Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 6

198 NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
tók föstu taki um úlnlið hennar og sagði lágt:
«Mundu eftir, Tirza.»
«Nú, það er þó hægt að komast inn hér»
sagði Ben Húr við Ömru og benti á opið í
porthurðinni. »Rómverjar ljúga, Amra, eg á
húsið. Og eg vil sjá mitt gamla heimkynni.«
'íRau skriðu inn um gatið á hurðarvæng-
num, og lokuðu óðara fyrir það að innan.
-------Snemma morguninn eftir fuudust
tvær konur líkþráar inn í Jerúsalem, og voru
þær hraktar með grjótkasti út um fiskihliðið.
VIII.
Nálægt konungagröfunum, sem kallaðar eru,
er gömul uppspretta, er nefnist En-Rogel, er
hún umkringd af stórfeldum klöppum. Þegar
þangað er komið, sjást á allar hliðar tóm fjölJ:
Móría, Síon, Hneykslunarfjallið og lllræðisfjall-
ið. Dalverpið og hamrarnir í kring er alsett
dauðra manna gröfum. Á þeim tíma, sem saga
vor fer fram, héldu þeir likþráu til í hellun-
um í hömrum þessum, og héldu einskonarfé-
lag út af fyrir sig.
Tveinr nóttum síðaren Ben Húrkomheim,
fór Amra út að En-Rogel-lindinni og settist
þar á stein. Hún hafði með sér vatnskrukku
og körf með dúk yfir. Retta dót sittsetti hún
frá sér á jörðina, leysti af sér höfuðdúk sinn,
spenti greipar um kné sér og starði svo án
afláts til fjallanna. Rað var mjög snemma morg-
uns, og hún var þar alein. Skömmu seinna
kom maður með band og vatnsfötu úr Ieðri.
Hann kastaði kveðju á þessa módökku kerlingu,
rakti sundur reipi sitt og batt öðrum endan-
um í fötuna. Hver, sem vildi, gat ausið vatni úr
lindinni; en hver sá, sem losast vildi við fyrir-
höfnina að draga upp vatnið, gat fengið mann
þenna til þess fyrir sárlítið endurgjald. Amra
bærði ekki á sér; spurði hann hana þá, hvort
hún vildi ekki fá krukku sína fylta. «Nei ekki
enn þá« svaraði hún. Svo þögðu þau bæði.
Litlu síðar fór að roða fyrir degi yfir
á Olíufjallinu. Skiftavinir fóru að koma, og
maðurinn fór að eiga annríkt með að draga
vatn upp úr bnimiinum. Amra 'sat alt af og
bærði ekki á sér, og starði alt af án afláts yfir
til fjallsins. Sólin smáhækkaði á Iofti.
Amra hafði haft þann sið að læðast í
búðir á kvöldin og kaupa nauðsynjar sínar.
Hún hafði hitt Ben Húr við dyrnar eitt kvöld-
ið er hún kom heim frá þeim erindum. Hún
hafði beðið hann að halda til í höllinni, þar
sem herbergi hans var enn til, hér um bil ó-
breytt, eins og það var, þegar hann fór. En
það hefði verið alt of hættulegt; hann ^þorði
ekki að lofa meiru en koma til hennar við og
við að nóttu til. Og svo hugsaði lnín ekki um
annað en það, þegar hann kæmi nú næst.
Henni fanst hún þyrfti þó að hafa það ti! handa
honum, sem honum þótti bezt, þegar hann var
barn. Ráhafði hann heldur en ekki verið gefinn
fyrir sætindi, og þau gat hún þó ævinlega haft
til handa honurn. Hún læddist því út næsta
kvöld, heldur fyrri en hún var vön að þora út,
og gekk ofan að fiskihliði til þess að kaupa.
Meðan hún var að rangla þará milli búðanna,
til þess að leita að góðu hunangi, heyrði hún
ávæning af sögu, sem verkamaður nokkur var
að segja þar. Hún stóð kyr, eins og hún væri
jarðfastur steinn. Verkamaður þessi hafði verið
með þeim, er brutu múrinn á milli fangaklef-
anna í kjallaradýflissuin Antoníukastala. Hann
rausaði mikið um það. hvernig það hefði alt
gengið til, hvernig bandingjar þeir voru út-
lits, er þeir fundu þar fyrir, og hverjir þeir
hefðu þótrt vera. Amra lauk kaupunum líkast
víndruknum manni, og skjögraði svo heim.
Hún vissi nú, hvað orðið hafði af móður Ben
Húrs og systur hans. Hún átti nú í vitum sín-
um úrlausn þeirrar spurningar, sem Ben Húr
hafði lagt fyrir hana í fyrr; nótt, og hún gat
þá ekki leyst úr. En hvað hún óskaði að hann
kæmi nú; ef hún aðeins vissi, hvar hann ætti
heima, þá skyldi hún ekki verða lengi að
faratilþans og finna hann. En Ben Húr kom
ckki þá nóttina. Hún var á fótum fram eftir
allri nóttu og beið —og hugsaði margt á með-
an. Ef hún segði nú húsbónda sínum það, scm
hún vissi, væri hann vísastur til að bregða við
og þjóta beina leið út til grafarhellanna í Hi-