Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 24

216
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
finna bjarta Ijóssins leið,
lffsins upp á sigurhæð.
aldrei byggi lýð um Ieið
leirskáld þessar hæðir.
Glötunar er brautin breið
sem blindur fjöllin æðir,
ein er krossins örugg leið,
uppá sigurhæðir.
Hvað er flestra skapaskeið!
skáldið þar um fræðir:
bak við grýtta grafa leið:
gnæfa Sigurhæðir.
Rér var einum gefin greið —
sem gull úr steinum bræðir —
andans hreina auðnu leið
upp á sigurhæðir
Matti greiðum gandi reið,
geiminn kring sem æðir,
firrðist neyð og lagði leið
Ioks á Sigurhæðir
Pótt að mentabraut sé breið.
og bókin mörg sem fræðir,
ýmsum verður örðug leið
á andans sigurhæðir.
En er gatan ekki greið,
um sem þjóðin ræðir;
biðjutn Guð oss bendi leið
á bjartar sigurhæðir.
Rungt er lífsins þrautaskeið
þoka veginn klæðir;
aldrei kemst eg alla leið
upp á Sigurhæðir.
Svíf eg hratt mitt sirklað skeið
synda skattur hjartað mæðir,
er því skratti ervið leið,
upp á brattar Sigurhæðir.
Eptir þessu eg allt af beið,
að þú hærra næðir
síðast mundir lífs á leið
lenda á Sigurhæðir.
Schiller.
Skáldið Schiller lærði á sínum yngri árum að
spila á hörpu. Nábúi hans, sem ekki gat þolað að
heyra til hans, sagði einu sinni við hann.
»Þú spilar eins og Davíð konungur, hr. Schiller,
en ekki eins fagurt.«
»Og þú« svaraði Schiller fljótlega «talar eins
og Salómon, en ekki af eins miklum vísdómi.«
Alt of mikil hlýðni.
Assessor A. (keniur með fáti inn í skrifstofuna)
*Hafið þið heyrt þá sorgarfregn, justisráð Pet-
ersen druknaði í gær.«
»Nei, er það mögulegt! Hvar?«
»Það hvolfdi bát með hann á höfninni.«
»Já, en gat hann þá ekki synt ?«
»Jú, víst gat hann það, en í sama bili sem
hann synti að bryggjunni, kemur hann auga á lög-
regluauglýsing, er bannar að synda eða baða sig
á þessum stað. Eins og löghlýðinn borgari vildi
hann ekki gera það sem bannað var, og refsing lá
við, hætti því að synda og druknaði.*
Ekkja.
Ekkja, sem sat við gröf manjis síns og grét,
þurkaði tárin úr augunum og sagði: »Við eitt get
eg þó huggað mig, nú veit eg þó hvar hann er á
næturnar.i
Bómull.
»Getur þú sagt mér hvar bómull vex,« sagði
faðir við litla dóttur sína.
»Já pabbi, bómullin vex í eyrunum á henni
ömmu.
Samtal.
Presturinn: »Þau eru æðimörg, föðurlausu börn -
in, hérna í litlu sókninni okkar.«
Ritstjórinn: »Já, því trúi eg vel, og það er
yður að kenna prestur góður.«
Presturinn: »Hvað segið þér? Hvernig þá?«
»Ritstjórinn: »Nú, það eruð þér, sem altaf jarð-
setjið foreldrana.*
Fornu goðin unnu eið,
eins og bókin ræðir,
Prentsmiðja Björns Jónssonar.