Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 3

BEN HÚR.
195
Foringinn kallaði þegar einn af blysberun-
um til sín, og hripaði eitthvað upp á töflu
í skyndi. «Pér skal verða veitt hjálp, kt>na«
sagði hann; «útvegaðu undir eins mat og
drykk» sagði liann við fangavörðinn, þær hafa
ekkert fengið að nærast á síðan karlinum var
slept út úr fimta klefanum í gær.«
« Við höfum heldur engin föt, og ekkert
vatn til að þvo okkur« sagði rödd að innan
frá.
«Pið skulið fá það. Qg svo verður lokið
upp fyrir ykkur í nótt, og þið getið farið burt
úr víginu. Pið eruð frjálsar — og lögmálið kunn-
ið þið líklega. Verið þið sælar!»
Svo skipaði hann fyrir um eitt og annað
°g fór síðan.
Skömmu síðar komu nokkrir þrælar með
baðker, vatn, þurkur, bakka með brauði og
keti, 0g eitthvað af fötum. F*eir settu það inn
' fremri klefann og hröðuðu sér svo í burt.
Nálægt miðri fyrstu næturvöku eða hálfri
annari stundn eftir sólarlag var þessum aum-
'ngja bandingjum sagt að hliðin stæðu op-
ln og þær ættu að fara. Svona losuðu Róm-
verjar sig við þær.
Þær voru frjálsar aftur, og voru staddar í
niiðri feðraborg sinni. Og þó voru þær ein-
mana í eyðimörku. Stjörnurnar tindruðu yfir
höfðum þeirra eins og þær höfðu gert áður —
en þær litu hvor upp á aðra og sögðu: «Hvað
a nú til bragðs að taka? Hvert eigum við nú
að fara.»
VII.
Um svipað leyti og Qessius fangavörður
hom inn til herforingjans, kom maður gang-
andi upp eftir brekkunum á austanverðu Olíu-
^jallinu. Vegurinn var brattur og ryk mikið á
honum. Alt gras var sviðnað burtu, af því að
þá stóð á þurkatímanum. Göngumaður þessi
var ungur og vasklegur, og var hann léttklædd-
Ur* Hann gekk hægt og horfði oft í kringum
S|g — og var eins og hann væri að líta augun-
um yfir einhverjar fornar æskustöðvar, eftir
langa fjarveru, og þætti vænt um að sjá sem
mest aftur með gömlum ummerkjum, ogfurð-
aði sig á breytingum þeim, sem á voru orðn-
ar. —
Jerúsalem blasti þarna við fyrir fótum hans.
Hann settist á stein og horfði yfir borgina. Það
var rétt komið að sólarlagi. Sólin hékk eins
og risavaxinn lampi rétt uppi yfir vesturfjöllun-
um og flæddi yfir himininn, borgarmúrana og
hvolfþökin glóandi gullfló. .. svo hvarf hún.
Ben Húr —því að hann var maðurinn —starði
án afláts á einn ákveðinn blett norðanvert við
musterið. Það var hús feðra hans.
Þýtt og kyrt kvöldloftið vaggaði huga hans
ofan í djúpar hugleiðingar. Hann hafði leitað
sér fræðslu hjá Ilderim út í eyðimörkinni um
héruð þau, er hann átti helzt að starfa í. Svo
hafði einn dagiun komið til hans sendimaður
með þau skilaboð, að Valeríusi Qratusi hefði
verið velt úr völdum og Pontius Pílatus væri
kominn í hans stað. Messala væri orðinn ör-
kumlamaður, svo að ekki mundi þurfa að ótt-
ast hann lengur. Pað var því engin ástæða
Iengur fyrir fyrir Ben Húr til þess að fresta
því að fara til Jerúsalem, og leita þær uppi,
mæðgurnar, móður sína og systur. Sjálfui þorði
hann varla að spyrjast fyrir um þær í dýfliss-
unni íjúdeu. En aðrir gátu gert það fyrir hann.
Og ef þær fyndust, yrði líklega hægt að fá
þær lausar, að minsta kosti ef nóg fé væri í
boði. Svo ætlaði hann fyrst að koma þeim
þangað, sem þeim væri óhætt; þegar því væri
lokið, ætlaði hann eingöngu að helga sig mál-
efni þess konungs, er koma ætti. Ilderim hafði
fallizt á þetta. Hann hafði gefið honum Alde-
baran, einn hestinn úr fereykinu, er sigurinn
vann, og fengið honum þrjá Araba til þjón-
ustu. Hestinn og Arabana hafði Ben Húr skil-
ið eftir í Jeríkó, en farið gangandi þaðan. Mail-
úk átti að hitta hann í Jerúsalem. Mallúk var
slunginn og tryggur sem tröll, skapaður til
þess að leita fyrir sér með kappi, þó svo, að
ekki bæri á. Auk þess vissi Ben Húr það frá
Símonídesi, að einn var sá enn í Jerúsalem,
sem gat orðið honum að miklu liði; það var
Arma, egyfzka fóstran þans. Hún hafði smokk-
25*