Nýjar kvöldvökur - 01.01.1950, Qupperneq 20

10
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
N. Kv.
meint með þessum orðum. Mér þótti áka£-
lega vænt um foreldra mína. Og vel hefði
ég getað trúað því, að þau bæði væru guð,
eða mamma að minnsta kosti, því að mér
þótti enn vænna um hana. En að pabbi
væri skollinn, því vildi ég ekki trúa. Ann-
ars vorum við börnin víst ekki lengi hrygg,
því að stúlkurnar voru okkur svo góðar og
léku meira við okkur þennan dag en vana-
legt var, að fullorðið fólk gerði.
Eitt er það enn, sem mér hefur orðið
minnisstætt frá bernskuárum mínum. Sigur-
björg Jónatansdóttir var í mörg ár vinnu-
kona hjá foreldrum mínum. Var hún okkur
g(ið, þótt hún væri gallagripur að ýmsu leyti.
Sagði hún okkur krökkunum margar sögur,
og höfðum við mikið yndi af því. En þegar
foreldrai mínir voru ekki viðstaddir, sat
liún um að segja okkur draugasögur. Var
hún oft ávítuð fyrir þetta, því að við gát-
um ekki þagað yfir þessu. En ekki dugðu
neinar ávítur. Sibba hélt uppteknum hætti,
og auðvitað sagði hún margsinnis sömu sög-
urnar. Þetta olli því, að ég varð snemma
ákaflega myrkfælinn. Þorði ég því aldrei
einn fram á bæ, eftir að fór að dimma, og
færi ég fram með öðrum að kvöldlagi, þorði
ég ekki annað en ríghalda mér í þann, sem
með mér var. Ekki þorði ég heldur að sitja
á rúmi á kvöldin og láta fæturna hanga
niður fyrir rúmstokkinn, því að þótt ljós
væri á kvöldin, var þó myrkur undir rúm-
unum. Þar gátu því draugarnir legið, og
svo gátu þeir seilst fram fyrir stokkinn og
gripið í fæturna á mér. Sat ég því oftast
uppi í rúminu, eða kreppti upp undir mig
fæturna.
Oft var mér leitt það fyrir sjónir, að þetta
væri ástæðulaus hræðsla, því að engir draug-
ar væru til. Þetta væri ekkert annað en
ímyndun og þættist ég verða einhvers var,
sem ég áttaði mig ekki á, skyldi eg ganga
beint að því að athuga það með stillingu
og sannfæra sjálfan mig um, að allt væri
eðlilegt og ekkert að óttast. Þetta fannst mér
algerlega óhugsandi, því að það gætu að-
eins huguðustu karlmenn gert. En mér var
þó farið að verða ljóst, að óg væri harl.i
huglaus. Oft hugsaði ég þó um þetta, en
treysti mér ekki til að framkvæma það.
Svo var það einu sinni í sláttulok, að
bundið var heim síðasta heyið af engjun-
um. Veður var hið bezta dag þennan, sól-
skin og blíðviðri. Var verkun ekki lokið
fyrr en seint um kvöldið, og var þá komið
myrkur. Tungl var í fyllingu, en skýjafar
í lofti. Það var því vel bjart, þegar tungls-
ins naut á milli skýja, en dimmdi snögg-
lega á rnilli, þegar ský dró fyrir. Þegar bú-
ið var að taka ofan síðustu baggana og
spretta af hestunum, bað pabbi mig að
flytja þá í haga, sem liann tilgreindi, og var
það spölkorn suður með brékkunum. Ekki
þótti mér þetta fýsilegt, en vildi þó ekki
kannast við, að eg þyrði ekki að fara. Fór
ég síðan á bak einum hestinum og rak hina
í einum spretti á áfangastað. Að því loknu
held ég heimleiðis. Þegar ég er kominn
nokkuð áleiðis, þykist eg allt í einu sjá ein-
hverja afskaplega ófreskju framundan mér.
Eg nem undir eins staðar og verð vitlaus
af liræðslu, svo að eg rennsvitnaði þegar.
Þetta var stærra en hestur, en ekki gat eg
áttað mig á lögun þess. Skipti það um lit
í sífellu og var ýmist hvítt eða svart. En
eitthvert óttalegt dýr hlaut þetta að vera.
Eg eyddi víst ekki löngum tíma í athuganir,
heldur tók ég til fótanna og hljóp í sveig
við ófreskjuna og linnti ekki á sprettinum,
fyrr en ég var kominn heim að túngarði.
Duttu mér þá allt í einu í hug áminningar
föður míns, að ég ætti ekki að fara að
hlaupa, þótt eg yrði hræddur, heldur skyldi
ég athuga það, sem ég hræddist, til þess að
sannfæra mig um, að það væri aðeins eðli-
legt, hvað sem það væri.
Eg fleygði mér því niður þarna við tún-
garðinn til að blása mæðinni og hugsa mál-
ið, og held ég, að þetta hafi verið í fyrsta
sinn, sem ég hugsaði vandlega og skynsam-