Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Blaðsíða 10

150
SÆNSKIR HÖFÐINGJAR
N. Kv.
úr brunninum, og öldungarnir hörfuðu
aftur á bak með hryllingi.
— Sérðu hann? hvísluðu þeir — sérðu
skrugguhamarinn, sem eldur himinsins
slöngvaði niður á jörðina til þess að hjálpa
Ura Kaipa-fólkinu.
— Ég sé Itann, svaraði höfðinginn og
beygði sig betur áfram. Niðri í .vatninu
grillti hann í stóran stein, sem var líkur
hamri í lögun og á stærð við úlf, sem hnipr-
ar sig saman í svefni.
— Opnar hann augað — heimtar hann
blóð? spurðu öldungarnir Itvíslandi. Ura
Kaipa veifaði blysinu fram og aftur til þess
að sjá, hvort bjarminn lenti í gati, sem
liöggvið Itafði verið í steininn, eins og fyrir
hamarskaftið. En Ijósið speglaðist ekki í
því, hann sá Jrar ekki nenra sorta. — Höfð-
ingjanum varð léttara um andardráttinn.
Hann var að hugsa um vin sinn úti á blót-
steininum.
— Skrugguhamarinn sefur, mælti hann —
en í fyrramálið. . . .
— 1 fyrramálið, í fyrramálið! átu öldung-
arnir eftir honum, og svo fóru þeir leiðar
sinnar til annarra kofa, sent stóðu utan við
stein-hringinn. Hundarnir héldu áfram enn
um stund að hlaupa um ýlfrandi, en að lok-
um þögnuðu þeir líka og skreiddust inn í
kofana til mannanna.
2.
Karilas á blótsteininum.
Meðan Jtessu fór fram, lá Karilas á blót-
steininum án þess að geta ltreyft sig. Snjór-
inn hlóðst niður á brjóst ltans og huldi all-
an líkama hans. Báðum megin við höfuð
hans hlóðst snjórinn ltærra og hærra, lagðist
yfir enni hans og augun og munninn. —
Ein af blótgyðjunum kom aftur, strauk
snjóinn af andliti hans og lýsti yfir hann
með blysinu. Honum fannst þetta vera
miskunnarverk, og hönd hennar fannst hon-
um vera mjúk og góð eins og mildrar
móður.
En Jregar hún kom aftur eftir langa stund,
og hann sneri liöfðinu til þess að geta litið
framan í hana, starði hann inii í augu, sem
leiftruðu af morðlyst eins og í ránfugli.
Hann flýtti sér að loka augunum.
Hann reyndi að hugsa, en hugsanir lrans
rákust alltaf á eitthvað hvítt og ógagnsætt
eins og snjóinn. Það var vegna þess, að
hann vissi ekkert um heiminn. Hann gat
ekki hugsað lengra en níu ár aftur í tímann
og ekki nema níu ár fram. Meira var þar
ekki til. Og níu dagleiðir til hvorrar hand-
ar — Jrar endaði veröldin, og jafn langt
fram og jafnlagt aftur — endir alls. — Og í
miðri þessari litlu og þröngu veröld, sem
öll var full af snjó, lá hann einn og yfirgef-
inn á blótsteininum. Enginn hugsaði um
hann — ekki einu sinni bezti vinur lians.
Honum rann klökkvi í barm, og hann
kjökraði við sjálfan sig:
— Þetta er ekki land, sem menn geta lif-
að í!
Hann varð syfjaður, Jjví að snjóhíðið,
sem hann lá í, kældi ekki lengur. Honum
fannst eins og yndisleg hlýja færast um alla
limi sína. Hann hugsaði:
— Ennþá er langt — mjög langt þangað
til á morgun, Jjegar steinhnífar blótkvenn-
anna fara að rífa varnarlausan líkama minn
sundur.
Þegar hann var búinn að liggja svona
lengi, fór hann að spyrja sjálfan sig eins og
í svefni, hvers veerna konan kæmi ekki aft-
ur og stryki yfir andlit hans. — Hún var
Jjó að minnsta kosti lifandi vera. Hann
reyndi að opna augun, en augnahárin voru
frosin saman, svo að það sveið, Jjegar hann
hreyfði augnalokin.
Hann Jjekkti ekki sjálfan sig lengur. Hið
hvíta kafald var hætt og ótal stjörnur tindr-
uðu skærar og frjálsar á hinum óendanlega
dimmbláa dúk liiminsins. Og lengra burtu