Skuggsjá - 01.01.1918, Blaðsíða 16

14
S.KUG G S .J Á
þetta. Þú getur rauIaS eitthvert
snoturt lag, og eg er viss um, aS okk-
ur gengur þetta eins vel og þó viS
hefSum búiS frá barnæsku.”
Perkins hvolfdi kassa sem þar var,
og settist á hann og tók til aS blístra,
en Anna fór aS raula. Vinnukonan
stakk höndunum í síSurnar, en dreng-
irnir stóSu álengdar og horfSu á meS
aSdáun. Kýrin varS alveg hissa.
Hún fór aS jórtra og sneri því hvíta í
augunum, og horfSi af og til kvíSa-
full aftur meS síSunum. Hún barSi
halanum kring um sig og sló annaS
gleriS úr gleraugum Perkins og fylti
augu hans meS daunillu ryki.
“Eg verS aS binda halann á henni,
sagSi hann, er hann hafSi nuddaS
augun nokkra stund. “ÞaS stendur í
bókinni; eg er hissa eg skyldi ekki sjá
þaS strax.” Hann batt nú halann viS
afturfótinn, en kusu auSsjáanlega mis-
líkaSi þaS, því nú tók hún upp fót-
inn og þeytti mjólkurfötunni langar
IeiSir, en þessi litli dropi, sem í henni
var, skvettist beint framan í Önnu og
útataSi allari silkikjólinn hennar.
“Skelfing eru þetta,” æpti vinnu-
konan. “og öll blessuS mjólkin fór til
ónýtis.”
“Nóg mjólk samt,” sagSi Perkins;
"en kýrin vill ekki hafa halann bund-
inn viS fótinn á sér. Sjáum nú til, eg
hefi ekki skiliS höfund bókarinnar
rétt. Eg á — stendur í bókinni — aS
binda halann viS fótinn----fótinn á
sjálfum mér á hann sjálfsagt viS.
þarna kemur sannleikurinn I En aS
eg skyldi ekki skilja þetta! Réttu mér
spotta, Bríet, eg skal gera gott úr
þessu.”
Vinnukonan fékk honum spotta,
sem hann svo vafSi utan um halann
á kúnni og batt hann svo viS fótinn
á sér.
“Nú verSur hún góS, vona eg,”
sagSi Perkins hróSugur. “RaulaSu
nú, Anna, eitthvaS blíttt og viS-
Icvæmt, svo hún viti, aS viS erum
vinir hennar.” Um leiS og hann sagSi
þetta, kipti hann aS sér fætinum og
ætlaSi aS setjast niSur, en viS þaS
strengdi á spottanum og halanum á
kúnni, sem tók undir sig stökk og
hljóp yíir vegg, sem þar var nærri og
yfir kálgarS, meS Perkins í eftirdragi.
dragi.
“Úti um mig!” hrópaSi hann í
dauSans ofboSi. Þetta fát kom á hann
af því aS kýrin stefndi beint á bí-
flugnabúr. En meS miklum erfiSis-
munum gat hann í þessum Svifum slit-
iS sig Iausan frá beljunni, sem hélt
sínu striki í gegn um bíflugnabúrin og
svo út á veginn meS allar býflugurn-
ar á eftir sér. Perkins stauIaSist á
fætur og haltraSi heim. Anna dreif
hann ofan í rúm, makaSi hann í arn-
ikuáburSi og vafSi hann allan meS
bómull. Morfnminn eftir kom einn
nágranninn meS kúna. Hún var tals-
vert bólgin í kring um augun eftir
flugurnar, og halinn illa útleikinn eftir
áreynsluna.
“EigSu hana, eigSu hana,” sagSi
Perkins. “Þér er velkomiS aS eiga
hana. Eg vil ekki siá hana! Og Val-
hnotu-staSir eru til sölu. Eg ætla aS
flytja mig aftur til borgarinnar. Mér
líkar ekki sveitalífiS. Enginn getur
IifaS í sveit nema sá, sem því hefir
vanist frá barnæsku.”
En alt af var ástúSin og umburSar-
lyndiS eins hjá Önnu, því hún forS-
aSist aS segja: “Þetta sagSi eg þér!”
([rftt úr enskn.) ,