Nýjar kvöldvökur - 01.07.1949, Side 22

92
KRISTIN OG GOSI
N. Kv.
var allt fólk við heyskap á engjum frá bæ
þeim, þar sem ljósmóðir hreppsins bjó. Yar
hún sjálf þar með í hópnum, og var hamast
við heyliirðinguna.
Stundu eftir nón sér fólkið mann koma
ríðandi eltir veginum, og fer hann sér hægt
og rólega. Er hann sér fólkið á enginu, ríður
hann þangað, stígur af baki og heilsar öll-
um. Sezt hann síðan niður á mjúka mosa-
þúfu og tekur að spjalla við fólkið. — Þetta
var Gosi.
Er hann hafði setið þarna á þúfunni allt
að tveim klukkustundum og látið móðan
mása um alla skapaða hluti milli himins og
jarðar, spyr ljósmóðirin hann að lokum um
erindi hans. Er þá sem Gosi vakni til með-
vitundar um, að nú muni hann hafa orðið
sér til skammar. Reis hann nú upp af þúf-
unni og stamar:
„Ja, eg — eg ætlaði nú reyndar ekki lengra
en hingað. — Eg átti að sækja þig, því að
hún Kristín mín var eitthvað lasin.“
„Það mun þó ekki vera von á barni hjá
henni?“ spyr ljósmóðirin.
„Jú, — eg — eg býst við því,“ svaraði Gosi.
Ljósmóðirin var miðaldra kona, dugnað-
arforkur, skapmikil og skyldurækin. Við
s\ ar Gosa bregður hún snöggt við, lekur hest
Gosa og stígur á bak. En samtímis eys hún
yfir hann nokkrum velvöldum skömmum,
sem síðan hefðu átt að verða honum minnis-
stæðar. Ríður hún fyrst lieim til að sækja
áhaldatösku sína, er hún hafði ætíð albúna
með öllu því, er hún þurfti á að halda við
barnsfæðingar. Vissi hún það af gamalli
reynslu, að hún mátti eigi eyða miklurn
tíma til heimanbúnaðar. Síðan reið hún
áleiðis til heimilis Gosa, og mátti hesturinn
taka á því bezta, sem hann átti til að því
sinni.
Þegar ljósmóðirin kom til Kristínar, var
barnið þegar fætt, og hafði görnul kona þar
á heimilinu hjálpað til við fæðinguna.
Vorið eftir flutti eg alfarinn burt úr þorp-
inu, og liðu st o sextán ár, að eg hafði engar
fréttir af þeim Kristínu og Gosa. En oft eru
atvikin fúrðu einkennileg.
I aprílmánuði var eg á heimleið með skipi
frá útlöndum. Var komið við í þessu þorpi
og átti að skipa þar upp nokkrum slatta af
vörum. Ætlaði eg því að nota mér tækifærið
og skreppa í land til áð heilsa upp á gamla
kunningja.
Þegar skipið var lagst á höfnina, kom
meðal annana maðtir úr landi. Vék hann
kunnuglega að mér og heilsaði mér, og
þekkti eg þar, að þar var kominn Jónas
Jónsson, fóstursonur hjóna þeirra, sem eg
leigði hjá forðum. Var hann þá á fermingar-
aldri, en var nú orðinn kaupmaður þarna
í þorpinu. Segist hann þurfa að hafa tal af
skipstjóra og biður mig að bíða á meðan og
koma svo með sér í land.
Er Jónas kemur aftur frá skipstjóra, víkur
liann mér á eintal. Segir hann mér, að
Kristín, sem við þekktum svo vel báðir áður
lyrr, sé nú berklaveik. Hafi hún verið flutt
hingað fyrir þremur vikum sem dauðvona
sjúklingur. Segi læknirinn, að hún verði taf-
arlaust að komast suður á Vífilsstaðahæli.
En nú neiti skipstjóri að taka hana með
skipinu. Beri hann því við, að farþegar séu
þegar svo margir, að nokkrir Jteirra verði að
liggja í lestinni, og sé því ekki nökkur leið
til að taka sjúkling með smitandi berkla,
þar sem hann þurfa að vera einangraður frá
öðrum farþegum.
Biður Jónas mig nú að tala við skipstjóra
og reyna að fá hann til að taka sjúklinginn.
Segir hann, að með henni eigi að fara karl-
rnaður til að hjúkra henni og þjóna á leið-
inni. Þurfi því að fá lausan tveggja manna
klefa handa þeim.
Eg lofa, að eg skuli gera, hvað eg geti í
Jtessu og fór síðan á fund skipstjóra. —
Sennilega hefði mér orðið lítið ágengt, hefði
eg ekki haft góð „tromp“ á hendi.
Þannig stóð á, að er skipið fór frá Kaup-
mannahöfn, var eg eini farþeginn á öð'ru