Tjaldbúðin - 01.01.1902, Blaðsíða 33

— 31
kirkjufjelaginu, hvað sem gilti. Og til þess að
hafa fulla ástæðu til úrgöngunnar, þá rjeðust þeir
í að breyta trúarjátning sinni (»Lögberg« 11.
nóv. 1891). T’að var hræðileg yfirsjón af síra
Magnúsi að breyta trúarjátning sinni til að losna
við kirkjufjelagið. Og það mundi hann eigi hafa
gert, ef hann hefði fyrirfram íhugað afleiðingarnar
af trúarneitun sinni. í marzm. 1891 fóru þeir
Arni Friðriksson og síra Hafsteinn Pjetursson til
Nýja Islands til þess að reyna að koma sættum
á, en þá var allt orðið um seinan. Síra Magnús
og flestir söfnuðir hans sögðu sig úr kirkjufje-
laginu. í fyrstu var trúarneitun síra Magnúsar lík
trúarneitun þeirri, sem síra Jón hafði haldið fram
gegn síra Páli í Nýja íslandi 1877—1879. En
brátt gekk síra Magnús miklu lengra og varð
smátt og smátt fullkominn Únítar. Seinna flutti
hann til Winnipeg og tók við Únítara-söfnuði
þeim, sem Björn Pjetursson hafði komið á fót.
Um trúarsundrung þessa var allmikið rætt á
kirkjuþingi 1891.
8. kirkjuþingið var haldið á Garðar 1892.
I’ar mættu erindsrekar frá 14 söfnuðum og þrír
prestar. Síra Jón var rnjög sjúkur á sál og lík-
ama (»Lögberg« 16. aprll 1892) um þessar
mundir. Hann gat sakir þess ekki mætt á kirkju-
jiinginu. Aðalmálið á kirkjuþingi þessu var málið
»um löggilding kirkjufjelagsins«. A fyrsta kirkju-