Nýjar kvöldvökur - 01.01.1950, Qupperneq 36

26
ÞRÍR HERMENN
N. Kv.
Hann sagði, að við gætum ekki barist
lengur að sinni, en að stríðinu væri þar með
ekki lokið. Við myndum verða að leggja til
orustu á ný. Hann sárbað okkur og innilega
'að vera trygga og viðbúna, er sá dagur
kæmi. Hann þagnaði sem allra snöggvast,
og sársaukadráttum brá fyrir á karlmann-
legu andliti hans. Eg man, að hann sagði
að lokum: „Hafið hugfast, að þann dag
mun eg vera hjá ykkur, hvort sem eg þá
verð lífs eða liðinn “
Eg þoldi ekki að horfa á hann lengur,
þvi að þá hefði eg farið að hágráta. Eg
reyndi að beina huganum að einhverju
öðru. Eg stóð í útjaðri vallarins og næst
girðingunni niður að þjóðbrautinni. Hin-
um megin við veginn stóð ung stúlka. Hún
átti heima á bæ einum skammt frá her-
búðunum okkar. Á liverjum morgni hafði
hún komið með hjólbörur fullar af mjólk-
urbrúsum. Eg hafði hjálpað henni nokkr-
um sinnum, en eg hafði aldrei talað við
hana og vissi ekki einu sinni nafn hennar.
Eg hafði oft hugsað til hennar og kallað
hana Sólveigu í huga mér. Nú sá hún, að
eg horfði á liana. Hún grét upphátt og
reyndi ekkert að dylja það. En það var ein-
kennilega hlýr bjarmi á andliti hennar, og
hún brosti, og var sem hún vildi eiga sam-
eiginlega með mér trú sína og traust. Mér
varð litið til foringjanna, sem stóðu tein-
réttir að baki generalsins, og eg leit einnig
yfir raðir piltanna. Öll andlitin ljómuðu.
Og Jrá varð mér skyndilega ljóst, að við
myndum einhvern veginn ráða frarn úr öllu
Jressu. Fólkið sjálft, menn og konur, var
það, sem alt valt á. Tækin, sem við gætum
íengið. Lífið varð allt í einu svo einfalt og
brátt áfram. Við myndum gera, eins og yfir-
hershöfðinginn sagði: vera trygg og trú og
viðbúin. Við myndum ekki aðeins bíða,
heldur frelsa okkur sjálf! Börnin okkar ættu
ekki að þurfa að gera það. Eg ætlaði að flýja
úr landi og læra eitthvað, svo að eg gæti
verið viðbúinn, er sá dagur kæmi. Eftir á
myndi eg svo hverfa einmitt hingað aftur.
Eg vissi hér af skjólgóðum bletti í skógin-
um í dalnum, þar sem vel lá við ruðningi
og ræktun. Þar ætlaði eg svo að stofna heim-
ili með Sólveigu. Og þar myndu síðan börn
okkar búa framvegis."
Hann brosti.
„Jæja, piltar, þið vitið, hvað mann getur
dreymt barnalega, þegar hjarta ykkar er svo
fullt, að það veldur sársauka. En hvað um
það. Mér tókst að komast undan á fjöll upp,
áður en Þjóðverjar komu skálmandi. Eg
bar með mér byssuna mína, unz eg varð að
skila henni í hendur sænska landamæra-
varðarins. Eg sagði honum, að hann yrði að
hirða hana vel og smyrja, svo að hún væri
óryðguð og í fullu lagi, Jregar eg kæmi eftir
lienni. Hann hló og sagði, að vel gæti svo
farið, að við berðumst Jrá báðir samlrliða
þann daginn.
Mér var um liríð haldið í einangrunar-
herbúðum í Norður-Svíþjóð, en fyrir
nokkrum dögum var mér leyft að fara hing-
að til Stokkhólms. Eg sagðist eiga þar nokk-
urs konar frænku. Nti er mér sagt, að ríkis-
stjórn okkar sé að stofna til flugskóla í
Kanada. Átti eg í dag tal við nokkra liðs-
foringja, og hétu þeir mér því að senda mig
Jrangað, undir eins og undirbúningur máls
Jressa þokast dálítið lengra áleiðis.
Ósigur er að öllu athuguðu ekki eins bit-
ur, og við mætti búast, ef maður gleypir
hann aðeins ekki. Og við höfum vissulega
ekki lokið þessu enn né gert upp reikning-
ana.“
Við sátum stundarkorn þegjandi og reykt-
um. Við vorum orðnir svo þreyttir, að við
sátum um hríð, áður en við skildum.
Glampinn frá Ijósmerkjunum fyrir utan
gluggann kom og hvarf á víxl með jöfnu
millibili og varpaði birtu á þessi ungu and-
lit. Nú var komið undir morgun. Við sögð-
umst mundu hittast á ný í Noregi, en þá
myndum við vera orðnir aðrir menn. Breyt-