Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 22

20
S K V (i G S .1 Á
“Nú, komið þér inn alt um það; eg
verð eigi hrædd vi<5 neitt; eg aldr-
ei átt viS annaíS en eymd a8 búa. Þa<5
þarf samvizku til að reka nokkurn
kristinn mann út í þenna kulda. Eg
skal búa ySur rúm úr lyngi.”
Að svo mæltu sótti hún fult fang
sitt af þurru lyngi, sem lá í byrgi einu
þar hjá, og fleygíSi því í hormo hjá
eldstónni.
“Búið þér hér einar?” spurði Le
Bretonne hálf feimin.
"Já, með krakkann minn, sem er á
sjöunda árinu,’ svaraði hin; “eg hefi
ofan af fyrir okkur með því að vinna
í skóginum.”
“Er maðurinn yðar dáinn? spurði
La Bretonne. _
Hin brást reið við og mælti: Eg
hefi aldrei átt neinn mann; aumingja-
krakkinn minn á engan föður. Hver
hefir sinn djöful að draga. Nú er rúm-
ið yðar til oúið. Hér eru tvær eða
þrjar kartöflur, sem eftir urðu af kveld-
matnum; það er alt og sumt, sem eg
geti boðið yður.”
Samræðan varð ekki lengri; því þá
heyrðist barnsrödd úr næsta i.^roergi,
en það var afþiljað frá fremra her-
berginu. Þar var myrkur inni. "Góða
nótt,” mælti húsmóðirin; “eg verð að
fara til litlu telpunnar, hún er orðin
hrædd. Reynið þér að sofa vel í
nótt.”
Hún tók lampann og fór inn í hitt
herbergið, en skildi La Bretonne eftir
í myrkrinu. Le Bretonne lagðist á
lyngið. Þá er hún hafði borðað,
reyndi hún að láta aftur augun, en gat
samt ekki sofnað. I gegn um þilið
heyrði hún, að konan var að tala í
hálfum hljóðum við litlu telpuna, sem
hafði vaknað við komu hinnar ókunnu
stúlku, og vildi eigi sofna aftur. Móð-
irin hampaði henni og faðmaði hana
að sér með gæluorðum. Það hafði
undarleg áhrif á Le Bretonne, að heyra
þessi einfönau orðatiltæki; þessi blíð-
yrði vöktu óljósar móðurtilfinningar í
brjósti hennar, sem forðum var dæmd
fyrir að hafa kæft nýfætt barn sitt.
hlún hugsaði með sér: “Ef vi'Oo^.o-
irnir hefðu eigi snúizt í svona vonda
stefnu. þá hefði litla barnið mitt verið
núna jafn-gamalt þessari litlu stúlku.”
Við þcssa hugsun og við hljóm hinnar
barnslegu ra^^ar fór hrollur um hana
alla; einhver blíða læsti sig inn í hið
beiska og harðsvíraða hjarta, og hana
sárlangaði til að gráta.
Nú, nú, litla telpan mín, flýttu þér
nú að sofna,” sagði' móðirin. “Ef þú
ert þekk, skal eg fara með þig á morg-
un á markaðinn, sem haldinn er f
minningu um hina heilögu Katrínu.”
“Katrínarmessa, það er hátíð litlu
stúlknanna; er það eigi mamma?"
sagði barnið.
Jú, elskan mín.”
Er það satt, að hún heilaga Katrín
færi öllum litlum börnum leikfang á
þeim degi?”
“!á. stundum.”
“Hví kemur hún þá aldrei með
r.eitt til okkar?”
“Við búum svo Iangt í burtu, og
auk þess erum við svo fátækar.”
Færir hún þá einungis ríku börn-
unum leikfang? og hvers vegna? Mér
þykir líka gaman að leikföngum.”
“Jæja, ef þú ert góð og þekk að
sofna, gefur hún þér ef til vill einhvern
tíma eitthvað.”
“Þá ætla eg að sofna. til þess að
hún færi mér gull á morgun."
því næst þögnuðu þær, og mátti þá
heyra léttan og reglulegan andardrátt-
inn. Barnið var sofnað, og móðir
þess líka. Le Bretonne ein svaf eigi.
Tilfinningar, sem bæði angruðu hana