Nýjar kvöldvökur - 01.01.1950, Qupperneq 16

6
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
N. Kv.
eykst hann í sífellu, eftir því sem meira
kreppir að frá báðum hliðum. En állinn
heldur áfram að mjókka og lokast um síðir
að fullu. Þá er það orðið samfrosta, sem
fyrst stöðvaðist og settist að; en í miðju á
það enn eftir að frjósa, enda eru þá einnig
enn nokkrar auðar vakir inn á milli. Að lok-
um frýs þó allt saman, og verður tryggur ís.
Þannig stóð einmitt á, þegar faðir minn
þurfti að sækja Kristínu á Sandhaugum.
Þá var nýafstaðin stórhríð, og illa frosið
krapið í Fljótinu. Þetta var í svartasta
skammdeginu, að kvöldi hins 18. desember.
Faðir minn lagði söðul á hest, hljóp af stað
og teymdi hestinn við hlið sér. Gekk ferðin
vel vestur yfir Fljótið og alla leið, þar til
hann var á heimleið með ljósmóðurina.
Hljóp liann alltaf á undan hestinum, sem
Kristín reið, og mun hafa hugsað um það
eitt að verða ekki of seinn með ljósmóður-
ina.
Þegar kom á mitt Fljótið, brestur undan
honum þunnur ísskæningur á vök, og hverf-
ur hann í Fljótið. Dregur straumurinn
hann á svipstundu undir ísinn, en þó nær
hann annarri hendi í skörina og heldur sér
þar. Kristín var annáluð dugnaðarkona og
hafði fullkomna karlmannsburði, og að því
skapi snarráð. Stökk hún óðar af baki, náði
í höndina á föður sínum og dró hann upp
á ísinn. Héldu þau síðan áfram, eins og
ekkert hefði í skorizt.
Þetta var um hánótt, og norðanstormur
með miklu frosti. Frusu því fötin brátt ut-
an á föður mínum, svo að illt var að kom-
ast út þeim, þegar heim kom. Voru þau
bæði hrædd um, að ef móður mín fengi
vitneskju um þetta, eins og ástatt var fyrir
henni, kynni hún að verða svo hrædd, að
hún hefði illt af. Tóku þau því saman ráð
sín, áður en þau fóru inn til hennar. Fór
Kristín ein inn og sagði móður sinni, að
pabbi væri að láta inn hestinn. Hefði hann
svitnað svo mikið á hlaupunum, að hann
þyrfti að fá þurr föt. Aðgætti Kristín nú,
hvernig móður minni liði, og er hún sá, að
öllu var óhætt, fór hún fram með fötin og
hjálpaði föður mínum til að komast úr
frosnu fötunum og skipta. Síðan sauð hún
sterkt grasate og lét hann drekka, og varð
honum ekkert meint af baðinu, þótt kait
væri. Síðan fæddist eg seinni hluta þessarar
nætur. Eftir að móðir mín var orðin frísk
aftur og komin á fætur, fékk hún að hevra
ferðasöguna.
Á þeim tímum var siður að skíra börn
þegar, er móðirin var komin á fætur. Var
ég skírður snemma í janúar af séra Jóni Þor-
steinssyni, sem þá var prestur á Lundar-
brekku. Var eg látinn heita Kristján eftir
Kristjáni Fjallaskáldi, sem var náfrændi
móður minnar.
Foreldrar mínir voru um þessar mundir
í dágóðum efnum, enda voru þau þá ung
og hraust. Var ég þriðji sonur þeirra. Elztur
var Bárður, því næst Halldór, og var ekki
nema li/2 ár á milli okkar. Bárður var því
þriggja ára og Halldór 1 \/2 árs. Árin liðu,
og smátt og smátt eignaðist eg fleiri systkin.
Næst var stúlka, sem látin var heita Arnfríð-
ur, þá Páll Júlíus, Herborg og Guðni, og
síðast önnur Arnfríður. En þá var Arnfríð-
ur eldri dáin.
Það fyrsta, sem eg man eftir mér, var það,
að faðir minn hafði eignazt hund í stað-
inn fyrir annan, sem hann hafði orðið að
lóga sökum elli. Þegar hann kom heim með
nýja hundinn, hljóp seppi á undan honum
inn í baðstofu. Þetta var stór hundur, svart-
ur og mjög loðinn. Slíka ófreskju hafði ég
aldrei fyrr séð, enda varð ég svo hræddur,
að ég flúði upp í rúm og þaðan upp á rúm-
gafl, sem var á milli tveggja rúma. En fram-
an á þennan rúmstuðul var negld fjöl, og
á henni hékk gömul lóðaklukka. Þegar ég
var komin upp á rúmgaflinn, ætlaði ég að
fela mig á bak við gömlu klukkuna, en við
það hristist hún svo, að lóðin, sem voru all-
þung, slitnuðu af og hröpuðu niður í botn
á klukkukassanum með miklum gaura-