Nýjar kvöldvökur - 01.07.1949, Síða 38

108
HANN MYRTI FORELDRA SÍNA
N. Kv
míns, og eg varð svo yfirkominn af reiði og
gremju, að eg missti a111 vald yfir sjálfum
mér. Áður óþekkt, dýrslegt æði greip mig
heljartökum og eggjaði mig til að svífast
einkis, hefna mín svo eftinninnilega, að eg
gengi með réttlátan sigur af þessum hólmi,
hverjar svo sem afleiðingarnar yrðu. Eg var
svo æstur, að eg eigi vissi hvað eg gerði. F.g
þaut á eftir þeirn út í svartnættismyrkrið,
elti þau meðfram Signufljóti og náði þeinr
brátt.
Eins og eg sagði var komið niðamyrkur.
Eg læddist í hámót á eftir þeim, án þess að
þau yrðu mín vör. Eg heyrði að móðir mín
grét sáran.
Faðir minn sagði:
„Þú ein átt sök á þessu, kona. Hvers vegna
þurftir þú endilega að sjá hann? Nú sérðu
afleiðingarnar. Þú máttir vita, að svona færi
sem komið er. Það er sagt að móðurhjarlað
geti aldrei afneitað afkvæmi sínu, og þú
varst eigi sterkari á svellinu en mæður al-
mennt gerast. Hins vegar vissir þti vel, að
\ ið í þeirri stöðu í mannfélaginu, sem við
tilheyrum, og að öllum málavöxtum vel at-
huguðum, getum eigi sóma okkar og vel-
sæniis vegna kannast við drenginn sem son
okkar; það mundi setja óafmáanlegan blett
á okkur í augum allra jreirra manna, er við
umgöngumst. Aftur gátum við auðveldlega
styrkt hann með fjárframlögum og á ýmsan
annan hátt, án jress að láta okkar nafns j^ar
við getið. Hann hefði ekkert þurft að vita
hvaðan sú lijálp kom, og þannig gátum við
við hann kannast óbeinlínis sem son okkar.
Þér lilýtur jrannig, kona góð, að vera ljóst,
að þú hljópst ógætilega á þig, er þú krafðist
jress, að fá að sjá hann.“
Eg hafði nú heyrt rneira en nóg. Raunar
vissi eg áður með óyggjandi vissu að þau
voru foreldrar mínir, en nú hafði eg heyrt
það af föður míns eigin vörum, og hljóp því
í æðisgengnum tryllingi til þeirra og hróp-
aði:
„Eg hef nú ykkar eigin játningu fyrir því
að eg sé sonur ykkar og þýðir í ekkert fyr-
ir ykkur að þverskallast lengur og neita því.
Þið hafið áður og allt til j^essa haldið^því
leyndu, og höfðuð í fyrstu nokkra afsökun,
en nú horfir málið nokkuð öðruvísi við. Þið
hafið ,eins og nú er komið, einkis annars úr-
kosti en umsvifalaust að játa, að eg sé sonur
ykkar. Þið svifust eigi áður að kasta mér
sem úrþvætti út á sorphaug lífsins. Getið
þið nú fengið af ykkur að leika það níðings-
bragð í annað sinn?“
Þér, herrar dómarar, og Jaér aðrir hér við-
staddir, sem framburð minn heyrið. Nti er
sorgarleikurinn brátt á enda. Eg skal ekki
víkja hársbreidd frá sannleikanum, svo sann-
arlega hjálpi mér guð; það sver eg við allt
sem heilagt er. Eaðir minn reiddi hnefann
og barði mig rokna högg, og er eg þreif í
hálsmálið á frakka hans, allóþyrmilega, dró
liann, skjótur sem elding, marghleypu upp
úr vasa sínum.
Mér sortnaði fyrir augum og eg rnissti allt
vald á sjálfum mér; eg þreif, í fátinu sem á
mig kom, sirkilinn, sem eg að vanda bar í
vasa mínum, og Itarði föður minn með hon-
um hvað eftir annað í jrvílíku heiftaræði,
sem eg ekkert fékk \ i ð ráðið.
Móðir mín luópaði á hjálp og breif í ein-
hverjum ofstyrk, í einhverju dauðans of-
boði, í skeggið á mér, og hefur hún eflaust
ætlað með Jdví að stilla til friðar. Eg hef
sennilega drepið hana líka; rotað liana með
sirklinum eða hnefanum. Annars get eg
ekkert um það borið með neinni vissu, jrt’í
að eins og eg sagði, var eg viti mínu fjær og
vissi ekkert hvað eg gerði á þessu hræðilega
augabragði.
Þegar eg svo ofurlítið tók að átta mig og
sefast, og sá ]»u bæði liggja þarna örend
hvort við annars hlið, tók eg það ráð að
binda þau saman og kasta Jjeim í Signu. Um
afleiðingarnar at' þessum átakanlega sorgar-
leik hugsaði eg ekkert. Eg verð að reyna að
taka þeim eins og maður.
Nú hef eg skýrt svo samvizkusamlega og