Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 9

SKUGGSJA
/
stórhríðum um fjöll, eða illi'ær vatnsföll
og úíin sjó,— eða jötunefld náttúruöflin.
En [>essar sögur fræddu unglingana um
hau héruð, er pær voru bundnar við, veittu
ímyndunarafli |>eirra þroska og vöktu hjá
f>eim kapp og karlmenskulund. Og [>að
liygg eg rétt, að J>egar unglingarnir ]>rosk-
uðust, og mættu sjálfir líkum atvikum og
sögurnar skjfrðu frá, ]>á hafi manndóms-
blær sagnanna leiftrað í hug Jæirra, og
verið prekinU og viljakraftinum næring.
Ein tegund sagnáfina var [>að Jx>, er olli
mér mikilla ópæginda, [>að voru drauga-
sögurnar Að vísu var ]>að æsandi
unaður að hlusta á þær, jafnvel [>ótt eg
neyddist til að hnipra mig upp í rúm hjá
sögumanni, af ót-ta fyrir [>ví, að einhver
Skottan eða Mórinn gripi í fætuirnar á mér
ef eg héngdi [>ær frám af rúmstokknum.
Dærgerðu migákaflega myrkfadinn. Fann
eg meir til [>ess fvrir [>að, að eg annaðist
fjárgeymSlu [>egár eg stálpaðist — eins og
t.ítt var með unglinga — og þurfti [>ví oft
að vera einn úti eftir að dirnt var orðið.
Ekki bætti ]>að úr, að eg átti heima á
kirkjustað, urðu [>ví mörg atvik í sam-
bandi við kirkjuna til að magna myrk-
fælnina. Kom [>að stundum fyrir, að eg
[>orði ekki inn í bæ á kvöldin og kallaði á
glugga til að skora á einhvern að koma
út; [>ví |>ótt ekki væri ffsilegt að vera einn
úti, var mér ávalt verst við bæjargöngin,
sem voru löng og krókótt, með mörgum
liliðargöngum, til búrsogeldhúss o.s.frv.;
—en hver útbygging átti sína síigu
Eg leitaði ráða til gamla fólksins. Iivern-
ig eg mæcti læknast at' myrkfælninni, en
fékk venjulega samasvarið: ,,Lestubæn-
irnar ]>ínar, góði minn, og hugsaðu gott '.
Já, eg gerði ]>að, oft—upi> aftur ogaftur,
en samt var eg myrkfælinn. Var ekkert
annað ráð til við myrkfælni? Jú, gömul
kona á bænum sagði mér áð eg bvrfti ein-
liverntíma að ,,ganga fram af mér“. Var
eg ekki alt af aðganga fram afmér, næst-
um á hverjn kveldi begar eg var einn úti?
,,Ganga fram af ]>ér almennilega, grey-
ið mitt. T. d. [>egar lí k verður í kirkj-
unni næst .
,,Lík í kirkjunni? Áttu við að eg fari
einn út í kirkju [>egar lík er [>ar? Eg
dræpist! ‘ ‘
,,Onei, hróið mitt. Komin er eg fram
á [>ennan dag, og gekk eg einu sinni fram
af mér, [>egar eg var á ]>ínum aldri. I>að
var ]>egar hann Olafur heitinn Bjarnason
varð úti. Hann var fluttur heim í fjósið
hans fóstra míns til að [>yða hann. Eg
laumaðist út um kveldið—útífjós. Verst
átti eg með að snerta líkið, en óskemd
komst eg í bólið mitt aftur, og aldrei hefi
eg fundið til myrkfælni síðan".
Eg sat pegjandi. ]>etta hafði hún gert.
Var j>að vogandi að reyha eitthváð [>essu
líkt?
Hvernig færi ef kjarkinn brysti á miðri
leið?—Einn í myrkrinu—út í kirkju— hjá
líki — af hverjum? — I>að fór hrollur um
mig. En var þetta ekki tilvinnandi?
Stundar raun — eldraun— og svo aldrei
myrkfæliun eftir [>að.
Eg hlaut að geta ]>etta eins og Sólveig;
—hún ein út í fjósi, og snerti við Jíkinu!
—Jú, eg hlaut að geta [>etta fyrst hún gat
[>að. Eg hafði tekið ákvörðun. —
Tíminn leið fram eftir vetri og hver dag-
urinn J>okaði mér lengra upp eftir tólfta
árinu. Tækifærið kom. Jónas gamli í
Seli dó, og var borin í kirkju og lagður
[>ar á fjalir við kórdyr, meðan verið væri
að smíða kistuna. Eg [>ekti Jónas vel,
meðan Jiann lifði. Hann var mér góður
og engin hafði annað en gott til Jians að
segja. Hann var góður karl meðan hann
lifði. — Hlaut hann ekki að vera góður
dáin? Eg huggaði mig við ]>á ályktun, en
undarlegur kvíðakendur óróleiki ásótti
mig, sem eg gat ekki hrundið frá mér.—
Fyrsta kveldið sem Jónas lá dáinn í
kirkjunni, kom eg til Solveigar og bað
hana að ná í kirkjulykilinn fyrir mig, en
láta engan af ]>ví vitn.