Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 18

ír.
S K U G G S J A
laust! — Eg veit raunar hvar kjarninn
er falinn. Eg er að eins skrifstofu-
stúlka, dcttir löngu dáins manns, sem
nokkur vafi leikur á, hvernig verið hafi,
— eg hefi heyrt ávæning af því. ------
Svo er eg heldur ekki álitleg tengda-
dóttir Lundstads kaupmanns. Er það
rkki ástæðan? Segðu mér satt,
Henry!”
“Jú, að nokkru leyti. En þú veizt
samt sem áður ekki alt, Else, eklti allan
sannleikann.”
“Ó, jú! Henry. Þú hefir eflaust
einhverjar afsakanir að færa. ivíáske
myndi það setja blett á ætt þína í
sumra augum, ef þú gengir að eiga mig.
En það gjörir ekkert til. Aðal-atriðið
er, að Henry Lundstad er föður sínum
hlýðinn, ef til vill með dálítilli þvingun.
En eg, e g skal ekki búa þér erfiði og
raunir í framtíðinni. Vertu sæll Henry!
Þú og faðir minn eruð víst báðir af
lágum stigum, hver upp á sinn máta.
Else var sta'öin upp, lagði áherzlu á
orðin og horfði hiklaust í augu Henry.
Hún var rjóð í kinnum, varirnar titr-
uðu og augun flutu í tárum.
“Else!—Þú ert ósanngjörn. Þú
dæmir föður minn og mig, án þess að
hafa hlustað á það sem eg hefi að segja.
Else, eg hefi ekki forsmáð þig.”
“Nei, það er faðir þinn, sem gerir
það.”
“Þú stríðir mér, Else,—það get eg
fyrirgefið. En sýndu mér þá tilhliðr-
un, að hlusta á mig stundarkorn. —
Maðurinn, sem var faðir þinn, var
glæpamaður. Hann hafði tekið út
nokkra hegningu, en var þó sekur um
meira. Þarna hefir þú sannleikann.
Dæmdu svo sem þér sýnist. Faðir
minn hefir fyrir löngu síðan orðið sam-
dráttar okkar var, og þar af Ieiðandi
grafist fyrir um uppruna þinn og ætt-
erni. Niðurstaðan hefir orðið sú, er
eg hefi nú sagt. Upplýsingarnar fékk
hann að mestu leyti frá dómsmálabók-
um og fangelsunum. Síðast yfirgat fað-
ir þinn landið og komst á skip, sem
sigldi til Ameríku. Skipið fórst á leið-
inni og faðir þinn með því. Þetta er
sannleikurinn, og hann þarftu að vita,
áður en þú dæmir föður minn og á-
stæður hans.”
“Er þetta satt, Henry? Þetta getur
ekki verið satt!"
“Því ver er það satt, vesalings Else.
Faðir minn sýndi mér fullkomin skilríki
fyrir þessu.”
“Skilríki!? Hvaða skilríki geta
sannað það, að faðir minn hafi verið
vondur maður? Gat hann ekki hafa
verið góður maður, þótt heimurinn
segði hann vondan? Ertu viss um, að
þeir, sem dæmdu hann sekan, hafi ver-
ið betri menn sjálfir? Það getur vel
verið, að faðir minn hafi brotið lögin.
En eru ekki lögin oft þannig tilbúin, að
þau fremur virðast vera gjörð til að
fella veikan bróður, en styðja? Nei,
Henry, þótt faðir minn hafi í einhverju
brotið lögin, þá gefur það enganveginn
fullnægjandi mynd af honum. Hann
gat verið góður maður fyrir því.”
"En þú þektir hann ekki, ,Else. Þú
sem varst að eins tveggja ára, þegar
hann dó
“þekti eg hann ekki? Heldur þú
að maður þekki ekki föður sinn, jafn-
vel þótt maður hafi aldrei séð hann?
Veiztu nema að einhver hulin öfl, ein-
hver óþekt skyldleikatengsl geti gefið
vísbendingu í þá átt?
“Ha, ha! Þama kemur eitthvað
nýtt.”
Dyrnar að uppgöngunni Iukust upp.
Þungt fótatak heyrðist í stiganum. Eftir
augnablik stóð Lundstad kaupmaður
fyrir framan þau. Hann var meðalhár
maður, fagurlega vaxinn, svipmÍKÍll og