Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 12

10
SKUGGS .1 A
]>afi Ijóst, ab með ]>ví að íslendingar fengn
íöggildan fáíia innan iandhelgi, höfðu
)>eir stigið ]>að spor, sem fyr eða síðar
in.vndi hrynda fram kröfu um siglinga-
fána; ella var ávinningurinn stnár. Enda
komu fram raddir frá Danmörku um ]>að
leiti, er hentu á að ,,]>ar lægi tiskurundir
steini“. Og ef heimsstyrjöldin hefðiekki
steypst yfir ]>jóðirnar eg gert. útlitið svo
örlaga[>rungið og vafasamt fyrir |>au lönd
er enn teljast hlutlaus, ]>á var Dönum
vorkun [>ótt íhaldsemin hefði hlindað ]>á
á háðumaugum gagnvart rétttnætum kröf-
um íslendinga En eins og nú er ástatt,
verður synjan fánans vægast dæmt kæru-
leysi, um hagsmuni og velferð íslenzkar
[>j(>ðar.
Eg hygg, að á Islandi liati fáuni orðið
]>essi úrslit fánamálsins vonhrvgði, |>ví
svo vel [>ekkir ]>jóðin hugsunarhátt Dana
ytirhöfuð gagnvart málum íslands. Mátti
enda lesa í milli lína í ritstjórnargrein um
íánamálið í Isafold, að við ]>essum úrslit-
um væri húist. Dað eru ekki einasta
danskir stjórnmálamenn sem þihhast hafa
mót sjálfstæðiskröfum Islendinga, heldur
er þjóðin ytirleitt andvíg því að slakað sé
til í nokkru verulegu við ]>á. I>að muu
fáum dyljast erþekkir vel til málanna.
Aldrei hafa dönsk stjórnarvöld snopp-
ungað íslenzku þjóðina ver en nú.
Sjaldan hefir meir áþví riðið að íslenzka
þjóðin væri samtaka ogsameinuð sem einn
maður, en nú; og fylsta ástæða er til að
vona að svo verði.
íslendingar verða að muna kinnhestinn
og fá hann bættan. Muna Jiann ekki með
hefndarhug, heldur með staðfestu og
drenglyndi krefjast þess réttar er þeim her.
Málstaður þeirra er góður. og sé harátt-
an heiðarleg, má vona að málum þeiraa sé
horgið undir væng þeirra hugsjóna, er
Hretland og samherjar ]>ess herjast fyrir,
— tilverurétti og sjálfstæði smáþjóðanna
sem hinna stærri.
Búskapur Perkins.
“SveitalífiS er ímynd eilífrar sælu,”
stóíS í blaðinu sem Haney Perkins var
aS lesa, og hann var svo hrifinn af
þessari setningu, að hann las hana
upphátt fyrir konuna sína, ásamt hálf-
um dálki af álíka setningum, er henni
fylgdu.
Höfundurinn var auðsjáanlega
gagntekinn af sælu sveitalífsins, annaS
hvort af því, að hann hafði reynt það,
eða gert sér hugmynd um það.
“Hana nú,“, sagði Perkins, kross-
lagði fæturna og hallaði sér aftur á bak
í stólnum, eins og hann var ætíð vanur
að gera, þegar hann hóf máls á ein-
hverju, “þetta er álitlegt! Þessi karl
vcit hvað hann segir. Og þú veizt hve
mjög okkur hefir einlægt langað til að
búa í sveit, góða mín. Nýmjólk, sem
ekki hefir gengið í gegn um greiparnar
á mjólkurkörlunum. Smjör, gult eins
og sóley í túni. Jarðarber á hverjum
einasta morgni. Hæsn fyrirhafnar-
laust. Spánýtt hunang. Hreint loft
og tært vatn. Þægilegt félagslíf. Ekk-
ert slúður. — Anna, við ættum að
reyna það.”
“En þú ert í góðri stöðu, Henry, og
börnin eru í skóla og þú kant ekkert
er að búskap lýtur,” sagði kona hans
með hægð.
“Heldurðu að eg sé vitlaus?” sagði
Henrv reiðulega. “Heldurðu að eg
geti ekki Iært? í raun og ve.ru er ekk-
ert að læra. fmyndarðu þér, að eg sé
minni maður en hann Tommi gamli.