Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 24

S K U G G S .1 Á
Greftrunarsiðir.
í borginni Bombay á vesturströnd
Vestur-Indlands, er trúarbragSaflokkur
sá, sem Parsar eru nefndir. Eru þaÖ
afkomendur Forn-Persa, sem tilbáSu
hinn eilífa eld, sólina; hafa þau trúar-
brögS veriS kend viS Zóroaster. Er
margt fagurt og háleitt í trúarbrögSum
þessum, t.d. trúin á eilíft líf og algjörS-
an sigur hins góSa yfir hinu illa. Trú-
arbók þeirra, Zend, er rituS á forn-
tungu þeirra, er Avesta nefndist, en er
nú Iiöin undir lok. Þegar MúhameSs-
menn IögSu undir sig Persíu nál. 640 e.
Kr., ofsóttu þeir eldsdýrkendur meS
báli og brandi, og gátu útrýmt trú
þeirra aS mestu, svo nú játa hana ekki
aSrir en þessir fáu Persar í Bombay.
Eru þeir dugandi kaupmenn, margir
auSugir mjög og hafa á sér almennings-
orS fyrir hjálpsemi og ráSvendni, og
trúa Englendingar þeim oft fyrir áríS-
andi störfum. En þó trúarbrögS þeirra
sé í mörgu merkileg, eru þó trúarsiSir
þeirra kynlegir í vorum augum, einkum
greftrunarsiSir þeirra. Danskur r t-
höfundur, N. Juel Hansen, segir hér um
bil þannig frá þeim í bók sinni: “Frá
Níl til H’malyafialla.”
“MeSan eg dvaldi í Mombay, gekk
eg eitt sinn út snemma morguns til aS
litast um á ey þeirri, er borgin stendur
á. Sá eg þá, aS í pálmalundinum, sem
eg gekk í gegn um, var fjöldi af gömm-
um, ,og hreiSur þeirra í hverju tré, og
gláptu þeir á mig, er eg færSist nær, en
sátu þó kyrrir. Kom eg þá aS háu og
fögru steinriSi, sem lá upp aS grind-
hliSi einu miklu.. Þar stóS hof eitt lít-
iS rétt hjá og logaÖi þar ljós dag og
nótt; þaS jartegnar hinn eilífa eld. Fag-
ur aldingarSur var fyrir innan grind-
hliSiS, meS lágum steinveggjum um-
hverfis, og í honum voru fimm turnar
af steini, meS einum dyrum niSur viS
jörÖu, en engum gluggum, og engin
bu3t eSa tindur aS ofan, heldur ská-
þekia af járngrindum.
þetta var “Dokhmas”, “þagnarturn-
arnir", hinn helgi greftrunarstaSur
Parsa. Flestir Persar tilbiSja nú Allah
og spámanninn (MúhameS), en Parsar
á Indlandi hafa stofnsett dálítiS trúar-
bragSaríki í Bombay, og þeir hafa
varSveitt hinar helgu kenningar Zóró-
asters; þeir tilbiSja eldinn og ljósiS, í-
mvnd hins hreina og góSa í hugrenn-
ingum, orSum og gjörSum, gagnstætt
því, sem óhreint er og ilt. Eldurinn
hreinsar, segja Parsar, og birtan, sem af
honum stendur, flaamir burtu myrkriS,
þar sem illir andar hafast viS. Þess
vegna má eklci vanhelga eldinn; þess
vegna kasta Parsar aldrei óhreinindum
á eldinn, fást aldrei viS járnsmíÖi,
hleypa aldrei af byssu, og slökkva ald-
rei nokkurt bál.
Þegar Parsi Iiggur banaleguna, sjá
ættingjar hans um, aS hundur sé þar
viS, því hann á aS reka í burtu hina ó-
svnilegu illu anda, er safnast saman í
kring um hann. Nú deyr maourinn. En
ekki má brenna IíkiS, því þaS væri aS
vanhelga eldinn; ekki má heldur grafa
þaS í jörÖu, því henni á maSurinn aS
þakka sína líkamlegu tilveru og allar
þær velgjörSir, sem henni fylgja. Var
því þaS ráS tekiS, aS láta líkiS verSa
villidýrum aS bráS. Forn-Persar létu
hunda naga hoIdiS af beinunum, enda
voru þeir hirSingjar og veiSimerm, og
var því hundurinn þeim trúr vinur og
förunautur.
I Bombay eru lík Parsa lögS ofan á
járnrimlana yfir “Þagnarturnunum.”