Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 11

BEN HÚR.
203
roönunm og sárum úr garðinum. Harmur mik-
'II var á meðal Oyðinga, —en þó mýktist sorg-
'n nokkuð við sigur þann, er hetja þessi hin
ókunna hafði unnið. Lof hans var á allra vör-
um. Menn mundu eftir hreysti og hetjumóði
Makkabeanna, og hughreystu hver annan hvísl-
landi; '>Bíðum rólegir, bræður, bíðum rólegir;
Israel nær rétti sínuin á endanum. Vér skulum
vona vera þolinmóðir, og bíða.»
(Framh.)
-——
Á ferð og flugi.
Qestgjafinn svaraði, eins og ekkert væri um
að vera:
«A!veg rétt hjá yður, herra minn.»
«Nú jæja; hver haldið þér þá að þjófur-
inn sé?
Herra Tower brosti við.
»Það er svo sem enginn vafi á því, að það
hefir gert. ungi maðurinn, sem þér sáuð að eg
Var að tala við niðri í skrifstofunni minni.»
Ferðamönnunum þremur varð flent við og
gláptu hver á annan.
Ungfrú Aurett varð til þess, að segja það
sem hún og aðrir hugsuðu. «Hvað á þetta að
þýða?» sagði hún, «Rér berið þjófnað upp á
Unga manninn. Þér vitið þá vel að hann er
Þjófur. En þó töluðuð þér við hann fyrir litlu
síðan, og þið tókust á handabandi. Þér eruð
há í kunnleikum við þjófa.«
Hr. Tower setti sig í vígamannlegar stell-
'ngar, og lióf upp vísifingurinn, til að skýra
málið.
«Unga mær,« sagði hann stillilega, «þér
eruð kona frá Evrópu, og vitið því ekki, hvern-
'g til hagar hér í San Fransiskó. Lögreglustjórn-
in hérna er alveg bráðendis ónýt. Rað er ekki
nema hálf önnur míla út fyrir bæinn, þangað
«1 auðnin og öræfin byrja; og þar getur hver
skálkurinn hlaupið í felur undir eins og hann
hefir gert eitthvert hryðjuverkið. Lögreglan gæti
aldrei Haft hendur í hári hans.»
«En alt fyrir það sé ekki ástæðu til þess
að hafa hús sitt opið fyrir slíkum glæpamönn-
um, og vera að kveðja þá með handabandi,»
sagði Lavarede háðslega,
«Viljið þér gera svo vel og hlusta rólega á
orð mín sem allra snöggvast. Allir giæpadólg-
ar hér í Frisko hafa gengið í bandalag, hverir
í sinni grein, og svo hafa þeir búið til ábyrgð-
arfélag, og í því féiagi er hægt að kaupa ábyrgð
gegn því að maður verði ekki rændur af þeim.»
«Abyrgðarfélag!« æpti herra Murlyton, og
var alveg forviða.
«Já, herra minn, og það var einstaklega hyggi-
legt ráð. Við Ameríkumenn hérna í bænum sá-
um það undir eins, hvað mikið hagræði það
var, að geta keypt sér þjófnaðartryggingu hjá
þjófunum sjálfum, Eg fyrir mitt leyti borga
þeim tvö hundruð dollara á ári, og svo ábyrg-
jast þeir mér það, að eg verði aldrei fyrir
neinu tjóni sjálfur.»
«Já« sagði ungfrú Aurett í skopi, «það er
hagur fyrir yður, það er satt.«
„Afsakið þér, ungfrú, eg hefi keypt ábyrgð
á gestahöll minni og mínum eigin eignum, en
gesti mína get eg eigi ábyrgzt. Eg segi yður
það satt, að ef eg hefði ekki gestahöl! mína
þannig í ábyrgð, gæti eg átt það á hættu, að
þjófarnir tækju höllina með öllu saman, eins
og hún er til, og ækju henni burt, án þesseg
vissi hót af, svo þaulæíðir eru þeir í listinni.
Ungi maðurinn, sem þér sáuð inni í skrifstofu
minni, var gjaldkeri þjófaábyrgðarfélagsins. Hann
var hérna einmitt að sækja 200 dollarana. En
svo hefir hann notað sér færið. En hvað er
annars um þetta að tala? Við verðum þó öll
að hafa ofan af fyrir okkur.»
Svo hneigði hr. Tower sigkæruleysislega og
fór leiðar sinnar. Ferðafólkinu kom ekki til
26*