Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 7

BEN HÚR.
m
ræðisfjallinu, þar sem þeir líkþráu héldu ti!,
það væri rétt eftir honum að stökkva inn í
hellana, og verða svo sjúkur, og alt líf hans
síðan vera verra en að engu nýtt. Væri nú
ekki betra að þegja yfir því, sem hún vissi?
Að minsta kosti ásetti hún sér að fara út að
En-Rogels-lind morguninn eftir, því að þar
voru þeir líkþráu vanir að taka drykkkjarvatn
sitt á degi hverjum. Reir settu krukkur sínar
þar á jörðina og biðu svo álengdar, þangað
til krukkurnar voru fyltar fyrir þá. Sama mundu
þær Húrsmæðgur verða að gera, ef þær vildu
lífi halda. Amra vonaðist efiir að hún inundi
geta þekt þær, ef hún sæi þær. Og af því að
hún vissi að þær fengi ekki annað fæði en
það, sem þeitn var gefið, hraðaði hún sér að
búa til dálítið af kraftgóðum mat og tíndi það
°fan í körf eina. Skömmu fyrir dagrenningu
Var hún búin að þessu, og fór þegar af stað.
Þegar sól var upp komin var farið að
verða mannkvæniara í kringum brunninn. Loks-
lns fóru og þeir líkþráu að koma frain úr
l'ellum sínum; konur, sem báru vatnskrukkur
a úerðum sér, karimenn, sem stauluðust við
prik og á hækjum, menn og konur, sem einna
l'elzt líktust drusluhrúgutn, og voru borin á
börum af þeim, er betur máttu — því að það
v°ru líka líknsamar sálir á meðal þessara aum-
lngja í gryfjum hörmunganna. Amra starði og
starði; enginn hinna líkþráu virtist henni líkjast
þeini, er hún var að leita að. En loksins hrökk
l'ún þó sanian. Fast niðri við fjallsræturnar var
þellir nokkur, og lá stór steinn úti fyrir hellis-
'uunnanum. Þegar heitast var á daginn hlaut
solin að skína inn í helli þenna, svo að ætla
fuaetti að hann væri með öllu óbyggilegur.
Engu að síður komu þó tvær konur út úr
þellinum. Fatnaður þeirra var f irðu nýlegur að
slai og þær litu flóttalega í knngúm sig. Svo
stefndu þær til brunnsins. Sumir þeir líkþráu
Rölluðu eitthvað til þeirra, en þær héldu á-
Eam að eins. Svo tók maðurinn, sem vatnið
I°s, upp smástein, og kastaði honum til þeirra,
t'l þess að flæma þær frá. «Rær eru ókunn-
ugar hér enn þá,> hugsaði Amra með sér,
«þær vita ekki, að þær mega ekki koma alla
leið að brunninum.«
Hún stóð upp og gékk á móti þeim, þang-
að til hún átti svo sem tuttugu skref til þeirra.
Nei, það gátu með engu móti verið þær —
svona herfilega gátu þær ekki verið orðnar
útleiknar, hún húsmóðir hennar elskuleg og hún
Tirza litla. Hún sneri sér hægt undan.
«Er það Amra?» heyrði hún þá sagt nokk-
uð frá sér,
Hún var nærri búin að missa körfina og
vatnskrukkuna. Hún hneig niður á hnén. «Ó,
guð minn góður hjálpi mér — ert það þú, hús-
móðir mín? Drotni sé lof að eilífu!» Og hún
skreiddist á hnjánum að, nær og nærþeim. —
«Ekki nær, Ainra, við erum óhreinar!«
Amra fleygði sér á grúfu á jörðina og grét
með þungum ekka,
«Útvegaðu okkur ögn afvatni, Amra,» sagði
Tirza.
Ambáttarhlýðnin vaknaði þegar í kerlingu.
Hún stóð upp, gekk hin fáu skref til baka
þangað sem hún hafði látið körfina, sótti hana
og rétti hana frain á jörðina til þeirra, og
hljóp svo með krukkuna til brunnsins aftur.
Rar hafði atviki þessu verið veitt athygli.
Og þegar menn sáu hvað Amra var raunaleg
og grátbólgin, þá þokuðu þeir ósjálfrátt fyrir
henni.
«Hverjar eru þessar tvær þarna?» sagði
kona nokkur við hana.
Hún svaraði úi íhött: ^'Rær hafa einu sinni
áður gert mér gott.» Regar hún var svo búin
að fá vatn í krukkuna flýtti hún sérmeð hana.
og setti hana við hliðina á körfinni. Sjálf hörf-
aði hún nokkui skref frá.
»Eg þakka þér fyrir»sagði húsmóðir henn-
ar, »það var fallega gert af þér.»
«Qet eg ekki greitt neitt annað fyrir ykk-
ur ?»—
Móðir Ben Húrs hafði lotið niður til að
drekka; hún lyfti höfði sínu aftur og sagði:
«Jú Amra; eg veit að Júda er kominn heim
aftur; eg sá hann hér um nóttina úti fyrir
dyrunum á gamla heimilinu okkar, þegar þú
komst heim og vaktir hann.»