Nýjar kvöldvökur - 01.07.1949, Qupperneq 25

N. Kv.
H-ANN KUNNI TÖKIN
9í>
hverjum morgni, hellti hann þrisvar á degi
hverjnm í skólprennuna.
Nú gekk það eins til með Pétur eins og
alla þá, sent liggja á sjúkrahúsum, að það
smávægilega, sem varla er leidd athygli að
svona venjulega, ler naumast fram hjá aug-
um þeirra og eyrum. — Á morgnana, þegar
liann er vakinn, lifir ennþá á strætislömpun-
um. Hann gat séð einn úr herbergisglugg-
anum sínum, og liann vissi jafnframt, að um
Ieið og slökkt var á honum, þá liðu ekki
nema nokkrar mínútur, þangað til hann sá
ljós í forstofuglugganum á hvíta skrauthýs-
inu hinum megin við strætið. Það var af-
langur gluggi, sem tók yfir báðar lofthæðirn-
ar; og skömmu eftir að ljósið var kveikt, gat
hann að líta kvenveru, klædda í Kimono,
ganga upp stigann. Eftir það var ljósið
slökkt. Tutttugu mínútum síðar kom hefð-
armeyjan aftur niður stigann, klædd ferða-
búningi og með tösku í hendi. Því næst fór
hún út í gegnum garðinn, og settist í tveggja
manna bifreið, sem stóð þar, og ók í burtu.
Það var Pétri hreinasta ráðgáta, hvers vegna
hún var svo snemma á fótum. Á skrifstofu
vann littn ekki. Hvernig vék þessu við? Tvo.
til þrjá legudagana fyrstu var það aðal-and-
ansiðja hins natntræga manns, sem hlotið
hafði Nobelsverðlaun, að hugsa um, livað
Iiann fengi til miðdegisverðar dag hvern.
Hann greip því með ákefð eftir þessari ungu
stúlku, það er að segja, hann fór að hugsa
um hana á ýmsan hátt. Hann eignaði henni
alls konar glæsilega eiginleika, því að þetta
var í raun og veru í fyrsta skipti, sem hann
hafði notaðsinn nafnfræga heila til að hugsa
um fríðara kynið, það er að segja á þann
hátt, sem liann nú gerði. Annað hvort voru
stúlkur giftar, t. d. vinum lians, eða þær
unnu á skrifstofum og töluðu um jafnrétti
kvenna gagnvart karlmönnum. En að það
væru til ungar stúlkur, sem færu svo
snemma á fætur, að þær væru alklæddar og
þotnar af stað í bílum sínum, til að taka þátt
í einhverri leyndardómsfullri iðju, áður en
klukkan var orðin sjö að morgni, það var
það, sem kom svo flatt upp á Pétur. — Þegar
Pétur var korninn úr ljósunum, var andbýl-
ingur hans kominn lieim aftur, setztur við
gluggann og var að borða morgunverðinn
sinn. Þegar hún hafði lokið máltíðinni,
kveikti hún sér í vindlingi, stóð nokkra
stund út við gluggann og blíndi, að því er
virtist mjög hugsandi, niður á götuna. Þessu
næst klæddist hún hvítum kyrtli og fór út úr
herberginu. Hvert? Til livers? hvers vegna?
Á áttunda degi gerðist hið óvænta. Vin-
konan hans ókunna veifaði til hans! Um
það var ekki að villast. Herbergið, sem hann
lá í, var í öðrum enda hússins, og þar ofan
við var skrifstofa prófessorsins. Hér gat því
ekki verið um annan að ræða. Hann brá sér
því upp úr rúminu, hljóp að glugganum og
veifaði á móti. Ungu stúlkuna rak í roga-
stanz, og hún hætti að veifa, en Pétur sneri
til hvílu sinnar í meira lagi sneyptur.
Daginn eftir fór á sömu leið. Stúlkan kom
og veifaði með sólskinsbros á vörum. Aftur
fór Pétur upp úr rúminu að glugganum og
veifaði á móti. Og í þetta skipti hélt lnin
ekki einungis áfram að veifa til hans, held-
ur gaf hún honum ótvírætt til kvnna með
látbragði sínu, að hún vildi að hann kæmi
ylir um til hennar.
Nú stóð þannig á ,að komið var að þeim
tíma, sem hann skyldi hafa fullkomið næði.
Honunt gafst þ\í tækifæri til að hugsa um á
hvern veg lrann gæti framkvæmt þetta. Ekki
gat hann farið hina venjulegu leið út úr
liúsinu, því að dyravörðurinn hefði stöðvað
hann þegar í stað, jafnvel þótt svo vel hefði
tekizt til, að hann kæmist óséður til útidyr-
anna. Hann varð að klifra út um gluggann.
Og hugsunin um það fyllti hann stráksleg-
um gáska. Það var þó meira en lítið gaman
að geta leikið á prófessorinn, þennan
stranga og gætna mann. Það væri álitið, að
hann lægi fyrir og svæfi svefni hinna rétt-
látu, einmitt þegar hann í raun og veru
12*