Nýjar kvöldvökur - 01.09.1908, Blaðsíða 15

Á FERÐ OO FLUGI.
20?
þó ekki uppnæmur, og komu honum nú að
góðu liði yfirburðir þeir, sem hann hafði fram
yfir okurkarlinn í því að geta talað enska tungu
sem innfæddur. Hann hrópaði því upp:
»Háttvirta samkoma, þessi náungi sem greip
fram í fyrir mér, er auðsjáanlega enginn sæmd-
armaður. Hann er vafalaust ekki úr flokki
hinna göfugu mannvina, sem hvívetna verða
á vegi manns í Bandaríkjunum. Hann þekkir
eflaust ekki einu sinni almennar kurteisisreglur.
Herrar mínir og frúr! eg hefi farið fram á að
þér borguðuð nokkur sent fyrir að sjá mig
leysa hina miklu ráðgátu vísindanna; ekki fyr-
ir það, að eg þarfnist þessara fáu senta, lieldur
af ahnennri kurteisi, til að móðga ekki hina
frjálsbornu Bandaríkjaborgara, sem engar gjaf-
ir girnast af óþektum mönntim. Eg sýni yður
árangurinn af margra ára grufli í listarinnar
þjónustu, og þér borgið fyrir það nokkur sent;
hér fer því fram frjáls og heiðarleg veizlun,
en engar gjafir eða sníkjur. Retta skilja ekki
sníkjudýr og féprettamenn mannfélagsins. Digri
karlinn þarna er eflaust einn af þeirra sauða-
húsi. Hann lítur meira að segja út sem vél-
ráðamaður, okurkarl. Já okurkarl, þar hitti eg
á rétta nafnið; virðið þér fyrir yður þennan
breiðleita skjanna, með flata nefið, ogtileygðu
refsaugun, þunnu varirnar og skögultennurnar;
ef þessi náungi er eigi sönn fyrirmynd að
slægum og samvizkulausum fjármálaref kann eg
ekki manni að lýsa.
Allur hópurinn fór að hlæja. Bovreuil, sem
skildi að nokkru leyti hvað Lavarede hafði
sagt og að fólkið hló að honum, tók það ráð
að hafa sig á brott, og vera þögull áhorfandi
í fjarlægð. Retta orðakast milli þeirra keppi-
nautanna, jók glaðværð fólksins, og hver ’um
annan þveran fór nú að fleygja koparpening-
um í Lavarede. Hann tíndi þá upp mjög nat-
inn og sagði að síðustu: »Ágætt herrar mín-
ir, nú vanta ekki nema 10 sent, og þá byrjar
kraftaverkið. Ekki þurfti hann lengi að bíða
eftir þeim, Síðan brýndi hann raustina og
segir:
«Herrar mínir og frúr, þér hafið lagt fram
hundrað sent í kopar, og mér er því skylt að
efna Ioforð mitt, og skýra yður frá leyndar-
máli listar minnar. Fyrir þenna kopar get eg í
hverri búð og hverjum banka, hér í þessari
frægu borg fengið einn dollar í silfri, og eins
og þér sjá'ð, herrar mínir, kent yður að breyta
kopar í silfur, og þannig efnt loforð mitt.»
Skær kvenmannshlátur kvað þá við úr hópn-
um. Rað var ungfrú Aurett, sem hló svo hjart-
anlega, að það hafði áhrif á þá sem næst stóðu,
svo þeir fóru að hlæja að þessum glensfulla
og töluga fjártálsmanni.
^'Retta er laglegt en meinlaust hrekkjabragð*
sagði einn, og svo fór fólkið að tínast burtu,
og hver hélt áfram leiðar sinnar.
Hár maður og slarkaralegur, með sítt hár
og skegg og villimannlegt útlit staldraði þó við.
Hann vék sér að Lavarede og segir: »Koniið
með hálfan dollar, kunningi. Eg hefi lagt til
hálft sent í þetta fyrirtæki, og sentið hafið þér
gert að dollai, þess vegna á eg hann hálfan.
Upp með peningana umsvifalaust,« og hann
sýndi sig í því að verja Lavarede veginn.
Ensku feðginin þóttust sjá að þessi ná-
ungi var til alls vís, og ungfrúin æpti upp yf-
ir sig, en faðir hennar vildi fara að miðla
málum. Lavarede bandaði honum frá, enda
hafði þá mótstöðumaður hans gripið til skamm-
byssunnar, og skotið reið af fram hjá höfðinu
á franska manninum, og kúlan lenti í silkihatt
skrautbúins herramanns, er fram hjá gekk. Hann
tók pípuhattinn ofan, strauk yfir kúlugatið með
erminni, og nöldraði eitthvað um, að það
væri undarlegt, að þessir menn skyldu ’ekki
ganga afsíðis, til að gera út um viðskifti
sín. Síðan hélt hann áfram eins og ekkert hefði
í skorizt. Lavarede hafði því nær jafnsnemma
gripið til sinnar skammbyssu, og miðaði svo
vel að kúla hans stórskemdi hanann á byssu
mótstöðumannsins, og særði hann á hendi og
féll þá vopn hans niður.
»Er þetta ekki nóg« sagði hann?
«Jú, mikil ósköp, herra minn, «all right««
murraði Kaliforníumaðurinn.
Lavarede yfirgaf hann svo, og fór leiðar