Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 15

S K U G
of mikill fosfór í jörSinni hérna. Og
viS erum aS setja þær aftur niður
rétt.”
“ÞaS er hörmulegt, aS nokkur maS-
ur skuli vera svona grænn! Baunir
koma æfinlega svona upp. Hvar hefir
þú veriS alla þína daga, aS vita þetta
ekki?” spurSi Jóhann gamli og labbaSi
heim á leiS.
Perkins mátt' aldrei heyra baunir
nefndar upp frá þessu. En nágrannar
hans nefndu hann ætíS í sambandi viS,
hvaS borgarbúar vissu um sveitabú-
skap.
Næst sneri Perkins sér aS hænsna-
rækt. Hann las hænsnaræktarbók, sem
lét mjög mikiS yfir hænsnarækt. Og
staShæfSi, aS hverjum manni væri
innan hanr’nr aS hafa tvo dollara á ári
upp úr hverri hælnu. Perkins sá þaS í
hendi sér, aS eitt þúsund hænur myndu
þá gefa tvö þúsund dollara af sér um
á’-iS o.s.frv. Hann bar þetta mál und-
ir Önnu sína, sem ráSlagSi honum aS
byrja meS lítiS, hann gæti alt af fært
út kvíarnar, þegar hann sæi aS þaS
borgaSi sig. Hann keypti því aS eins
tuttugu hænsi til aS byrja meS. Og
nú sintu þau ekki öSru en hænsnarækt-
inni, gleymdu aldingarSinum hennar
Önnu, baununum og maísnum, tóbak-
inu,-—-öllu nema hænsunum. Hæns
voru svo inndælar skepnur. Smátt og
smátt ætlaSi Perkins sér aS láta þau
fjölga, og svona til aS byrja meS, setti
hann fimtíu egg í kassa, greip svo eina
hænuna og dembdi henni ofan á eggin.
En áSur en hann var búinn aS fram-
kvæma þetta, hafSi hún bitiS hann í
handarbökin, bariS hann í andlitiS
meS vængjunum, slitiS af honum
hverja tölu, mölvaS helming eggianna.
flogiS í kofagluggann og mölvaS
harin. og úr honum flaug hún upp í
gamla trcS og þaSan gat Perkins ekki
GSJÁ 1?,
haft hana, þó hann reyndi aS berja
hana meS fiskistöngum eSa kasta í
hana steinum.
Perkins sagSi önnu, aS ástæSan hlyti
aS vera sú, aS maSurinn sem seldi hon-
um hænuna hefSi svikiS sig, og selt sér
hænu, sem aldrei hefSi veriS kent aS
Iiggja á eggjum. Nú hafSi hann feng-
iS nóg af hæsnunum og keypti sér því
kú, beztu skepnu, ágætis mjólkur kú,
reglulegt eftirlæti bæSi kvenna og
barna, hafSi hinn vingjarnlegi öldung-
ur sagt, er seldi honum hana. Þegar
Perkins kom meS hana heim, kom
kona hans og vinnukonan og báSir
drengirnir út til aS fagna honum og
kúnni.
“ViS skulum hafa brauS og mjólk
í kveld," sagSi Anna. “ÞaS verSur
gaman. ViS höfum þó einu sinni
vissu um, aS þaS er engin óhrein
svikavara, sem viS borSum. Mér
finst mér þykja vænt um kúna strax.
Hún hefir falleg augu og ljómandi
fallega hnýfla.”
"Þetta eru kölluS horn,” sagSi
vinnukonan. "Þau eru falleg og eg
held aS eg hafi aldrei séS fallegri
kú.”
“Getur þú mjólkaS hana?" spurSi
Anna mann sinn.
"MjóIkaS hana?" át hann eftir.
"AuSvitaS get eg mjólkaS hana. Eg
hefi hérna bók um mjólkurbú." Hann
tók ofurlítiS kver upp úr vasa sínum
og las: Vertu æfinlega blíSur viS
kýrnar. TalaSu aldrei hátt eSa hast
til þeirra. Þær selja betur, ef þú
blístrar eSa raular lag meSan þú
mjólkar þær. Sittu svo beint fram
undan júrinu, sem þú getur og haltu
fötunni rétt framan viS afturfæturna.
Ef þær dingla mikiS halanum, þá
skaltu binda hann viS fótinn. "Hana
nú, Anna, hvaS er auSveldara en