Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 10

202
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ekki Rómverjar svívirt það allra helgasta? Er
nokkuð það til. sem Rómverjar ráðast ekki í
að gera?»
Svo leið heil stund. Rabbíarnir biðu, þótt
Pílatus neitaði þeim alt af að veita þeim áheyrn.
Mannfjöldinn beið líka. Pað kom hádegi, og
tók að rigna. Mannþyrpingin fór sívaxandi.
Óþolinmæðin og hávaðinn jókst. «Komdu út,
komdu út!» grenjaði allur hópurinn án afláts.
Blót og formælingar hrutu með óhljóðunum.
Ben Hur hélt Qalileunum saman í hóp.
Hann hugði að dramb Rómverja mundi þoka
fyrir hyggindunmei, svo að þetta fengi einhvern
enda, en Pílatus beið að eins eftir ástæðu til
að bela uppþot þetta niður með ofurefli.
Og ástæðan kom. Alt í einu heyrðust högg,
óp og heiftarorð. Rabbíarnir fölnuðu upp og
urðu hræddir, og fóru að líta í kringum sig.
Fólkið sem fjærst var, ruddist á, til þess að
komast nær; þeir sem voru inni í þvögunni,
brutust um til þess að reyna að sleppa. Alt
fór á stjórnlausa ringulreið. Púsundir manna
voru nú að- spyrja að, hvað um væri að vera
og enginn vissi það, eða vildi svara því.
Ben Húr var altaf hinn stiltasti. «Lát mig
lyfta þér upp» sagði hann við einn Galfleann,
«til þess að þú getir séð hvað hér er fram að
fara. — Getur þú nú séð það?»
«Já, það eru nokkrir menn með barefli,
sem eru að berja á fólki, og þeir eru klæddir
eins og Gyðingar.«
«En eru það Gyðingar?
«Nei, það eru Rómverjar, svo sannarlega
sem drottinn lifir, eru það Rómverjar í dular-
klæðum. Svona, þarna lömdu þeir niður einn
gamlan rabbí. Peir vægja engum.»
«GalíIear!» kallaði Ben Húr, «þeíta er
hrekkjabragð af Pílatusi. Ef þið viljið fylgja mér,
skulum við fljótlega vera lausir við þessi bar-
ef I i.»
«Já. Já !»
«Komið þá fyrst hérna yfir að trjánum.»
Peir hlupu, hver sem betur gat, yfir að
trjánum, og brutu greinar af þeim. Fólkið flýði
nú fram að hliðsdyrunum með æðru mikilli
og fáti. «Upp að múrnum* æpti Ben Húr,
«upp að múrnum! haldið yður utan við mesta
troðninginn.* Galilearnir hlýddu, oggengu hægt
fram í áttina til forsalarins.
Par lenti þeim saman við Rómverja, og
laust þar upp áköfum bardaga. Ben Húr barð'
drjúgum frá sér, og Galílearnir börðu alt nið-
ur er fyrir var; höfðu þeir hrakið Rómverja á
flótta á skamri stundu. Hröðuðu þeir undan
inn í forsalinn. Galílearnir ætluðu að elta þá,
en Ben Húr aftraði þeim með gætni: «Nei,
nei, verið iægir» sagði hann. «Parna er varð-
liðsforinginn með herflokk, og þeir hafa bæði
spjót og skjöldu —og við það ráðum við ekki.
Við skulum reyna að ná til hliðsdyranna, á
meðan þær er opnar.»
Peir fóru í flæmingi fram að hliðinu, og
urðu oft að stíga yfir fallna landsmenn sína.
Margir lágu og stundu við og veinuðu af sárs-
auka; aðrir lágu þegjandi — voru dauðir. En
það voru ekki eintómir Gyðingar, sem fallnir
lágu —það var þó nokkur bót í máli.
Varðliðsforinginn hréytti nokkrum hæðnis-
orðum á eftir þeim. Ben Htír svaraði: «Efvið
erum Gyðingahundar, þá eruð þið rómverskar
hýenur. Verið bara rólegir !við skulum koma
aftur. Galílearnir klöppuðu honum lof í lófa
og héldu áfram. Uti fyrir hliðinu var slíkur
manngrúi, að Ben Húr hafði aldrei séð annað
eins, þökin, strætin, brekkurnar á fjallinu, alt
var þakið mannahöfðum.
Varðmennirnir úti fyrir lofuðu Galíleunum
að fara út óáreittum.
«Bræður» sagði Ben Húr, þegar hættan
var hjáliðin, »þið hafið staðið ykkur karlmann-
lega; við skulum hittast aftur í kvöld í gesta-
herberginu í Betaníu. Eg þarf að bera upp
fyrir ykkur tillögu, sem er mjög mikilsvarðandi
fyrir Israel.*
«Hver ert þú?»
«Sonur Júda ættkvíslar. — Ætlið þið að
koma?»
Þeir játtu því.
Og Ben Húr hvarf út í mannþröngina.
Pílatus skipaði svo að ryðja burtu dauðurn