Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 22

214
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
andi hugsun út úr flestum vísum, og formið
er ekki mjög stirt. En samt hefði mikið af
kverinu verið betur óprentað, því að enginn
gróði er í því fyrir bókmentir vorar; það er
lítið Iið í því að prenta lélega bændarímu, þó
að Símon Dalaskáld gerði það, og hér um bil
allar lausavísurnar eru bráðónýtar. Sum kvæð-
in eru ekki ólagleg, t. d. »Til íslands»,
hyrningur«, «Á sumardaginn fyrsta« o. fl. Sum
eftirmælin mega líka vera, og einstök þeirra
eru rétt ltgleg, og eiga við manninn, t. d.
vísurnar eftir Einar stopp. En alt hefir maður
heyrt það ótal sinnum áður með öðrum orð-
um, í Ijóðum þeirra, er áður hafa ort á Islandi,
Hvergi eru nein ný tilþrif, ný hugsun, sem
nokkur veigur er í. Alt það sem bezt er í
kverinu er að eins bergmál af öðrum, sem á
undan hefir verið kveðið og út gefið — og
þær bækur eigi ekkert erindi inn á bókamark-
að vorn íslendinga.
/•/•
Kveðja
til fjallanna minna.
Óðfluga síðan þær svífa
frá sjónum míns hugar;
nú þó að sárt þeirra sakni
eg sé þó ei gerla,
vænna hvort vera það mundi
að vonirnar allar
rætist mér ellegar alt það,
er óvonað þigg eg.
Oft er það fagurt í fjarska,
sem fælir í nærsýn.
Rörnin í bálið sig teygja
unz brent sig þau hafa,
og ef að einhver það slekti,
það angur þeim færði.
Ókannað aldrei vér þekkjum,
þó aldraðir verðum.
Ekkert er afl það í heimi,
er anda minn flytji
fjöllunum hjartkæru fjarri,
né för honum banni,
er hann frá lífsstörfum lítur
og leitar sér hvíldar
grátklökkur, hnípinn og hrærður
við heiðbláa tinda.
Blikandi brosa við sólu
í blágrænum hjúpi
fjöllin í firðinum kæra,
fagra og góða;
þar sem að ungur eg undi
við allsnægtir vona,
og þrár mínar völdu sér vegi
að velferðarlandi.
Pó að eg lík verði lagður
og langt út í heima,
andi minn héðan burt hverfi
til himneskrar sælu,
víst mun hann fjallanna vitja
þar veglegust greru
blórnin, er skærast hann skreyttu
að skaparans dómi.
Barnæsku minningum mærum
þið margsinnis vefjið
anda minn ykkar að skauti
sem afkvæmi móðir.
Dánar mín vonirnar vitja
og verma mitt hjarta,
bjartar sem Ijósálfar Ijúfir
í ljómandi skrúði.
Ei mun hið æðsta og bezta,
ástin og trygðin
gleymast né ganga til þurðar
í göfugra heimi,'
fús mun því hugur minn finna
fjöllin sín kæru.
og frjókraft síns fegursta og bezta
þar finna sem sem áður.