Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Síða 44

176
VITASTÍGURINN
N. Kv.
kvaddi mig og hvarf í vegbugðunni. Ég
tíndi saman málaradót mitt, ég gat ekki gert
meira þann daginn.“
Hö-hö-hö, þú hittir hana eflaust einhvern
tíma aftur,“ sagði Gottlieb.
„O-nei, það er alls ekki víst. Þess háttar
sýn varir aðeins fáeinar sekúndur. Hún má
heldur ekki vara lengur. Hvernig myndi
fara, ef hillingar væru negldar fastar á him-
ininn?“
„O, það yrði sennilega fljótt leiðinlegt,
liö-hö!“
Sören sat um hríð í djúpum hugsunum.
Gottlieb sagði ekki meira. Hann vildi ekki
trufla vin sinn. Þá kom Abla inn með rjúk-
andi heitt eggjapúns. Sören spratt á fætur,
og í augum hans brá fyrir leiftrandi glettni,
svo að allt andlit hans ljómaði við Öblu
gömlu.
„í staðinn fyrir Madeleine ætla ég að
mála þig! Hún er vorið, þú ert haustið —
ég ætla að gera þig ódauðlega!“
,,Ha-ha-ha, það er nú orðið um seinan,
herra Hangárd. Hefði ég verið ung, væri
öðru máli að gegna,“ svaraði Abla.
„O, haust-stemningin getur verið fögur,
— er það ekki satt, Gottlieb?“
Gottlieb kinkaði kolli, en Abla svaraði
hvatskeytlega:
„Annars þakka ég kærlega, en ég hefi
fullkomlega nóg af haust-stemningu og gikt
í öllum limum. Æ, það er leitt að verða
gömul.“
„Það hefði átt að mála þig, þegar þú
varst ung, Abla!“ sagði Gottlieb.
„O-nei! Aldrei heli ég falleg verið, og
ekki giftist ég heldur; en það hefir nú samt
gengið vel án þess.“
„Þér finnst þá lífið inndælt, Abla, er ekki
svo? kallaði Sören. Hann bergði á púnsinu
og kinkaði til hennar kolli.
„Já, það er þó satt og víst. Ég hefi átt
marga skemmtistundina á ævinni," sagði
hún.
„Húrra! Þá erum við ,,kollegar“, Abla.
Lífið lifi!“ Hann faðmaði Öblu gömlu og
þrýsti henni að sér.
„Nei, karlmenn, þeir verða nú svei mér
aldrei fullorðnir," sagði Abla gamla og
hvarf fram í eldhúsið. ----
Gottlieb fór yfir í bæinn. Honum virtist
óhjákvæmilegt að útvega Sören læknishjálp.
Eitthvað hlaut að vera að honum, úr því að
hann var svona fölur og magur, og svo var
þessi leiði hósti, sem aldrei virtist ætla að
batna, Hann fór því að finna Kröger lækni.
Hús læknisins var brúnt á lit og lá á milli
tveggja klettastalla, eins og væri það að
reyna að fela sig. „Húsið minnir helzt á
héra, sem er að leita sér skjóls,“ hugsaði
Gottlieb, þegar hann kom að hliðinu og'
horfði upp eftir til hússins. Öðrum megin
við veginn upp að húsinu var hár limgarð-
ur. Hann var klipptur og vel hirtur; en
nokkrar raðir af jarðarberjaplöntum voru
visnar og vanhirtar með öllu. En þannig
stóð á um hirðingu limgarðsins, að læknir-
inn hafði bætt Mörtu görnlu grafhirðukonu
sjónleysið ókeypis og gefið henni góð gler-
augu í kaupbæti. Hún hafði síðan ekki get-
að látið þakklæti sitt betur í ljós á annan
hátt en að þrífa ofurlítið til í garði læknis-
ins. Hún hafði klippt limgirðinguna.
Gottlieb gekk upp að húsinu. Það var
langt síðan hann hafði þangað komið, og
virtist honum þar nú allt vanrækslu og
hrörnun undirorpið. Húsið hafði ekki ver-
ið málað árum saman. Brúni liturinn hafðí
blakknað og var orðinn slitinn af veðri og
vindum. Af þaki geymsluskúrsins hafði
stormurinn feykt allmörgum þakhellum, og
hafði ekki verið að því gert. —
Það var troðfullt í biðstofunni. Kröger
var landskunnur fyrir lækningar sínar, og
allir í Straumsundi og nærsveitum litu upp
til hans sem raunverulegs töfralæknis. Þar
við bættist, að hann tók aldrei nema tvær
krónur af „hverju nefi“ í læknisþóknun,
hvort sem áttu í hlut ríkir menn eða fátæk-