Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 19

KLUKKAN NÍU.
211
ætlaði mér aðeins að geyma þangað ]til eg
hefi vissu um að geta sannað það með dauða-
mínum, sannað áreiðanleik orða minna. I kvöld
ert þú ekkert uppiagðari en eg, til þess að
taka þátt í glaumi félaga vorra; við skulum því
hafa okkur héðan burtu frá borðinu, meðan
vinir okkar eru að spjalla saman, og hafa okk-
ur út í dimma hornið, sem er fjærst borðinu.
Þar getum við talað saman í næði stundar-
korn.»
Um ieið og hann sagði þetta stóð hann
upp og Marigny sömuleiðis. F*egar þeir voru
komnir í dimmasta afkimann á hinu stóra her-
bergi, sagði Duprat:
»F*ú munt vera einn þeirra, sem eftir skip-
un harðstjóra vorra átt að vera viðstaddur af-
töku mína og félaga minna, 'og á það sjálf-
sagt að vera til viðvörunar öllum þeim, sem
ekki vilja aðhyllast stefnu Jakobinganna.»
«Já, kæri vinur minn, það er, því miður
rétt. Eg á að vera viðstaddur þessa morðat-
höfn, án þess að vera þess megnugur að stemma
stigu fyrir henni. Hin geigvænlega skilnaðar-
stund rennur upp hjá aftökupailinum. Eg er
eitt af fórnardýrum þeim, sem menn geyma án
meðaumkunar tímakorn.»
«Segðu heldur píslarvottur, því við deyjum
eins og píslarvottar, rólegir og saklausir. F*eg-
ar eg er kominn á aftökupallinn á morgun,
gefðu þá gætur, vinur minn, að slögum turn-
klukkunnar. Til þess tíma skait þú ekki fella
neinn úrskurð um það, er snertir [hið kynlega
atvik, er eg ætla að segja þér frá.»
Marigny tók í hönd vinar síns, og hét hon-
um því að iáta að óskum hans. Og nú hóf
Duprat frásögu sína á þessa leið:
«F*ú þektir hann Alfred bróður minn, þeg-
ar hann var barn, og hefir sjálfsagt tekið eft-
ir þvf, hvað undarlegur hann var í háttum.
Hann var þrem árum yngri en eg, en frá
barnæsku hafði hann minna af hinni léttu og
glöðu barnslund að segja en eg, eldri bróðir-
inn. Hann var snemma alvörugefinn og hugs-
andi; hann var mjög lítið gefinn fyrir almenn-
ar fræðigreinar, og því síður gaf hann sig að
leikjum með öðrum drengjum; í stuttu máli
var allra álit að hann hefði litla sálarhæfileika,
og hann var skoðaður sem landeyða og dauf-
ingi, sem aldrei gæti tekið sér fram.
f*að vorn gerðar árangurlausar tilraunir til
þess að beina huga hans að nytsamari andans
starfsemi, og ekki gekk betur þegar átti að
venja hann við Iíkamsæfingar. Skylmingakenn-
aranum varð ekkert ágengt og danskennarinn
var búinn að fá nægju sína eftir 3 fyrstu æf-
ingarnar. Pegar faðir minn að lokum sá að
engrar útkomu var auðið með hann, hætti
hann öllum tilraunum og gaf honum fullkom-
ið frelsi til þess að menta sig eins og honum
litist sjálfum.
Hann var ekki búinn að vera langan tíma
sinn eigin herra, þegar menn fóru að verða
þess varir, að hann var öllum. stundum í bóka-
safni föður okkar, og ias þar ailar gamlar rit-
gjörðir um stjörnuspáfræði, sem hann náði í.
F’annig hafði hann varpað fyrir borð öllum nyt-
sömum iærdómi vegna vísdómsgreinar, sem fyrir
löngu var úrelt orðin.
Faðir minn hló hjartaniega að þessu ein-
kennilega námi, sem sonur hans að iokum
hafði lagt fyrir sig; samt sem áður spornaði
hann ekkert á móti þessum nýju dutlungum,
heldur gaf honum stóran sjónauka á 'afmælis-
degi hans, var þó ekki laust við að það væri
í skopi.
Eg verð hér að taka fram að faðir minn
var heimspekingur af skóla Voitairés, og var
það hans skoðun að maðurinn hefði náð hæsta
stigi mannlegrar vizku, þegar hann væri kom-
inn svo langt, að hann gæti hæðst að sérhverri
andagift og áhuga, og efazt um sérhvern sann-
leika. Að öðru leyti var hann mjög þýður og
góðhjartaður maður; skilningur hans var skarp-
ur, en ekki að því skapi djúpristinn. Hið nýja
starf bróður míns skoðaði hann að eins sem
nýja sönnun fyrir tilhneiging hans til iðjuleys-
is, eins og nýja dutlunga, er í mestalagi mundi
haldast fáar vikur. Faðir minn gat ekki skilið
tilhneigingu þá til hins andlega og skáldlega,
sem ríkast var í eðli Alfreds, og sem gjörði
27*