Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 23

SKI' G G S J Á
21
og þó blíðkuSu, lágu þungt á hjarta
hennar, og aldrei hafSi hún hugsatS
eins mikið um litla aumingjann, sem
hún hafSi kæft fyrir sex árum, eins og
þá. Svona leiS nóttin, unz birta tó'k.
CcSar en bjart var orðið ----- þær
mæcSgur sváfu vært ------ læddist Le
Bretonne hægt út, gekk hratt í áttina
til Auberive , og nam eigi staSar, fyr
en hún kom aS fremstu húsunum. Hún
gekk því næst hægt upp eftir hinni
einu götu bæjarins, og horfSi á nafn-
bríkurnar á búSunum. Loksins var
eins og eitt húsiS vekti eftirtekt henn-
ar. Hún barSi á gluggahlerann, og
var hann brátt opnaSur. Þetta var
glysvarningsbúS. Þar mátti líka fá
barnagull, en þaS var lítilfjörlegt, og
af því allur nýi blærinn; þaS voru
brúSur úr þykkum pappír, örkin hans
Nóa og kindur. Sölukonan varS al-
veg hissa, er La Bretonne keypti þaS
alt saman, greiddi verSiS, og hélt
síSan af staS.
Hún var komin á leiSina aftur t;l
kofans, þar sem hún hafSi gist um
nóttina; þá var alt í einu hönd lögS á
öxl hennar. Hún sneri sér viS, og þaS
kom í hana titringur, er hún sá, aS
frammi fyrir henni stóS lögreglu-
þjónn. Aumingja stúlkan hafSi gleymt,
aS þaS var bannaS föngum, sem laus-
ir voru látnir, aS dvelja nálægt hegn-
ingarhúsinu.
“í sta'oinn fyrir aS flækjast hér.
áttuS þér þegar aS vera komin til
Langres,” sagSi lögregluþjóninn byrst-
ur. “Áfram; af staS.”
Hún ætlaSi aS skýraf yrir honum,
hvernig á stæSi. ÞaS var til einskis.
Á svipstundu var búiS aS útvega
kerru, og stúlkan var látin fara upp
í hana undir umsjón lögregluþjóns, og
vagnstjórinn sló í hestinn. Kerran
skokkaSi upp og niSur eftir freSinni
götunni. Le Bretonne kreisti meS
sorgarsvip böggulinn, sem barnagull-
iS var í, milli handanna, sem voru
krókloppnar. ViS bugSu á veginum
þekti hún aftur hina óglöggu götu á
milli trjánna. HjartaS í henni barSist
af gleSi; hún grátbæíndi lögregluþjón-
inn aS nema staSar. Hún sagSist hafa
erindi til lconu einnar, sem byggi þar
eigi þverfóta frá; hún beiddi meS svo
miklu þreki og svo innilega, aS lög-
regluþjónninn, sem var í rauninni góS-
ur maSur, lét tilleiSast. Hesturinn var
bundinn viS tré, og þau héldu eftir
litlu götunni.
Fleuriotte — þannig hét konan —
stóS fyrir utan dyrnar á kofa sínum,
og var aS kljúfa spýtu. Þá er hún sá
gest sinn í för meS lögregluþjóni,
hætb hún öllum tökum, stóS meS op-
irn munninn og lét hendurnar hanga
niSnr.
“Þei þei," sagSi Le Bretonne, “sef-
ur litla lóan enn þá?"
“Iá — en—”
“FariS þér hægt, og leggiS þetta
barnagull á rúmiS hennar, og segiS,
aS þaS sé hin heilaga Katrín, sem
sendi henni þaS. Eg sneri aftur til
Auberive til aS sækja þetta, en þaS
virSist svo sem eg hafi eigi haft rétt
til þess. og nú er veriS aS tlytja mig
t;l I angres.”
“Heilaga guSs móSir,” mælti Fleu-
riotte.
“Þei, þei......
Þær gengu báSar aS rúminu, og
lögregluþjónninn á hælunum á þeim.
Le Bretonne lagSi á yfirdýnuna brúS-
urnar, örkina hans Nóa og kindahúsiS
meS kyndunum í, kysti svo á beran
handlegg barnsins, sneri sér aS lög-
regluþjóninum, sem var aS þurka sér
um augun, og mælti:
“Nú getum viS fariS.”