð-
ið gjald til þess að fá að fara óáreittir tilteknar
vegalengdir. í Ítalíu væri og glæpamannafélag,
er nefndist „Maffican", sem heimtaði árleg
gjöld af borgurunum í kringum þá.
«Lítill heiður er það fyrir þessa voldugu
Bandaríkjaborg, að hafa hér að sumu leyti
Iíkt mannfélagsskipulag og kann að eiga sér
stað meðal vitlausra ræningja austur í löndum»
sagði ungfrúin og brosti raunalega, «en það
sem nú veldur mestum vandræðum er að pabbi
er orðinn alveg peningalaus.>
»Eg er alveg peningalaus,» sagði faðir henn-
ar.» Rað er mjög Ieiðinlegt.»
^Retta er mjög óþægilegt* sagði Lavarede.
íRetta getur orðið til þess að þér getið ekki
fylgt mér eftir á ferðalagtnu, en tímans vegna
má eg ekki bíða hér alt of lengi."
«Þér hafið rétt að mæla,» sagði Englend-
ingurinn, »eg má ekki tefja fyrir yður, ogskal
heldur ekki gera það. Eg síma eftir peningum til
Lundúna. Hann seítist svo niður, ritaði sím-
skeyti og bað um bankaávísun upp á 2000
pund.
Rau fóru síðan öll þrjú af stað til næstu
simskeytarstöðva, og þar fengu þau að vita að
skeytið kostaði 26 dollara og yrði að borgast
fyrirfram, ekki tekið í mál að umlíða um borg-
un eða ganga eftir henni í Lundúnaborg. Við
þessi málalok urðu þau að una þetta kvöld.
'Rau settust snemma að um kvöldið feðginin
og voru í þungu skapi og dauf. Lavarede sat
um stund inni í reykingasalnum innan um alls-
konar gesti, svo fór hann lika að sofa.
Kl. 9 næsta morgun voru fegðinin komin
á fætur og sátu við tedrykkju, þau höfðu ekki
sofið neitt um nóttina, og voru að tala um
vandræði sín; gamli maðurínn var komin að
þeirri niðurstöðu að hann yiði að reynaað fara
til enska konsúisins; raunar hafði skýrteinun-
um um það, hver hann væri, verið stolið með
peningunum, en hann hafði von um að kons-
úllinn kynni að takast á hendur að útvega
sannanir um hver hann væri og hjálpa svo
upp á'sig, auðvitað myndi eyðast til þess 12
tlt 14 dagar, en þetta voru þó einustu úrræð-
in, sem hann gat fundið. Hann var að segja
dóttir sinni frá þessu, þegar klappað var á
hurðina og veitingaþjónninn kom með boð frá
Lavarede, hvort hann gæti fengið að tala við
fyrirfólkið.
«Látið hann koma inn,« sögðu feðginin. og
það brá fyrir vonargeisla í andliti úngfrúarinn-
ar; hún hafði einhverja óljósa hugmynd um
að hann myndi geta hjálpað þeim.
Svo kom Parísarbúinn inn til þeirra, kátur
og fjörugur, eins og hann var vanur, og bauð
feðginunumgóðan dag. Sjálfstraustið og ánægjan
skein út úr andliti hans, og úngfrúin þóttist
þegar sjá að hann byggi yfir ákveðnum bjarg-
arráðum fyrir þau öll.
«Eg ætla ekki að bíða með erindið*
sagði hann, »það liggur fyrir okkur, herra Mur-
lyton, að halda áfrarn ferðalaginu kringum jörð-
ina samferða. Meðan egvarað gróa sára minna
hafið þér hjálpað mér að komast áfram. Eg
er því kominn í skuld við yður.»
„Eg varð að borga skuld mína, og þér
urðuð sár fyrir að verja dóttur mína,« skaut
Englendingurinn inn í.
«Þér farið í kringum málið, herra Murlyton,
eg hefi rétt til að berjast og láta mér blæða
á leiðinni, það er mér ekki bannað í erfða-
skránni, en þér hafið gefið mér mat, föt, hjúkr-
unarkosnað, og það getur verið efamál hvort