Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 19

S K U <; G S J A
17
festulegur í framgöngu, en um leiS
góÖlegur.
“Gott kveld!—ÞaÖ er ykkar vegna,
a'5 eg er kominn hingaö. Samdráttur
sá, er veriS hefir ykkar í milli og or-
sök er til þessa stefnumóts, verSur ann-
aS hvort aS leiSa til sambúSar meS
ykkur, eSa skilnaSar. Hvorn veginn
þiS veljiS, verSiS þiS aS ráSa. En
hver sem enairinn verSur, vil eg hafa
þaS mál útkljáS í kvöld. Ef eg skil
rétt, ert þaS þú, Henry, sem hefir valiS
í fyrstu, þess vegna vil eg nú í áheyrn
Else Bæk benda á, hvaS þér ber fyrst
aS athuga, er þú velur þér konu. Eg
vil unna Frk. Bæk sannmælis, meS því
aS viSurkenna aS hún hefir geSjast mér
miög vel, bæSi sem vönduS stúlka og
umhyggjusöm um starf sitt. En þegar
rnaSur velur sér konu og börnum sín-
um móSur, verSur maSur einnig aS at-
huga uppruna aS ætt konuefnisins.. 1
þessu tilfelli er afstaSa Frk. Bæk ekki
góS. Upplýsingar þær, er eg hefi get-
aS aflaS mér um föSur hennar, gefur
mjög myrka mynd af honum. MóSur
hennar þekti eg ekki; hún dó, þegar
Else fæddist. Og nú, Frk. Bæk. Eftir
ao hafa fengiS þessar upplýsingar um
ætt þína, geturSu láS syni mínum, þó
hann hætti viS áformiS?"
“Nei,” svaraSi Else, eins og í leiSslu
og án þess aS líta viS.
"Og þú, Henry, vilt þú einnig sleppa
framtíSar vonum þínum í sambandi
viS Frk. Bæk?" spurSi kaupmaSurinn
og leit fast á Henry.
"Nei, faSir minn—ekki enn. Esle
sagSist þekkja föSur sinn, þess vegna
vil eg heyra sögu hennar fyrst."
"Hún sem var a'ó eins tveggja ára,
er hann dó”—sagSi Lundstad kaup-
maSur og brosti góSlega.
"Nei, nei. Eg hefi ekkert aS segja
—þaS var ekki neitt,” stamaSi Else og
augu hennar flutu í tárum. “FarSu
bara—Henry—hamingjan fylgi þér—
meS einhverri annari!"
“Jæja, Henry, er þetta þá afgjört?
Eg skil þaS, aS þetta eru þung spor."
"Eg vil sjálfur rannsaka sannleikann
í þessu máli; alt sem viSkemur ætt og
uppruna Frk. Bæk.”
“ViS vitum þaS,” nöldraSi Lund-
stad kaupmaSur. "Hún á enga ætt-
ingja, faSir hennar var ræfill, sem eng-
inn þekti aS neinu góSu.”
“Nei, nei! Þetta er synd! SegSu
ekki þetta! Hann var faSir minn, vesa-
lings, vesalings faSir minn,” hrópaSi
Else í viSkvæmum róm. “Hann var
faSir minn, hr. Lundstad. I hverju
góSu, sem þú hefir sagt um mig, þar
birtist faSir minn. 1 hverri göfugri
hugsun, í hverju trúlega unnu starfi, í
hverjum fögrum draumi, yfir höfuS í
hverri hreyfingu, hverjum andardrætti
lífs míns, talar rödd föSur míns. SegSu
hvaS þér sýnist; forsmáSu minningu
föSur míns, forsmáSu mig! Svo fram-
arlega sem eg á kosti til aS bera, þá
hefir faSir minn átt þá líka. Ef þú
segir, aS faSir minn hafi veriS ræfill,
sem enginn þekti neitt gott til, þá segir
þú ósatt. Ef enginn vissi neitt gott um
hann, þá veit heldur enginn neitt gott
v.m mig.”
"Hana, þarna kom þaS! Settu þig
niSur, Frk Bæk. Hin ágæta vörn þín
fvrir föSur þinn, er þér til heiSurs.
Já, vissulega átti faSir þinn kosti til
aS bera. Eg vildi aS eins reyna, hversu
mikiS þú hafSir erft af honum. Eg
þekki nefnil. eitt atvik, sem sýndi göf-
uglyndi hans, og sem gefur tilefni til
aS fyrirgefa honum mikiS. Og hiS
sama göfuglyndi kom fram hjá þér, er
þú baSst syni mínum hamingju til
handa, meS einhverri annari, — þaS
er fómfýsin, tilhneigingin til aS hlúa