Nýjar kvöldvökur - 01.10.1943, Qupperneq 51

N. Kv.
VITASTÍGURINN
181
Kröger veitti því ekki eftirtekt, er Gott-
lieb kom inn. Hann sat annars hugar og
horfði út gluggann. Gottlieb gekk að lion-
uir. og sló á öxlina á nonum.
„Er það mágkona mín, sem hefir töfrað
þig svona, eða hvað?“
„Jæja, ert þu þarna? Ég var alveg búinn
að gleyma þér. Ert þú lasinn?“
„Nei, en hvernig líður mágkonu minni?“
„Ég læt engar upplýsingar í té um sjúk-
linga mína.“
„Hún er þá sjúklingur, hö-hö.“
„Á vissan hátt. En lrvað vilt þú annars?“
„Það er einn vinur minn í heimsókn hjá
mér. Hann er með hósta, og mér virðist
hann vera veikur.“
„Hvaða maður er hann?“
„Listmálari, framúrskarandi gáfaður.“
„Auðvitað. Hvað gerir hann hjá þér?“
„Það varðar þig ekkert um.“
„Jú, eigi ég að lækna manninn, verð ég
að þekkja allar forsendur."
„Sem stendur er hann að hvíla sig og
safna kröftum."
„Hm — málari, bráðgáfaður, hóstar og
hvílir sig hjá Gottlieb Bramer, velgerða-
manni sínum.“
„Hann er gení, Kröger! Öllum öðrum
meiri. Þú ættir að sjá myndirnar hans!“
„Ég skal koma og líta á lungun í honum.*'
„Að tíu árum liðnum munu listasöfn
Norðurálfu berjast um myndir hans.“
„Góði Gottlieb minn Bramer, erfðaprins
að Bjarkasetri og öðru skrani, þú ert og
verður barnalegasti karlmaðurinn í heimi!
Hefirðu ennþá þína gömlu tröllatrú á ágæti
mannanna?"
„Hví skyldi ég ekki hafa það? Allar
manneskjur hafa sýnt mér vinsemd, hö-hö!“
„Einnig mágkona þín?“
„Manneskjur, sagði ég,“ hrópaði Gottlieb
og smellti lófanum á borðið. Kröger læknir
hélt áfram án þess að breyta vitund um svip:
„Þú hefir þá ekki orðið fyrir vonbrigð-
um sökum heimsku mannanna?“
„Heimsku mannanna? Nei, hennar liefi
ég ekki orðið var á lífsleið minni. Ég skal
segja þér nokkuð, Kröger, og það er, að ég
hefi klambrað saman eins konar barnalær-
dómi handa sjálfum mér. Og þar hljóðar
fyrsta boðorðið þannig: Settu upp gleðisvip,
þá gleðurðu vini þína, hö-hö!“
„Og gremur óvini þína,“ greip læknirinn
fram í.
„Ég á enga óvini, svo er Guði fyrir að
þakka,“ sagði Gottlieb.
„Þú hlýtur að vera hamingjusamur mað-
ur.“
„Já, það er ég líka. Ef lífeyririnn minn
væri aðeins helmingi eða heldur ferfalt
hærri, þá skyldi ég hafa hrópað: Gloría,
gloría, gloría! Já, þú manst víst, að það var
fagnaðaróp okkar á stúdentaárunum, sér-
staklega í hvert sinn, sem peningasendingar
komu frá Bjarkasetri, hö-hö-hö!“
„Þá þóttumst við vera ríkir, Gottlieb.
Manstu, að þegar peningarnir komu, fórum
við altaf Jarír saman ofan til „Engebret"*)
og pöntuðum sex bauta með öli og snafsi.
Þú kallaðir það „Bjarkamál", ha-ha-ha!“
Gottlieb brá við. Árum saman hafði hann
ekki heyrt Kröger hlæja. Einstöku sinnum
brá aðeins örsnöggu kuldabrosi fyrir í and-
liti hans.
„Það voru hamingjusamir dagar," sagði
hann lágt.
„Svo hamingjusamir gætum við alltaf
verið, ef við tækjum aðeins lífinu, eins og
það ber að höndum," sagði Gottlieb.
„Þú hefir í rauninni aldrei haft „þínar
fjárhagslegu áhyggjur", eins og þú nefndir
það, Gottlieb. Ég man vel, að þegar minnst
varði, skrifaðirðu föður þínum og sagðist
þjást af búksorgum!" Kröger hló aftur hjart-
anlega.
„Það var líka raunverulega satt, þegar svo
margir áttu að lifa herralífi á hinum föður-
legu styrkveitingum, hö-hö!“
*) Alkunnur matsölustaður í Osló um aldamótin.
ÞýS.