Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 25

Eta gammar holdiS, en beinin falla
gegn um rimlana niÖur í turninn. Þess
vegna eru gammarnir friShelgir.
Sólin var komin nokkuS á loft og
mjúkur morgunblær bar ilm af blóm-
unum aS vitum mínum; loftiS var enn
ómengaS eftir svala næturinnar. Fugl
einn tók til aS kvaka, annar tók undir,
fleiri bættust viS, og brátt varS hver
runnur, hvert tré, fult af fuglakvaki, er
dreifSist út í allar áttir, hóf sig til him-
ins og fylti loftiS meS inndælum hljóm.
En gammarnir sátu kyrrir, hálfmókandi
og böSuSu sig í sólinni, er skein á oss
úr skarSi einu í Ghates-fjöllum.
E.n brátt tóku þeir aS hrína og láta
öllum illum látum, svo ekki heyrSist
lengur til söngfuglanna. Þeir hölluSu
undir flatt og skimuSu allir í sömu átti
ina. SíSan fóru þeir aS verSa óþolin-
móSir og loksins reiSir, og var auSséS-
aS þeir bjuggust viS aS fá morgun-
skatt. Engin lík voru á turna-grindun-
um; en þá sendu Parsar þeim þangaS
kjöt á hverjum morgni til þess, aS þeir
yfirgefi ekki turnana.
Þá sá eg, hvar kom parsneskur þjónn
og gekk ofur hægt og niSurlútur, nærri
því hátíSlegur á svip. í höndunum bar
hann tvær körfur. Eg hugsaSi, aS
þetta myndi nú vera morgunskattur
gammanna og stóS viS af forvitni.
V ar sem gömmunnum sýndist hiS
sarna, því þeir gláptu á hann græSgis-
lega og teygSu fram álkuna. Þjónninn
gekk aS steinriSinu og tók lokin af
körfunum. Voru þær fullar af blóm-
um: helíótrópum, rósum, lótusblómum
og bröngrösum. Eg faldi mig bak viS
tré eitt og starSi á hann. StráSi hann
blómunum um riSiS, sneri sér svo mót
sólu, lét aftur augun, og hóf hendurnar
til himins. SíSan baSst hann fyrir á
þessa leiS: “Heilaga ljós! Þú, sem
gefur lífiS og tekur þaS aftur, þú ljóm-
andi auga Ormudz, líttu í náS niSur á
hinn látna húsbónda minn og skín þú
fvrir honum, svo aS hann rati leiSina
til paradísar.”
Þá sást til kynlegrar hersingar á-
lengdar. þaS var svo aS sjá, sem
gammarnir könnuSust viS hana samt,
því þaS var eins og augun ætluSu út úr
þeim af græSgi. I broddi fylkingar
gengu fjórir þjónar og báru á milli sín
blómum stráSar börur, en þar ofan á
lá líkiS af Parsa einum. Þar á eftir
gengu ættingjar og vinir hins látna,
tveir og tveir saman, allir hljóSir, allir
niSurlútir og allir í hvítum búningi.
Gammarnir fengu veSur af líkinu. ÞaS
fór aS koma asi á þá; þeir þöndu væng-
ina út til hálfs, kreptu klærnar fast um
greinarnar, sem þeir sátu á, og bældu
s’g niSur, til þess aS búa sig undir
stö kk.:s sem þeir þurfa til þess aS geta
gri "iS fh’giS. ÞaS leit svo út, sem
þeir ætluSu aS fljúga niSur undir eins
og hremma líkiS.
I íkfylgdin gekk hægt og stilt upp
ESiS meS líkiS, þjónarnir báru þaS inn
um hinar litlu dyr á einum turninum,
og upp á skáþakiS — járngrindaþak-
iS—, og flettu ofan af því ábreiSunni,
er hafSi skýlt því. Einn þjónninn varS
eftir; hinir fóru niSur aftur og námu
rtriSa- h’á líkftdgdinni, sem hafSi skip-
aS s'r umhverfis hofiS, er lampinn log-
a.Si í me.S hinum eilífa eldi, og baSst
fvrir.
E’’ þá heyrSist mikill hvinur, eins og
þegar stormviSri þýtur í skógarlimi, og
dimmdi snögglega uppi yfir, eins og
svnrt ský drægi fyrir. ÞaS voru gamm-
nrnir. Þeir höfSu eigi getaS stilt sig
lengur ; þeir þurftu aS seSja hungur
sitt. þeir flugu allir upp í einni þvögu
og stevotu sér yfir líkiS. Þar mátti
segja aS væri handagangur í öskjunni.
Þar var barist meS vængjum og beitt