Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 10

8
S K U G G S J Á
,,Ætlarðu út Jiróið sngði Soi-
veig.
Eg játaði J»ví.
,, Hertii J»ig upp stúfur minn, lestu bæn-
irnar pínar ogsingdu Jiigáður en J»úferð“,
sagði Solveig og klappaði á kollinn á mér.
Eg játaði Jjví —
,,Hérna er lykillinn og snúðu tvisvar
t'rá J»ér. Mundu að hlnupa ekki Jjó Jjú
verðir liræddur“.
Egstakk hendinni í vasann með lykilinn
í lófanum, og gekk frarn baðstofu gólfið.
Hjartað í mér sló örara og eg heyrði dunk-
andi suðu fyrir eyrunurn. Eg opnaði hurð-
ina sem vissi fram í göngin og gekk hratt
út á hlnð. Mér fanst Jjrótturinn hafa vax-
ið á Jjeirri leið, og stefndi öruggur að
kirkjugarðs-hliðinu. — K i r k j a n stóð í
kirkjugarði.—Ofurlítil skína varaf tungl-
inu.—Eg hafði snúið lyklinum tvo snún-
inga, Jjurfti að eins að snúa handfanginu
J»á var hurðin opin—En eg hikaði,— jú,
inn varð eg að fara. Eg opnaði hurðina
og horfði inn eftir kirkjunni. Við skím-
una frá gluggunum sá eg hvítt línið sem
breytt var yfir líkið, og ofar og lengra frá
mótaði fyrir Kristsmyndinni sem hékk á
vegnum yfir altarinu, og var mér styrkur
að sjá hana.
Eg Jjokaðist áfram inn eftirgólfinu, Jjar
til eg átti eftir hér um 1 »il j»rjú til fjögur
skref að líkinu. I»að erfiðasta vareftir, að
snerta líkið. Egætlaði að halda áfram —
en hikaði. Einhveróstjórnleg æsinggreip
mig, svo mig langaði til að hljóða eða
arga, en eg Jjorði j»að ekki. Egstóð stund-
arkorn kyr og fann kaldan svita áenninu
og tryllingskenda drætti í milli herðanna;
svo Jjokaðist eg af stað — a f t u r á b a k ,
fram kirkjugólfið, uns eg náði dyrunum,
lokaði Jjeim og liélt áfram — án Jjess að
snúa mér við—út úr kirkjugarðinum, og
heim á hlað. Eg kendi máttleysis, og
angurvær tómleiki greip mig, svo mér
fanst mig langa til að gráta. Eg ráfaði
samt upp á bæ og kallaði inn um glugga,
að eg Jjyrfti fylgdar inn, og brátt var eg
leiddur til baðstofu. Mér fanst baðstofan
hlyrri, bjartari og notalegri, en nokkru
sinni fyr, og brátt jafnaði eg mig eftir
hræðsluna, í faðmi móður minnar. — En
engin lækning varð mér Jæssi kirkjuferð
við myrkfælninni, en Solveig kendi Jjví
um að eg hafði ekki snert á líkinu.—
Trúmenska við hugsjónir vorar.
\ /EL íná benda áPál postula sem fyrir-
V mynd í trúmensku við hugsjónir.
Meðan liann enn var Sál frá Larsus var
]»að sterk og óbifanleg skoðun hans að
hann ætti að gera alt sem í sínu valdi
staiði til að hefta framgang Kristindóms-
ins á jörðinni. Hann áleit Jjað skaðlegan
lærdóm og Jjví hélt hann uppi stöðugri og
hlífðarlausri baráttu gegn lionum. Eyði-
legging kristindómsins, en viðhald Jjeirra
lærdóma sem farisearnir boðuðu voru |>á
hans hæðstu hugsjónir, og Jjeini var hann
trúr. Seinna vaknaði hann til meðvitund-
ar um yfirsjón sína og varð ]»á Páll post-
uli Jesú Krists. Eftir |>að syndi hann
sannarlega ekki minni trúmensku við
hugsjónir sínar.
Vér Jjurfum líka að syna sanna trú-
mensku við hugsjónir vorar. Það er ekki
fullnægjandi að taka sér stefnu, heldur
Jjurfum vér líka að frarnganga í hermi með
brennandi álmga. J>ó að svo reynistsíðar
að hugsjón vor sé ekki hin hæðsta, |»áeig-
um vér að framganga í henni með sannri
trúmensku, sé hún sú ha'ðsta er vér j>á
Jjekkjum. Eflaust var hinn starfsami og
ákafi Sál frá Tarsus kosin til hiris háa og
göfuga starfs, sem Drottinn trúði honum