Sjómannadagsblaðið - 04.06.1939, Síða 68

28
feJÓMANNADAGSBLAÐIl)
vel. Skipshöfnin var 12 menn, allir úr Hafnar-
firði, og urðu margir þeirra síðar viðurkenndir
sjómenn, svo sem: Magnús Halldórsson frá Brú-
arhrauni, Níels Torfason, Halldór Halldórsson
(beykir), Ólafur Jónsson frá Byggðarenda,
Þorsteinn Guðmundsson frá Brúarhrauni, Helgi
Sigurðsson, Bjarni Sigurðsson, Markús Gísla-
son og Guðmundur Jóelsson.
Einnig var Hinrik um þessar mundir og síðar
Hinrik J. Hansen.
mjög oft leiðsögumaður á útlendum togurum,
og var hann mjög eftirsóttur.En svo bilaði heils-
an og hann varð að fara til útlanda til þess að
fá bót á henni. Þegar hann kom aftur heim,
varð hann formaður á róðrarskipum, og sýndi
sig þá, sem fyrr, hans mikli dugnaður og fyrir-
hyggja, og þurfti hann sem fleiri í þá daga oft
á því að halda, ekki hvað sízt í hinum svalk-
sömu og erfiðu suðurtúrum, sem þá voru farnir.
Heppnin og lánið var með Hinrik í fleiru en
því, sem viðkom aflabrögðunum. Aldrei varð
hann fyrir því öll sín farmennskuár, að hjá
honum slasaðist eða drukknaði maður. En hon-
um heppnaðist að koma öðrum til hjálpar og
bjarga úr lífsháska, enda var hann gæddur frá-
bærri athyglisgáfu.
Ég ætla að minnast hér á eitt slíkt atvik.
Eitt sinn var Hinrik á sjó á litlum bát, er
hann átti, við annan mann. Tveir aðrir bátar
voru á svipuðum slóðum, en þó nokkuð mikið
grynnra, og þó ekki það langt frá, að hann gat
séð til þeirra. Hann veitir því eftirtekt, að ann-
ar þessarra báta hverfur mjög snögglega og
getur hann hvergi séð hann, en hinn báturinn
rær til lands, allt hvað aftekur. Hinrik hættir
að fiska og flýtir sér svo sem hann má á þann
stað, þar sem hann vissi, að báturinn var. Þeg-
ar þangað kemur, sér hann annan manninn á
flaki úr bátnum, en hinn manninn í sjónum,
flæktan í færum. Báðum mönnunum tókst hon-
um að bjarga, og fór með þá til lands. Reri svo
strax aftur og fékk 30 fiska hlut. Mennirnir,
sem fyrir slysinu urðu, voru: Jens Nýborg og
Steindór Björnsson í Brandsbæ. Urðu báðir
kunnir menn og góðir og nýtir þjóðfélagsborg-
arar, en eru nú fyrir nokkru dánir. Þeir sögðu
svo frá þessu atviki:
Þegar þeir sátu þarna og voru að fiska, tek-
ur sig upp stórfiskur mjög skammt frá bátn-
um og kom yfir hann og klýfur bátinn að endi-
löngu, en það þótti þeim undarlegast, að ann-
an helming bátsins sáu þeir aldrei meir. Þegar
mennirnir á bátnum, sem hjá þeim var, sáu
þessar aðfarir, flýttu þeir sér til lands, án þess
að gera tilraun til að bjarga þeim, sem í nauð-
um voru staddir — sem fyrr getur.
Síðustu árin, sem Hinrik gat stundað sjóinn,
reri hann oft einn á bátnum sínum, en hafði
stundum með sér ungiing. Hann stundaði jöfn-
um höndum þorsk-, lúðu- og hrognkelsaveiðar,
og alltaf var byssan með í förinni, því að skytta
var hann ágæt, enda kom hann þá með til lands
margan selinn og marga hnísuna, og má með
sanni segja, að hann hafi verið jafnvígur á all-
an veiðiskap.
Þegar skipstjórafélagið ,,Kári“ var stofnað
hér í Hafnarfirði, var Hinrik einn af stofnend-
um þess, en er nú farinn úr því. Honum fannst
hann ekki geta verið í því úr því að hann ekki
gat lengur fylgst með og sótt fundi. Hinrik var
heill í öllum málum, — hvergi hálfur. Ég liefi
þekkt hann um langan tíma, eða yfir 30 ár, og
hefir mér ætíð reynzt hann þannig.
Hinrik J. Hansen hefir lengst af búið í sama
húsinu, ,,Hinrikshúsi“, nú Strandgata 17. Þar
býr hann með konu sinni, dóttur og tengdasyni,
og gerir þetta vandafólk hans allt, sem það má,
til þess að gera honum lífið sem ánægjulegast.
Ég vil enda þessar línur með því að árna