Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 18

210
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hans; andlit hans var fölleitt og hafði þung-
lyndislegan blæ; hann bauð af sér góðan þokka,
en dró sig heldur í hlé. Hann hafði talað mjög
lítið um kvöldið, og í látbragði hans lýsti sér
eitthvað áþekt hinni rólegu ánægju píslarvotts-
ins. Hin skæru og rólegu augu hans, hin festu-
lega og þýða rödd hans, og 'yfirbragð hans,
sem aldrei breyttist, alt bar þess nægilegan vott
að hann óttaðist dauðan jafnlítið og hver hinna,
en samt sem áður var auðvelt að sjá að hann
var ekki ánægður með hátíðarhald þetta. Að
eðlisfari var hann dulur og alvarlegur. Hann
hafði alt af setið þögull og alvarlegur, ifieðan
á samtalinu stóð; flestir hinna höfðu fært sig
upp að efri enda borðsins, að eins einn af vin-
um Duprats hafði setið kyr við hlið hans og
spurði hann með hægð, hvernig á því stæði,
að hann talaði ekki með.
«Duprat,» sagði hann, »þú er sá eini af
þeim, sein hér er inni, sem ekki hefir látið í
ljósi skoðun þína viðvíkjandi aftökutímanum,
eða gjört að gamni þínu í tilefni af því!«
»Eg geri aldrei að gamni mínu« svaraði
Duprat með hálfraunalegu brosi, «oghvað’við-
víkur ætlun minni að því er snertir tíma þann
er aftakan á að fara fram á, þarf eg ekki að
ímynda mér neitt um það, sem eg veit.»
»Veizt? Rú veizt þá tímann? Hvers vegna
segir þú þá ekki vinum þínum frá því?«
«Vegna þess að enginn mundi trúa orðum
mínum.»
«Þú getur hætt á að reyna það. Þú hefir
fengið vitneskju um það hjá einhverjum.»
»Enginn hefir sagt mér það.»
»Rá hefir þú séð það í bréfi, eða má vera
að þú hafir séð aftökuskipunina, eða—«
«Rú getur geymt hjá þér ágizkanir þínar,
Marigny, eg hefi ekkért séð, og enginn hefir
sagt mér á hvaða tíma aftakan eigi að fara
fram.»
«Hvernig er þá mögulegtaðþú skulir vita
tímann?»
»Eg veit alls ekki hvenær aftakan byrjar,
og ekki hvenær hún er á endar; eg veit að-
eins að aftakan stendur yfir klukkan 9. Af
þessum mönnum sem á að hálshöggva á moig-
un, mun einn verða höggvinu þegar klukkan
slær 9, en eg get ekki sagt þér hvort hann
verður sá fyrsti eða síðasti, sem öxin hittir.»
»Hver er það sem á að deyja klukkan 9?
Ur því þú ert gæddur þessari spádómsgáfu,
hlýtur þú að vita það.«
«Já, eg veit það, það er eg sjálfur, sem
verð höggvinn á þeirri stundu.*-
«Rú sagðir fyrir skömmu að þú gerðir
aldrei að gamni þínu. A eg þá að álíta þetta
talað í alvöru?»
«Já, eg tek það enn fram, að eg geri ekki
að gamni mínu. Jeg veit á hvaða tíma eg á
að deyja á morgun, eg veit það eins áreið-
anlega eins og það, að eg er nú Iifandi.»
«En kæri vinur, hvernig getur þetta áttsér
stað? Ætlar þú nú á þessum upplýsinganna og
skynseminnar tímum, að gjöra kröfu til þess
að vera gæddur yfirnáttúrlegum gáfum ?»
«Rað eru ekki til tveir menn, Marigny, sem
skilja orðið yfirnáttúrlegur á sama hátt; þú og
eg gefum því mismunandi þýðingu, eða með
öðrum orðum, hver hefir sína sérstöku skoð-
un á hinu tvíræða og hinu verulega. Eg tek
það skírt fram, að eg geri ekki krötu til þess
að vera gæddur yfirnáttúrlegum gáfum, en eg
stend fast á því, að eg, jafnvel áþessumskyn-
semdanna tímum, hefi gilda ástæðu til að full-
yrða það, sent eg nú hefi sagt þér. Faðir minn
og bróðir dóu báðir klukkan 9, og báðum
var tilkynt dauðastund þeirra á mjög undar-
legan hátt. Eg er hinn seinasti af minni ætt.
í nótt sem leið var ntér boðaður dauði minn
á sama hátt, og þeir fengu tilkynningu um
burtkölllunarstund þeirra, og á hinnióhappasælu,
örlögþrungnu níundu stundu mun eg deyja á
höggstokknum, eins og þeir dóu í rúmum
sínum.»
«En, Duprat, hvernig stendur á því, að
þú hefir aldrei minzt á þetta við mig? Eghélt
þar sem eg er þinn elzti og eg held eg megi
segja, bezti vinur, að mér væri kunn öll þín
leyndarmál.»
«Nú skal eg segja þér leyndarmál, sem eg