Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 13

S K r G G S .1 Á
11
sem selur okkur kálið, eða rauðhærði
mjólkurkarlinn, sem færir okkur eggin
og smjörið, og selur það fimm af
hundraði meira, af því að hann veit
að það er nýtt? ”
“Nýtt,” tók kona hans fram í, “það
er meira en við vitum, þegar við förum
að borða það. Auðvitað, Henry, þú
ert vel að þér í þinni grein,” bætti hún
við, “en eg held þú getir ekki haft mik-
ið vit á búskap, sem aldrei hefir reynt
að búa."
“Eg get lært! Hver einasti maður
getur lært á hálfum mánuði alt sem
þessir gömlu sveitabúar vita. Það væri
gott fyrir börnin. Loftbreytingin myndi
bæta mér í lungunum og þú yrðir feit,
Anna, af nýmjólkinni og viðurvæxinu
yfir höfuð.”
Anna hristi höfuðið efablandin, en
Perkins var biartsýnn, og einmitt sama
daginn h:tti hann umboðsmann, er
bafði jörð til sölu. Hún var svo lík
nldingraðinum Eden, áður en höggorm-
urinn komst þangað, að Perkins afréð
að gefa fyrir hana eitt þúsund dollara,
er hann hafði skoðað hana. “Fasteign
er vissust af öllu,” sagði umboðsmað-
rrinn. “Hluteign í iárnbrautum er
va"dasöm, sparisjóðir eri! varasamir,
og þá eru námueignir ekki be^tar. Eg
veit ekki hví menn eru svo vitlausir, að
eyða fé sínu í þess konar. En fasteign,
góðurinn minn, fasteign er æfinlega í
ma^ns eigin höndum. Henni getur
enginn stolið og hana hefir þú alt af
fyrir augunum. Þar að auki er bænda-
staðan lang-göfugasta og frjálsasta
staðan í lífinu,” bætti umboðsmaður-
inn við.
Perkins va^ð nú eigandi að Walnut-
’örðinni og flutti sig þangað. Enginn
he'msnekingur myndi hafa getað gef-
:ð fulHægiandi útskýringu yfir það, af
hverju jörðin dró þetta nafn. Því það
jörðum, er þeir hafa á leigu. Við lög-
um alt og látum svo búskapinn ganga,”
sagði Perkins og néri saman lófunum.
“Þú skalt hafa aldingarð á sléttunni
þarna, Anna; og eg ætla að ækta
baunir, sítrónur og tóbak. Eg
skal svei mér senda Brown send-
ingu. Hann hefir hlegið að mér fyrir
búskapar-hugmyndina, en hann skal
mega hlæja að einhverju öðru, áður
en lýkur.”
Þetta var snemma í apríl, sem Perk-
irs tók jörðina, og tók hann undir eins
til starfa, til þess að verða ekki eftir-
bátur annara. Hann keypti hest og
tók írskan vinnumann og byrjaði þeg-
ar að plægja fyrir þær jurtir, er fyrst
er sáð á vorin. En hesturinn hafði enga
trú á þeim jurtum og vildi heldur
sta’ da og bíta mélin og sparka með
framfóíunum, en draga plóginn. Perk-
ins gerði alt hvað hann gat, til þess að
fá klárinn til að ganga, en alt varð það
eina, er nokkuð líktist valhnot, var tré
citt, er sýndist að vera ofhlaðið
skrælnuðum, gulum laufum, og ljótt á
að líta sem einnig mátti segja um alt
arxrað á Valhnot-jörðinni. Perkins
sagði Önnu sinni, að það væri því að
kenna, að eigandinn hefði dáið fyrir
tve'm árum, og síðan hefði jörðin
ver'ð leigð.
“En það vita allir,” sagði hann, “að
L-'g- h'ðar skevta ekki um að halda við
árangurslaust. Hann bara stappaði
niður fótunum og fór ekki fet. Þá
reyndi Perkins svipuna, en Irinn blót
aði, en klárinn stóðst hvorttveggja og
hreyfði sig ekki. Perkins þreif þá í
beivlistaumana upp við hausinn á hest-
inum og togaði af öllum kröftum, en
klárinn þakkaði fyrir að láta draga sig.
Nágrannarnir söfnuðust að, til að
horfa á leikinn og höfðu með sér
hunda sína. Allir, nema hundarnir,