Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 14

12
S K U (1 G S J Á
komu meS eitthvert ráS. Mörg þeirra
voru reynd, en dugSu ekki. Loks varS
Perkins reiSur og svalaSi sér á því aS
formæla. Kona hans kom aS í þessu,
meS barn á handleggnum, og spurSi
hann hvaS hann hugsaSi aS sleppa sér
svona, og hvar hann myndi lenda eft-
ir dauSann meS þessu háttalagi. En
báSar þessar gátur gerSu hann enn
æfari.
“Stíktu hann í afturfæturna,” kall-
aSi gamall keyrari, sem fór þar fram
hjá meS fullan vagn af girSingarviS, og
sem klifraS hafSi yfir girSinguna til
þess aS sjá hvaS um væri aS vera.
“£g hefi aldrei vitaS þaS bregSast viS
staSa hesta,” bætti hann viS.
Perkins reyndi þetta, og þaS hreif.
Hesturinn setti rassinn upp í loftiS og
þaut sem elding leiSar sinnar, en Perk-
ins þeyttist í loft upp, eins og honum
hefSi veriS skotiS úr byssu, og kom
niSur í síki eitt spölkorn í burtu. Þeir,
sem viSstaddir voru, drógu hann upp
úr, allan útataSan í aur og leSju. Hest-
urinn hélt áfram beint strik, þar til
hann kom aS grjótgarSi einum, og varS
þar viSskila viS plóginn; hélt svo rak-
leiSis þangaS, sem hann hafSi á'óur átt
heima og kom þangaS löSrandi sveitt-
ur, en sigri hrósandi. Perkins gaf fyr-
verandi eiganda tíu dali til aS taka
klárinn aftur og keypti svo nágrannana
til aS plægja fyrir sig. Hann áleit þaS
ódýrast.
Perkins keypti allar búnaSarbækur,
sem hann heyrSi nefndar, og fylgdi
ráSleggingum þeirra í öllu, en samdi
sig lítt aS siSum rágranna sinna. Hann
lifSi í vísindalegri búnaSartrú. Hann
sáSi baunum og maís, og á hverjum
degi fór hann út til þess aS líta eftir
hvort eigi kæmi upp í ökrunum. Loks
hafSi hann þá ánægju aS sjá fyrstu
grænu spírurnar upp af baununum. En
næsta dag tók jörSin aS springa og
lyftast upp á alla vegu og baunirnar
fóru aS koma í ljós. Hversu stein-
hissa varS hann ekki, þegar hann sá aS
baunirnar sjálfar—baunirnar, er hann
hafSi sáS—komu upp úr moldinni á
sníruendunum. Hann sagSi konunni
srnni frá því, og var mjög eySilagSur
yfir. þaS hlýtur aS vera of mikill
fosfor í jörSinni og hann hefir lyft
þeim upp úr moldinni. Baunirnar
hefSu átt aS liggja kyrrar í jörSinni til
næringar fyrir ungu plönturnar, meSan
þær eru aS festa rætur. ÞaS er vana-
gangurinn. Eg má til aS taka þær all-
ar upn aftur og snúa þeim viS. En þaS
verSur skollans mikil fyrirhöfn.”
”Eg skal hjálpa þér. ViS skulum
taka þær upp snemma morguns, meS-
an kul er, og áSur en nokkrir koma á
fætur. Ef eg væri sem þú, léti eg ekki
Patrick. vita neitt um þetta, því þaS
gæti orSiS til þess aS hann bæri minni
virSingu fyrir þér eftir á. Hann héldi,
ef til vill, aS þú kynnir ekki neitt aS ak-
uryrkju,” sagSi kona Perkins.
Snemma næsta morgun fóru svo
hjónin út á akur og tóku aS lagfæra
baunirnar,—stungu blaSspírunum niS-
ur, en létu rótarspírurnar snúa upp.
En eins og gengur, þegar eitthvaS á aS
fara leynt, komst þetta upp. Gamli
Jóhann, nágranni, hafSi fariS snemma
út til aS reka geldneyti í haga, og á
leiSinni heim tók hann af sér krók meS
því aS fara út af veginum og ganga
yfir landareign Perkins. Og rakst því
á Perkins og konu hans áSur en þau
urSu þess vör.
‘HvaS eruS þiS aS gera?" sagSi
hann og velti uppi í sér tóbakstugg-
unni. stakk svo annari til upp í sig, til
aS skerpa skilninginn.
“Bau—Bau—baunirnar komu öfugt
upp,” stamaSi Perkins, af því þaS er