Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Síða 43

N. Kv.
VITASTÍGURINN
175
„Armæðu lífsins þekki ég ekki. Menn-
irnir fara fram lijá litspjaldi mínu eins og
skuggar og hverfa í eyðimörkinni, — sælir!
Á ferðum mínum liefi ég öðru hvoru hitt á
græna vin, þar sem ég lrefi fengið mjólk og
hunang og hlotið ástúðleg orð. Lífið er dá-
samlegt, vinur minn!“
„Hefirðu selt nýlega nokkrar af myndum
þínum?“
„Þær eru ekki falar. Þær eru ástgjafir
mínar handa þeim, sem brosa hlýlega til
mín. Nú skal ég segja þér, hvað fyrir mig
kom í hinni vikunni. Ég kom gangandi
niður dalinn. Litspjaldið mitt og penslarnir
var allur bagginn. Ljós, loft og sólskin og
öll fegurð jarðarinnar umkringdi mig. Ég
var auðugastur allra í heimi. Ég settist nið-
ur og málaði í einveru og dásamlegri kyrrð,
þangað til konu bar þar að. Hún var opin-
berun Ijóssins og fegurðarinnar, Gottlieb!
Hún staðnæmdist að baki mér og horfði á
það, sem ég var að mála.“
„Alltaf standa konur að baki, hö-hö-hö!“
„Hún var engill, gamli vinur.“
„Auðvitað! Fullorðnir englar eru ætíð
kvenkyns. Hefirðu nokkru sinni séð engla
sýnda í mynd fullorðins karlmanns?"
„Nei, nei. En truflaðu mig nú ekki. Fyrst
gramdist mér þetta, og ég ætlaði að biðja
hana að fara; en Joá mætti ég þeim bláustu
af öllum bláum augum, sem ég hefi nokkru
smni litið á ævi minni. Þau voru mild og
blá eins og vorhimininn og djúp eins og út-
hafið. Hún var Ijóshærð, og andlit hennar
bjart og hreint eins og fyrstu blóm vorsins.
— „En hvað þér málið fallega,“ sagði hún.
„Samanborið við meistaraverk Guðs verður
allt annað visið og bleikt,“ svaraði ég og leit
niður á hið bláa djúp. Hún roðnaði, Guð
minn góður, hefði ég getað málað hana í
því vetfangi! Ég tók upp litla mynd, sem ég
hafði nýlokið við, og rétti henni. „Takið
við þessu, og ef yður geðjast að því, skuluð
þér geyma það!“ Hún tók við myndinni og
ætlaði að lyfta hendinni í þakkarskyni. Ég
greip höndina og kyssti á hana. Hún kippti
henni snöggt að sér og leit á mig, hrygg í
bragði. Ég stóð jrarna eins og syndari. . . .
Svo sýndi ég henni frumriss mín. Ég blaðaði
þeim öllum órólega og hikandi. „Þér eruð
listamaður," sagði hún, ,,ég öfunda yður af
allri þeirri fegurð, sem þér sjáið, en við,
hversdagsmanneskjurnar, verðum eigi vör
við.“ — „Jörðin er fögur, og lífið er dýrð-
legt þær fáu mínútur, sem við lifum,“ sagði
ég. „Þær fáu mínútur?" sagði hún og brosti.
„Já, við lifum í mínútum, fagra kona, það
sem er Jrar fyrir utan, verður aðeins ár,
tómleg ár og leiðinleg." „Ég vil gjarnan
greiða yður eitthvað fyrir myndina,“ sagði
hún. „Nei, nei, ekki annað en það, sem ég
hefi þegar fengið. Mér er bros góðrar
manneskju meira virði en alheims gull og
gersemar." „Hvernig getið þér vitað, að ég
sé góð?“ sagði hún og hló. „Augu yðar
skrökva ekki. Hafið þér þegar gleymt því,
sem þér sögðuð rétt áðan, að listamenn sjái
jrað, sem hversdagsmanneskjur verði ekki
varar við?“ „J—á, ég átti við í náttúrunni.“
„Náttúran er alheimurinn, allt sem skapað
er.“ Hún rétti mér höndina. Nú kyssti ég
ekki á hana, heldur hneigði mig djúpt fyrir
henni. „Hvað er nafn yðar, herra listamað-
ur, og hvar eigið þér heima?“ spurði hún
brosandi. „Sören Hangárd er nafn mitt, og
heimilisfang mitt er hvarvetna þar, sem
fuglar himinsins byggja hreiður sín.“ — „Ég
mun samt einhvern tíma finna yður. Einn
góðan veðurdag munuð þér óvænt fá kveðju
frá Madeleine. . . . “ „Madeleine," hvíslaði
ég. „Madeleine, á ég að fá að heyra frá yð-
ur?“ „Þér hljótið að skilja, að ég get ekki
verið skuldunautur yðar alla ævi.“ Hún tók
litlu myndina mína og hélt henni upp fyrir
framan sig, þannig, að sólin skein á hana.
Ég fékk nú tóm til að virða hana fyrir mér.
Hverja línu, háralitinn, allt, nema augun,
Jrau er ekki hægt að mála, Gottlieb. „Mynd
yðar er dásamleg," sagði hún loksins, „mér
mun þykja mjög vænt um hana.“ Hún