Sjómannadagsblaðið - 04.06.1939, Síða 67

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
andi heimkomu, að ávarpa skipstjóra svo: „Gott
er veðrið, skipstjóri góður, og ekki amalegt að
koma í bæinn núna.“
„Satt er það,“ mælti hann, og bætti svo við:
,,venda“. Síðan var snúið alveg við og siglt vest-
ur í Jökuldjúp og verið þar í þrjá daga í við-
bót, þar til allir voru orðnir skeggjaðir og skít-
ugir á ný, í hefndarskyni fyrir hnýsnina um
framtíðaráform ferðalags eða ferðaloka.
Önnur er sú sagan frá skútuöldinni, að eitt
sinn er til átti að taka á heimleið, að menn vildu
fara að raka sig, fundust engin rakáhöld. Kom
ýmsum það nokkuð kynlega fyrir sjónir, sem
voru þess vissir, að þau hefðu átt að vera í
kojuhorninu eða á hillunni. En þrátt fyrir allt
þref og þráláta leit, var það bláköld staðreynd
að rakáhöld fundust hvergi.
Þegar vandræðin stóðu sem hæst, út af þessu,
og menn höfðu bölvað skeggi sínu niður fyrir
allar hellur, án þess þó að sú óvelkomna höfuð-
prýði léti nokkuð á sjá, birtist stýrimaðurinn í
lúkarsgatinu. Þegar hann hafði kynnst öllum
málavöxtum, hóf hann höfðinglega upp rödd
sína og mælti, að hann skyldi bæta úr þessu
böli, með því að lána rakáhöldin sín yfir alla
línuna. Þessu var tekið með mesta fögnuði,
og náðu menn strax fyrri gleði sinni á ný. Að-
eins sagðist hann vilja setja eitt skilyrði og það
væri, að fyrst sápuðu sig allir inn, á annan
vangann og hnífurinn gengi svo frá manni til
manns á meðan þeir sem fyrst byrjuðu, sápuðu
inn hinn vangann. Leist mönnum þetta mjög
sanngjarnt og hin mestu vinnuvísindi, því
þannig gengi raksturinn örar fyrir sig.
Síðan stilltu sér allir í röð og byrjaði stýri-
maður. Raksturinn gekk eins og í sögu, alltaf
beið sápaður vangi.
Loks þegar allir höfðu rakað sig öðru megin,
hófst umferðin að nýju. En þegar stýrimaður
hafði rakað hinn vangann lagði hann hnífinn
hægt og vandlega saman og henti honum í
sjóinn.
Þá fyrst, en of seint, sáu alhr að hér var um
hrekkjabrögð að ræða, en nú varð ekki frá
snúið.
Skipshöfnin kom öll, að undanteknum stýri-

Æfiágrip.
Eftir ÞÓRARIN KR. GUÐMUNDSSON.
Sjómannadagurinn er að sjálfsögðu dagur
allra sjómanna og dagur allra Islendinga, hvaða
stöðu, sem þeir skipa í þjóðfélaginu, en ekki
hvað sízt þeirra manna, sem sjóinn hafa stundað
frá barnæsku, en nú eru komnir að fótum fram.
Þegar minnst er á Sjómannadaginn við þessa
gömlu sjómenn, er eins og þeir yngist upp.
Þegar hugur þeirra hvarflar til baka, og þeir
minnast liðinna daga, er oft ánægjulegt að
ræða við þá um liðna daga. Þeir eru auðvitað
margir, gömlu sjómennirnir okkar, sem mikið
lífsstarf eiga að baki og miklu hafa áorkað í
starfi sínu, en með þessum línum vil ég sérstak-
lega minnast eins þeirra, sem nú liggur rúm-
fastur, þrotinn að sjón og kröftum; hann missti
sjónina mjög snögglega. Það var 8. nóvember
1936, að hann kom af sjó, háttar að kvöldi í
rúm sitt, en vaknar í myrkri, og hefir þá misst
sjónina. Hann áttaði sig ekki á því í fyrstu, en
talar um það við konu sína, hvað sér finnist
dimmt, og síðan hafa augu hans ekki séð ljósið.
Þessi maður, sem ég get hér, er Hinrik J.
Hansen skipstjóri í Hafnarfirði. Hann er fædd-
ur í Hafnarfirði 9. apríl 1850, og því 89 ára
gamall. Um fermingaraldur réðist hann af-
greiðsludrengur í búð í Reykjavík, en það starf
féll honum ekki, hugurinn stefndi allur út á
sjóinn, fór hann þá til sjós á þilskip frá Reykja-
vík, og yfirgaf afgreiðslustörfin. Sjómennskan
féll honum strax vel, og þótti Hinrik fljótlega
mjög efnilegur til sjómennsku og fiskveiða,
enda var honum óvenjulega ungum trúað fyrir
skipi.
18 ára gamall varð hann skipstjóri á þilskip-
inu „Örn“, sem var eign Linnets kaupmanns
í Hafnarfirði. Hinrik var svo skipstjóri á því
skipi samfleytt 12 ár og heppnaðist það mjög
manninum, stíf-rökuð öðru megin, en síðskeggj-
uð á hinum vanganum í höfn í þetta sinn.
llalldór Jónsson.