Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 21

S K U G G S .1 Á
19
veitingahús þaS, er væri í hinum enda
bæjarins.
Stúlkan gekk þangað, enn þá feimn-
ari og hugminni en áður, en barði þó
að dyrum. Veitingahús þetta var í
rauninni ekki annað en drykkjustofa,
þar sem að eins óbreyttir hermenn sátu
að drykkju. Veitingakonan virti hana
fyrir sér, og var heldur tortryggileg á
svipinn. Hana hefir án efa grunað, að
stúlkan ksemi úr hegningarhúsinu, því
að loks rak hún hana burtu, með því
að hún kvaðst eldrei lofa neinum að
vera nætursakir. La Bretonne þorði
eigi að herða að henni með gistinguna,
og gekk í burtu, álút og hnuggin, en í
hiarta hennar vaknaði hatur til allra
manna, þar sem þeir höfðu þannig
snúið við henni bakinu. Hún hafði nú
engin önnur úrræði, en að leggja af
stað íótgangandi til Langres.
Þetta var síðast í nóvembermánuði.
Nóttin fellur þá snögglega á. Myrkrið
d rtt líka brátt yfir hana; hún sá varla
götuna, sem lá á milli tveggja skóga,
en kaldur norðanvindurinn þeytti í
sundur stórum hrúgum af visnum lauf-
blöðum.
Hún knnni eigi að ganga, eftir kvr-
setuna í þessi sex ár, sem hún hafði
vcrið lokuð inni; fætur hennar kunnu
e:gi við sig í nýju skónum, eftir tré-
skóna, sem hún hafði haft í hegningar-
húsinu. þá er hún hafði gengið eina
mílu, voru komnar vatnsblöðrur á fæt-
urna, og hún þegar þreytt orðin. Hún
settist skjálfandi á stein, og spurði
s'álfa sig, hvort hún ætti sannarlega að
deyja af kulda og hungri á þessari
hinni koldimmu nóttu, og í þessum ís-
kalda næðingi, er komið hafði kulda-
hrolli í hana. Alt í enu þóttist hún
heyra gegn um vindhviðurnar, þar
sem hún sat einmana, langdreginn
hljóm. Hún fór að hlusta, og heyrði
þá að það var mannsrödd, sem var að
eyngja. Söngurinn var blíðlegur og
tilbreytingalaus, eins og þegar verið er
að svæfa barn. Hún reis á fætur og
gekk á hljóðið. Þar var bugða á veg-
inum, og sá hún þá dauft ljós skína á
milli trjánna. Fimm mínútum síðar kom
hún að gömlum húskofa; veggirnir
voru úr leir, en þakið úr torfi. Eigi var
nema einn gluggi á kofanum, og út um
hann lagði bjartan geisla. Með angist
í huga réðst hún þó til að berja að
dyrum. Söngurinn hætti, og bónda-
kona kom út og lauk upp. K.ona þessi
var á líkum aldri og La Bretonne, en
vinnan hafði þegar gert hana þreytu-
lega og ellilega. Treyja hennar var
opin að framan, og skein í bert hör-
undið, brúnt og sólbrent; hárið var
rautt og úfið og lafði niður undan dá-
lítilli húfu, sem hún hafði á höfðinu.
Kona þessi var gráeygð. Með undr-
un horfði hún á ókunnugu stúlkuna, sem
var eitthvað frábreytt öðrum.
Gott kveld, sagði hún og lyfti upp
lampatýrunni, sem hún hélt á í hend-
inni; ‘‘hvað viljið þér?”
‘Eg kemst ekki lengra," tautaði Le
Bretonne með grátraust; ‘‘það er svo
langt til bæjarins; og ef þér viljið lofa
mér að vera í nótt, gerið þér mér mik-
inn greiða. Eg á nokkra peninga, og
eg skal borga yður fyrirhöfnina.”
Komið þér inn,” svaraði konan eft-
ir litla bið, og bætti síðan við ‘‘Hvers
vegna gistuð þér eigi í Auberive?”
I röddinni lá fremur forvitni en tor-
trygni.
“Af því að enginn vildi lofa mér
að vera,” svaraði La Bretonne, og
horfði í gaupnir sér um leið; hún varð
gagntekin af samvizkubiti og bæ'tti
við: “en það var af því, að eg kem
úr hegningarhúsinu, og menn fá eigi
traust annara á sig við það.”