Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 5

BEN HÚR.
197
«t»á væri betra að fáaðdeyja.*
«Nei, barn mitt, drottinn hefir ætlað okkur
tímann, og við trúum á drottinn og látum
hann ráða .. . Komdu nú.<
Þær Iæddust með fram veggnum, svo nærri
sem þeim var unt, og komust þannig að vest-
urhorni hússins, og svo suður fyrir það. En
um leið og þær komu fyrir hornið hruklcu þær
sftur á hæl—tungsljósið var svo bjart. En það
var ekki nema litla hrið. Svo tók móðirin í
hönd dóttur sinnar og dró hana með sér. Nú
uiátti vel sjá það, hvað líkþráin hafði farið illa
'ueð þær, þær höfðu svört hrúður á andlitinu
°g á höndunum. Hárið var í löngum sneplum
°g augnabrýrnar voru hvítar á að sjá. Og þótt
aldursmunur þeirra væri svo mikill, sem til
stóð, virtust þær vera hér um bil jafngamlar.
«Þey, þey« sagði móðirin,« það liggur ein-
hver þarna á riðinu og sefur.» Rær læddust yf-
lr strætið, yíirundir hin húsin. »Bíddu hérna
við, Tirza, eg ætla að vita hvort ekki er
hægt að ná opinni hurðinni.«
Hún læddist yfir um ofurhægt, og ýtti hægt
a hurðarvænginn, sem nær henni var. Hvort
hann létundan, vissi hún ekki, því að í sömu
svifunum andvarpaði hinn sofandi maður og
rumskaðist. Höfuðfat hans svarfaðist af honum,
°g tunglið skein fullri birtu framan í hann. Hún
leit á hann og hrökk við. Hún laut ofan að
honum með gætni, og horfði aftur. Svo rétti
hún sig upp, sló höndunum og teygði hend-
Ur til himins í brennandi örvæntingu. Svo
h'jóp hún yfir til Tirzu.
«Barn» sagði hún Iágt. «Pað er Júda.«
«Júda?!»
Móðirin greip um hönd henni. «Komdu»
sagði hún hvíslandi, »við skulurn sjá hann báð-
ar~eitt augnablik —og svo —ó, hjálpa þú oss,
ðrottinn guð.»
Þær læddust að riðinu, hljómlaust sem vof-
Ul- I^egar þaer voru komnar svo nærri hinum
sofandi manni, að skuggann af þeim bar að
°num, námu þær staðar. Önnur höndin á
°num iafði niður með riðinu. Tirza féll á
né, og ætlaði að kyssa á höndina. En móðií-
in kipti í hana og sagði: «Tirza, mundu eftir
því, barn, að þú ert óhrein.« Og Tirza hrökk frá,
eins og hann hefði verið líkþrár, sem þarna
svaf.
En móðirin sjálf, sem var svo hugsunar-
söm um son sinn, gat þó ekki lagt slík bönd
á sig. Hún varð að snerta á honum og kveðja
hann. Hún hefði ekki snert við höndum hans
eða vanga með sínum spiltu vörum, þótt allur
heimurinn hefði verið íboði. Enhúnféll ákné.og
skreiddist á hnjánum nær og nær honum, laut
niður og kysti — óhreinan sólann á öðrum il-
skónum. Svo stóðu þær upp báðar, stóðu og
störðu á hann um stund, til þess að setja vel
á sig yfirbragð hans og ímynd; svo læddust þær
aftur yfir um strætið, yfir undir hin húsin og
leiddust. Rar settust þær á fætur sér í forsæl-
unni yfir við múrvegginu og horfðu á hann,
biðu þess að hann vaknaði, eða eitthvað kæmi
fyrir — þær vissu ekki svo sem hvað.
Hann hélt áfram að sofa. En þá kom kven-
maður fyrir hallarhornið, lotin og lágvaxin,
klædd sem ambátt, og bar hún körf á hand-
legg sér. Regar hún sá manninn liggja þarna
sofandi, stóð hún við, og var eins og hún yrði
hrædd. Svo læddist hún að honum að baka
til, stakk hendinni inn í rifu, sem þar he fr ver-
ið við porthurðina, og skaut frá nokkrum laus-
um fjölum. Par smeygði hún körfunni inn, en
svo ætlaði hún að fára á eftir, en sneri sér þó
við áður, líklega af forvitni, og leit á manninn.
Og mæðgurnar hinum megin strætisins heyrðu
að hún rak upp lágt hljóð; svo sáu þær að
hún neri augun og beýgði sig niður —og^ svo
hneig hún með grátekka niður á hnén, greip
hönd mannsins og margkysti hana.
Ben Húr vaknaði, kipti að sér hendinni og
leit á kerlingu.
«Amra, Amra, ert það þú?»
Kerling fleygði sér um háls honum. Hann
losaði sig blíðlega úr faðmlögum hennar, og
tók svo báðtim höndum utan um hið módökka
andlit hennar og kysti hana.
Tirza stóð hinuin megin strætisins. Móður
hennar datt í hug hvað hún ætlaðist fyrir sér,