Nýjar kvöldvökur - 01.01.1950, Qupperneq 50

40
ÞAÐ, SEM ALDRiEI VERÐUR ENDURHEIMT
N. Kv.
væri að segja lionum, að allir hans pen-
ingar væru sér einskis virði.
„Og hvað svo?“
,,Eg tek hús á leigu og verð gömul, og
svo dey eg.“
Frið. Hún nefndi frið. Eg á frið. Hún
lét jafnvel enga gremju í ljós yfir því, að
hann hafði keypt sig lausan og skilið við
hana fyrir tólf árum, er hann hélt heim
aftur frá Austurlöndum til að verða valda-
mikill maður í Lundúnum og vellauðug-
ur, setjast þar að og kvænast síðan og verða
mikilmenni. Völd! Auðæfi! Mikilmennska!
Orðin urðu beizk og nöpur í huga hans.
Hann sá framvegis fyrir sér gúmmí-ekr-
urnar í Anaó og veggsvalirnar og Albertínu
Robb, og liann fann á ný sting í hjarta og
kvíða, sem liafði gripið hann daginn þann,
er hann reið burt eftir geilinni í kjarrskóg-
inum og kvaddi í síðasta sinn sitt gamla
líf þar. Hann minntist þess, að hann hafði
litið aftur í síðasta sinn með snöggum og
óvæntum sársauka við skilnaðinn. Hann
sá hana fyrir sér, þar sem liún stóð á svöl-
unum, algerlega hreyfingarlaus, án þess að
mæla orð af munni né kalla á eftir hon-
um, þögul og innibyrgð, sárgröm yfir burt-
för þans, en þögul. Jafnvel á þeirri stundu
hafði Malajaeðli hennar betur.
Hann velti fyrir sér: „Hvað þá, hefði eg
snúið aftur í stað þess að halda áfram?“
,,Þú hættir að skrifa mér,“ sagði hann.
„Eg var hræddur um, að þú værir dáin.“
„Eg las í blöðunum að þú værir giftur."
Hún yppti feitum öxlum sínurn eins og
frakknesk kona. „Og eftir það. . . . auk þess
var öllu lokið.“
„Nei,“ sagði liann „Þess lráttar verður
aldrei lokið.“
Hann heyrði glaðlega og fagra rödd
hennar gegnum sterkan hvin skordýranna.
„Þegar eg heyrði, að þú værir með lysti-
snekkjunni þeirri arna, varð eg að sjá þig
enn á ný — í síðasta sinn. Við sjáumst
aldrei framar. Eg varð að sjá þig.“ Hún
liikaði sem snöggvast, og liann fann á sér,
að hún mundi hafa ætlað að segja eitthvað
meira, en hætt við það. í ljósskímu olíu-
lampans sá hann bregða fyrir bliki í aug-
um hennar, er sendi hitabylgju gegnum
hann. Örstutt andartak voru þau svo náin
hvort öðru, en svo óðar fjarlæg.
Hún hló. „Svo hellti eg Portúgallann
fullan. Hann vaknar ekki fyrr en um há-
degi á morgun. Og svo kem eg.“ Hún
kveikti í öðrum vindlingi.
„Ef til vill hefði eg ekki átt að koma.“
Hún leit af honum og sagði: „Eg kom
ekki til að valda þér leiðinda. Eg þarf enga
peninga. Eg skal ekki ónáða þig framar —
aldrei.“
Hann svaraði þessu engu, og hún sagði:
,,Þú lítur laslega og þreytulega út. Hita-
veiki?“
„Nei. Engan hita. Að minnsta kosti ekki
líkamlega."
„Þú hefðir aldrei átt að koma aftur hing-
að til hitabeltanna. Þú þolir það ekki.“
Hann rauk upp æstur: „Því þá ekki? Eg
er jafn hraustur, og eg hef nokkru sinni
verið.“
„Nei, Jim. Hvorugt okkar er það, en það
er ekki það, sem eg átti við.“
Eftir nokkura þögn sagði hún og hvessti
á hann augun: „Hvers vegna komstu ann-
ars aftur?“
Hann velti fyrir sér, hvað hún myndi
hafa í huga. „Eg kom aftur til að líta eftir
eignum mínum.“ Og eins og hann hefði
gleymt því: „Til að safna plöntum. Þær
eru allar í rimlakössunum þarna á þilfar-
inu. Þær eiga að fara á safn eitt heima.“
„Safna plöntum,“ tók hún upp aftur góð-
látlega, en þó hálf-kímin. „Það er líka
ágætt nafn á því, sem eg hef fyrir stafni,“
og hún bandaði aftur höfði í áttina til
þorpsins. „Safna plöntum. Við verðum öll
eitthvað að gera, unz mál er að deyja.“
(Framhald.)