Nýjar kvöldvökur - 01.01.1912, Side 4

2
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ginnandi til þess að hann myndi eftir því í
bráðina. Hann réð af að fara ofan, taka nokkra
kubba, fara svo aftur, segja ábótanum, hvað
hann hefði fundið, og spyrja hann, hvort hann
mætti fara þangað aftur.
Og svo fór hann ofan. Hann þorði varla
að líta upp og líta á goðamyndirnar og mynd-
irnar frá liðnum tímum, er ljómuðu í ýmsum
litum þar á veggjunum. En Filammon var ung-
ur og æskan er forvitin. Hann triíði á djöful-
inn af öllu sítiu hjarta, og bað ynnilega nótt
og dag um lausn undan árásum hans. Hann
signdi sig og tautaði lágt: -)Drottinn, snú þú
augum mínum frá þessari Iygi og falsi« — en
horfði samt þangað.
En hver hefði líka getað að því gert að
horfa á fjóra risavaxna konunga, sem sátu þar
illúðlegir og drembilegir, studdu höndum á
kné sér og virtust bera björgin þar uppi yfir
áhöfðunum? Hann fann til lotningar en engrar
hræðslu. Hann þorði varla að beygja sig nið-
ur og taka upp kubbana, svo hvössum aug-
um horfðu þeir á hann, þessir konungar.
Um kné þeirra og hásæti var alt ritað leynd-
ardómsfullu letri, gömul egypzk speki, sem
Móses, maður guðs, hafði verið fræddur í —
því mátti hattn ekki þekkja hana líka? Rarna
gátu falist leyndardómar liðinna alda og ókont-
inna kynslóða, sem hann vissi ekkert um. Re^s-
ir konungar þarna höfðu vitað það; það var
eins og þeir væru að hugsa ttm að opna var-
irnar og ætluðu að tala til hans .... Ó, að
þeir segðu eitthvað . . . . En það varð ekki
af því. Reir virtust helzt horfa niður til hans
með steingerðu kuldaglotti djúprar fyrirlitning-
ar — til hans, vesalingsins, sem var að lesa
saman leifarnar af hátign þeirra, er áður var,
og hann þorði ekki að líta upp aftur.
Og hann horfði fram hjá þeim inn í langa,
skuggasæla súlnasali, er hurfu í fjarska í svarta-
myrkri inst að sjá, en framar var grænleit rökk-
urbirta. Og á hverjum vegg og súlu var að sjá
undarlegan útskurð og langar línur af máluðu
letri og raðir af tnyndum: sigutfarir og vinnu-
brögð og hópa af hernumdum mönnum í af-
káralegum búningum. Rar sátu konur að veizlu,
krýndar blómkrönsum, með ilmandi lótus-
blóm í höndum. Rrælar báru þar fram vín
og kryddmeti, konur og börn og dansmeyjar í
gagnsæjum fötum, gullbeltaðar með gulleitum
hörundslit léku þar ólmum dansi innan um
manngrúann. Hvað átti þetta að þýða? Hvað
var tilgangurinn? Því hafði hún lifað svona, þessi
mikla veröld, öld eftir öld, kynslóð eftir kyn-
slóð og aldrei vanist neinu betra?...........Af
því að hún þekti ekkert betra. Forfeðurnir höfðu
ráfað í myrkrinu fyrir mörgurn mannsöldrum.
Og Kristur hafði ekki komið fram fyr en mörg-
um mannsöldrum síðar. Hvaðan áttu þeir að
fá þekkingu? Og svo voru þeir allir í helvíti
— hver einn og einasti. Allar þessar konur,
sem þarna sátu með skrýfða lokka, fagra blóm-
sveiga, gimsteinamen og lótusblóm í dýr-
um klæðum, er féllu fagurt um beinvaxið
limalagið.---------Allar þessar konur, hve
sætt og yndislega sem þær hafa brosað meðal
vina og ástvina, og innan um börnin sín, án
þess að hugsa út í það, hvað fyrir þeim lá —
ja, hvað lá fyrir þeim — skilyrðislaust? — þær
voru í helvíti — brunnu þar að eilífu, eilífu,
beint undir fótum hans. Hann starði ofan í
klappirnar. Bara að hann gæti séð í gegnum
þær — og trúaraugun gátu það — séð, hvern-
ig þær engdust samán eins og ormar í flökt-
andi logunum, stiknandi og glóandi, í eilífum
kvölum, svo að hugann hrylti við að hugsa til
þess. Hann hafði einusinni brent sig á hend-
inni, þegar kviknaði í pálmaviðarkofa; en hvað
var það á móti þessu? Pessar kvöldust þús-
und sinnum meira — og það að eilífu. Árang-
urslaust æptu þær eftir einum dropa vatns til
að kæla tungu sína. Hann hafði einusinni heyrt
annað eins óp, að honum fanst. Pá var hann
drengur, og annar drengur hafði verið að lauga
sig hinumegin í ánni Níl, og þá kom krókó-
díll og dró hann í kaf. Og þetta óp, þótt í
fjarska væri, umdi sífelt í eyrum hans marga
daga á eftir. Og að hugsa sér, að þessi óp
glymdu innan um hvelfingar kvalastaðarins óaf-
látanlega um alla eilífð. En var það hugsan-